– het stagedagboek van Christian Suys

De skistage in Chamonix met Pasen zou onze eerste stage geweest zijn, als de grenzen niet gesloten waren. Verplaatsen naar de kerstvakantie dan maar. Dit maakte dat deze vierdaagse in het Franse Vercors onze eerste echte Mount Coach stage wordt. Denis en Arne, de twee monitoren voor deze stage, hadden ons het weekend ervoor nog alle nodige technieken uitgelegd die we nu in de praktijk moeten toepassen. 

Denis en Miel vinden het een goed idee om mij op de eerste dag mee te nemen in een route ver boven mijn niveau. Normaal klim ik op rots hoogstens 6b. Het doel van de dag: La valse du temps, 6 lengtes tot 7a. We zijn nog maar net vertrokken of er rijdt een motard die wou inhalen op een veel te smal weggetje tegen de spiegel van onze wagen. Een geweldig begin van de dag. Kort na de middag komen we toch aan bij onze route. Miel is voorklimmer van de dag, dus ik moet alleen maar naklimmen. Hij vertrekt in de eerste lengte, een 6c, maar geraakt niet door de crux. Denis neemt over en duidt de nodige grepen aan. Vervolgens neemt Denis ook de tweede lengte (7a) op zich aangezien we door het accidentje deze ochtend al genoeg tijd verloren hadden. De volgende lengte die ons tot op de ‘vire médiane’ brengt is een iets lichtere 6b+ die Miel vlotjes voorklimt. Ik klim na zonder te vallen, wat voor mij mijn eerste 6b+ ‘toprope’ op rots betekende. De vire médiane is een soort horizontale richel die door heel de wand gaat. Van hier moeten we enkele tientallen meters traverseren naar de tweede helft van onze route. We lopen iets te ver en Denis roept ons terug naar waar onze route voort gaat. Opnieuw een 6c. Miel begint, maar valt na een paar meter doordat zijn beide armen in de kramp zijn geschoten. Hij kan niet voort dus stelt Denis voor om opnieuw over te nemen. Ik voel me goed na de 6b+ en vraag of ik misschien mag proberen. Denis gaat akkoord. De route begint met een lastige traverse waar ik er een aantal keer uitkom. Gelukkig staan de haken dicht op elkaar dus geen al te grote problemen. Vervolgens is er een rust, gevolgd door een dakje waar ik vlot door geraak. Tot slot volgt er nog een lang stuk dal tot aan de relais. De haakafstand wordt groter aangezien de route makkelijker wordt, maar ik geraak ook stevig verzuurd. Ik neem een gigantische greep vast met links en vervolgens met rechts. Hmm, geen voetgrepen… dan maar op wrijving, tot ik mijn handen voel lossen van verzuring. De kracht naar de rots toe van mijn voeten op wrijving heeft letterlijk mijn handen uit de gigantische greep geduwd. Ik maak een mooie val (zo’n acht meter volgens mijn horloge) tot terug onder het dakje. Ik rust enkele minuten en vertrek terug. Dit keer geraak ik verder, maar de verzuring wordt steeds erger. De laatste 2 setjes kan ik niet anders dan artif’en (artificieel klimmen, in dit geval aan de setjes trekken) maar ik haal toch de relais. 6c voorgeklommen, ook al was het met vallen, artif’en en was ik helemaal kapot, ik was vooral ook blij dat het gelukt was. De laatste 2 lengtes (6b en 6a) klimt Denis in 1 keer voor, het is tenslotte al vrij laat en zowel Miel als ik hebben vandaag al genoeg afgezien. 

De volgende dag vormen Cedric en ik de tweemans cordee, zonder monitor. Cedric klimt de eerste lengte, een 5c, voor. Ik klim na maar geraak de crux niet door. Mijn armen zijn nog kapot van gisteren. Ik denk “Het gaat toch niet zo’n dag worden…”, maar goed. Cedric takelt me erdoor en we gaan voort. Mijn beurt om voor te klimmen, zonder rugzak, die krijgt de naklimmer. De tweede lengte is een schitterende 6a hoekversnijding die ik zonder al te veel problemen doorkom. Oef! De rest van de dag verloopt vlot met nog enkele schitterende lengtes, hoekversnijdingen en een bangelijke chimney op het einde (een chimney is een soort van barst die zodanig groot is dat je er volledig in kan kruipen, je klimt dus tussen twee evenwijdige muren).

Dag drie ben ik voorklimmer van de dag. Aangezien er voor de hele dag regen voorspeld is stelt Arne voor om een niet al te moeilijke route uit te kiezen. La voix d’Eliane, 6a+ is een klassieker en schijnt niet afgeklommen te zijn. Ideaal voor een regendag. De dag verloopt vlot en ik kan ondanks de regen enorm genieten van de route.

Na twee minder zware dagen (godzijdank na de zware eerste dag en de regen op dag 3) hebben Loïc en ik nog eens zin in iets zwaarders alvorens naar huis te rijden. De multipitch Eole met 4 lengtes: een 6b+ dal, 6a hoekversnijding, 6a+ pijler en een technische 6c lijkt ons de ideale route om mee af te sluiten! Ik vertrek in de 6b+ en kom er met een val door. De twee volgende lengtes verlopen relatief vlot en de laatste lengte komt Loïc ook met een val door. Nu nog twee rappels en we staan terug op de grond. Of toch, dat dachten we… tot het touw halverwege blijft vast zitten bij het doorhalen van de tweede rappel. Ik bind me in op de andere uiteinden van het touw en klim een eenvoudige, maar toch lichtjes geëngageerde derdegraads route om het touw los te krijgen. Ik bouw om naar toprope en Loïc laat me zakken. Het touw komt nu wel naar beneden en we wandelen terug naar de auto. Het einde van een fantastische eerste stage!