– het stagedagboek van Christian Suys

We zijn vrijdag 25 juni, 16u20, de verdediging van mijn bachelorproef. Om 18u zou Niels klaar staan met een busje op de carpoolparking. Ik heb juist twee dagen in bed gelegen door het corona vaccin dus van inpakken is nog niet veel in huis gekomen. Alles ligt nog op een hoop in mijn kamer. De verdediging gaat goed en ik begin direct met alles in te pakken. Normaal zou ik drie weken weg zijn dus alles moet in een rugzak voor de stage, een duffelbag met gerief voor nadien en een rugzakje voor in de auto. Niels stuurt dat hij een uur vertraging heeft. Oef, iets meer tijd om nog klaar te geraken. Alles geraakt ingepakt en ik kan nog snel thuis avond eten. Tegen 19u laad ik mijn gerief over in het busje en vertrekken we richting het zwarte woud. Hier slapen we, waarna we zaterdag doorrijden naar Graubünden waar de stage zal beginnen.

 

Sam en Sanne leggen ons uit hoe we ons moeten inbinden voor over een graat en een sneeuwveld te gaan. Vervolgens doen we een oefenrondje over wat sneeuwvelden en een korte rots lengte. Morgen staat een mooie graat, de noord-oost graat van de Piz Radönt, op het programma. 

We staan vroeg op want ’s avonds moeten we nog doorrijden naar Italië. Eerst moeten we een dik uur aanlopen over voornamelijk sneeuw alvorens aan de graat te kunnen beginnen. De graat zelf verloopt over het algemeen vlot en tegen 16u zijn we terug aan de auto’s. An, de vrouw van Sanne, staat ons hier op te wachten. Normaal geven Sam en An de hele stage maar An had ingangsproeven voor berggids de week ervoor en dat weekend. Ze is gelukkig voor haar proeven geslaagd en we rijden door naar het Ortlergebied, zonder Sanne, die moet morgen terug gaan werken… 

Er was ons beloofd dat we maandag konden uitslapen (nuja, uitslapen, tot half acht ofzo), ware het niet dat de lift vanuit Sulden naar de Schaubachhütte die we zouden nemen pas op 1 juli open ging. Dat betekent dus twee uur vroeger opstaan en 700 extra hoogtemeters. Dat we er allemaal zin in hebben is duidelijk te merken want na een dik uur staan we al aan het bergstation van de lift. Een mooi tempo van 650hm per uur, met een zwaar geladen rugzak. We krijgen wat oriëntatie oefeningen en gaan vervolgens door naar de gletsjer. Hier leggen An en Sam ons uit hoe we ons moeten inbinden op de gletsjer en we vertrekken richting de Suldenspitze en Casati Hütte. Onderweg krijgen we nog staptechnieken op stijgijzers en enkele ijsklim technieken uitgelegd. Eenmaal in de hut aangekomen beginnen we te plannen voor morgen. De traverse van de Zufallspitzen en de Monte Cevedale lijkt Sam en An geen goed idee maar de Monte Cevedale zou wel moeten kunnen. We gaan morgen namelijk ook nog de seilrolle (spaltenberging) uitgelegd krijgen. Die nacht wordt Sam om 5u wakker en hij merkt dat het regent. Aan de ontbijttafel worden alle mogelijke weer apps en -sites geraadpleegd en wordt er tegen de Monte Cevedale en een tweede nacht in de Casati Hütte beslist. We zien de seilrolle en dalen vervolgens terug af naar Sulden. 

Het weer is ook voor de volgende dagen minder goed voorspeld en Sam en An beslissen dat het beter is om door te rijden naar het Berninamassief. Tegen de middag rijden we door naar zwitserland en approachen naar de Boval Hütte. Morgen staat de Piz Morteratsch over de Cresta dalla Spraunza, oftewel ‘graat van de hoop’, op het programma. Een AD met 920hm over graat. Het wordt een stevige dag, zoveel is duidelijk. Het alarm gaat om 4u30, we ontbijten en maken ons klaar voor de approach. Na een uurtje komen we aan aan het couloir dat ons tot op de graat zal brengen. Ik zit vandaag met Miel en An in de derde cordee. Hoewel we het meeste simultaan doen gaat het niet al te vlot. Aan de paar stukjes die we afzekeren of bij de rappel in de helft van de graat moeten we enorm lang wachten. Voor de meesten onder ons is dit hun eerste echte alpiene tocht. In tegenstelling tot mezelf komen de anderen eigenlijk eerder uit de klimwereld, maar op een alpine graat kunnen wel eens blokken los liggen en staan meestal geen haken om de twee a drie meter, wat soms zorgt voor de nodige vertraging. Zeker wanneer we beginnen klimmen met stijgijzers gaat het tempo er helemaal uit. Rond 14u30 bereiken we eindelijk het einde van de rotsgraat en na een laatste korte sneeuwgraat staan we, na meer dan 10u onderweg te zijn, op de 3751 meter hoge Piz Morteratsch. De afdaling gaat, hoewel deze ook niet super makkelijk is, vrij vlot en we komen net op tijd terug aan de hut voor het avondeten.

De volgende dag is een doorsteekdag naar de Diavolezzahütte. Op de gletsjer krijgen we nog enkele oriëntatie oefeningen en zoeken een spalt voor de zwitserse takel te oefenen. Of we de Diavolezzahütte een ‘hütte’ kunnen noemen is echter wel de vraag. Zeg maar eerder een berghotel met wifi, jacuzzi, tv (het was België-Italië die avond) en een viergangendiner. Morgen, zaterdag, is het alweer de laatste dag. We waren van plan de oostpijler van de Piz Palü te doen, maar gezien de Cresta Dalla Spraunza zo moeizaam ging en we eigenlijk voornamelijk al rots gedaan hebben en nog maar zeer weinig sneeuw beslisten An en Sam dat het beter was de Piz Palü te traverseren en via de Fortezzagrat af te dalen. We staan op om 3u30 en maken ons klaar voor de laatste dag. De klim tot de Piz Palü Oosttop gaat vlot en we genieten onderweg van een schitterende zonsopgang. We traverseren over de hoofdtop tot op de westtop (Piz Spinas) en dalen af tot in de Fuorcla Bellavista. Vervolgens gaat het verder omlaag over de Fortezzagrat en door een mooi dal terug tot aan de auto.

Het is een fantastische week geweest. Bedankt Sam en An, bedankt teammaten en bedankt sponsors!