Als een dolleman plenst Cedric over een verzopen camping. “Cra-cra-crack supercrack!” buldert hij enthousiast uit. Zijn leuze haalt hij uit de topo van Presles, die immers boordevol veelbelovende routenamen staat als deze…
Zijn euforie wordt gedeeld met de rest van de groep, al zou het sombere weer je anders doen vermoeden. Geen drashbui is het kersverse team echter te veel, want klimmen zal er gedaan worden – eindelijk, verdomme. Na de zoveelste lockdown is het tijd voor de eerste stage van Mount Coach 9: vier dagen multipitchen in Presles. We klimmen er op een uit-kalksteen-gesleten falaise van grijze, witte en okerkleurige rots, welke meer dan 6 km lang door het panorama golven.
De planning van de Mount Coach opleiding werd na de selecties in februari vlijtig bijgeschaafd. Zo ging de skistage de mist in, wat normaal gezien de ideale teambuilding betekent voor de 6 jonge uitverkoren bergsporters. Voor deze groep helaas geen buikkrampen van het lachen om iemand die face-first de poedersneeuw in duikt.
Maar aan teambuilding geen gebrek. Sinds de selectie werd er al menig in “bubbeltjes” geklommen op de Belgische massieven om toch maar wat extra training achter de kiezen te krijgen. Een nodige deugd, want multipitchen in Presles schijnt geen evidentie te zijn.
Een zonovergoten ‘Douce France’ is de lichting evenmin gegund, maar ook dat blijkt zijn voordelen te hebben. Want, zoals de jarige Loïc gevat opmerkt: “Als het regent zie je geen traantjes.”
Onder het goedkeurend oog van stageleiders Denis Hoste en Arne Monstrey klimmen de zes Mount Coachers in spe zich de ziel uit het lijf. Het opzet van de stage is dat éénieder een hele dag voorklimt, terwijl twee andere naklimmers bèta-vergarend toekijken. De kunsten van het klimmen met duotouw werd de groep in een eerder weekend voorgedaan op de Belgische rotsmassieven Freyr en Dave. Ook het plaatsen van allerhande ijzerwerk krijgen ze daar in de vingers.
Voldoende lesmateriaal om in te oefenen dus. Niels, Cedric en Arne klimmen de eerste dag in ‘Kit ou double’. Een route van 8 lengtes bomvol dièdres, offwidth-barsten en handbarsten. Vree tof, als je het aan Niels vraagt.
Halverwege de route is het wel even zoeken. Het trio klimt vermoedelijk de foute richting uit in een exposé 6B-passage. Op één piton na zijn daar plots geen haken te vinden. Niels besluit dan maar om zijn eerste échte trad-relais te bouwen. Naklimmer Arne keurt de hele opstelling goed en Niels vervolgt het voorklimmen in de juiste richting.
Het merendeel van de multipitch speelt zich voornamelijk in de wand af. Maar de laatste lengtes zorgen voor wat contrast. De klimmers worden uit de wand gejaagd, naar een verticale plaat met 150 tot 170 meter lucht onder je voeten. Da’s toch even wennen. Om de klim af te maken volgt nog een kleine bombé alvorens de top gevierd kan worden. Een veelbelovend begin van de stage!
Même pas peur
De weersvoorspellingen voor de volgende stagedag laten aan de wensen over. Een hele dag is het miezeren geblazen, wat ons speelveld een vettige glijbaan maakt. Miel, Annelore en Arne trekken naar Même pas peur, een muitipitch bestaande uit 10 lengtes met een hoogte van 250 meter. De eerste lengtes liggen er kletsnat bij. Miel maakt daar echter niet zo’n probleem van en trekt zijn klimschoenen aan. Hij klimt voorzichtig maar gestaag de eerste lengtes door. De cordée krijgt een prachtig gevarieerde route voorgeschoteld. Waar het de ene lengte koelkastknuffelen is, wordt er in de volgende lengte rondgestrooid met pockets en chimneys. Een dubbele dülfer maakt het gamma van variëteiten compleet.
Op de top worden ze verwelkomd door Cedric en Christian die daar al een uurtje van het uitzicht aan het genieten zijn. We trekken wat schaamteloze topselfies en maken ons klaar voor de terugkeer naar het dal. Plots valt Cedric’s oog op iets vreemds in het landschap. Een Snickers? Arne kijkt verwonderd op. “Die is voor mij!” zegt hij. En zo blijkt. Op wat klimmerstape (die de Snickers aan het paaltje bindt) staat geschreven ‘We Love Arne’. Het blijkt het fraaie werk te zijn van Robbe van Mount Coach 7 die dezelfde plek 10 dagen eerder passeerde. Deze onverwachte afsluiter maakte de dag eens zo geslaagd. Benieuwd wat de anderen hebben aangevangen in de regen.
De volgende dag trekken Niels en Miel samen in een route die voornamelijk over dal gaat. De regen is er opnieuw bij. Klaarblijkelijk geen cadeau voor deze beklimming.
Na de eerste lengte komt Niels aan op een hangrelais pal in de regen. Miel klimt na en vertrekt dan in de tweede lengte: een 6C op een natte dal. Moeten we nog meer zeggen? Het is doenbaar, maar knoerthard. Op een bepaald moment vindt Miel amper nog grepen.
Op een droge dag had deze passage moeilijk geweest, maar met het natte weer wordt deze passage quasi onmogelijk. De voeten op wrijving glippen voortdurend weg. Miel probeert en probeert maar komt niet vooruit. Na één uur hangt hij nog steeds aan dezelfde haak. Tegelijkertijd wacht Niels aan de hangrelais, zijn billen zijn intussen gevoelloos geworden. De enige optie om de volgende set te halen is om deze al springend in te klippen. Miel maakt de sprong, klipt het setje in en springt nog een tweede keer om naar het setje te grijpen. Straf klimwerk van de jongste in het team! Na deze ‘dynoclip’ vervolgt het duo nog even hun regenpret, maar na de vierde lengte is het welletjes geweest. Met een rappel staken ze hun missie.
Aan de voet van de rots treft Miel zijn doornatte approach-schoenen aan die hij daar eerder die ochtend had achtergelaten. Dat Niels zijn schoenen met de zool naar boven had neergelegd, werd nu toch minder vreemd beschouwd. Sometimes you win, sometimes you learn. Gelukkig is Miel een echte doorzetter en schijnt niets hem te deren. Met de zoete nasmaak van avontuur trekken beide klimmers richting camping.
Tegen dag vier is verzuring een understatement geworden. Het team trekt nog een laatste keer de wand op voor wat korte multipitches en sluit daarmee de stage af. Daarmee zit de eerste MC9-stage erop.
Dankbaar blikken de zes bergsporters terug op de vele leerrijke momenten die hen werden aangereikt door de ijzersterke coaches Denis Hoste en Arne Monstrey.
Op naar de volgende stage: Zomeralpinisme in het Ortlergebied in Italië!
De Presles-stage in 5 woorden volgens Christian
Wat met veel woorden gezegd kan worden, kan Christian met minder. Het rekenwonder van de groep heeft namelijk meer met cijfers dan met letters. Toch mag zijn bijdrage aan dit verslag niet ontbreken, vandaar Presles in het kort:
Dat we met z’n allen uitkijken naar ‘wanneer we terug mogen’ was er aan te merken bij de afgelopen selectie voor Mount Coach Academy. Een recordaantal van 22 gegadigden meldden zich om deel uit te maken van de negende lichting Mount Coachers. Deze doorgedreven alpiene opleiding richt zich op jonge snaken die gepassioneerd zijn om de bergsport in al haar veelzijdigheid te doorgronden. Met de steun van de Klim- en Bergsportfederatie, enkele ijzersterke coaches en genereuze sponsors doorlopen ze een traject van een kleine drie jaar met als einddoel het volbrengen van een zelfstandig ondernomen expeditie. Een kans die niet voor iedereen is weggelegd. Maar eerst dien je de revue te passeren van Mount Coach-peetvaders Sanne Bosteels en Koen Hauchecorne in een reeks uitdagende ingangstesten.
Wanneer de laatste motivatiebrieven in Koens en Sanne’s mailboxen terechtkomen, zijn de meesten onder ons zich al enkele weken gefocust aan het voorbereiden op de fysieke en psychologische proeven. We zijn een week van de Nadri-test verwijderd en hier en daar zal iemand al eens wat minder vast gesnurkt hebben. Door hetgeen we niet hoeven te vermelden, zijn de testen namelijk aardig in de war gestuurd. Waar deze beproeving normaal binnen op plastic grepen afgenomen wordt, mag deze lichting het beste uit zichzelf halen op de ontelbare regletten van klimmuur Renaat Muys te Bornem. De dagen die volgen worden menig nagels kort gebeten terwijl Sanne en Koen zich buigen over een eerste schifting tot 13 beloftevolle jongeren.
Traditiegetrouw zou het eerstvolgende weekend een forse wandeling van Bouillon naar Vresse gepland staan, moest er geen lusvormig alternatief op de proppen gekomen zijn. Het nieuwe traject strekt zich uit over een goeie 35 kilometer waarin je meer dan 1000 hoogtemeters moet stijgen, in de adembenemende valleien rond Freyr. Gezien de onbekende factor van het nieuwe traject starten sommigen wat behoudend, maar halverwege staat ieders turbo toch volledig opengedraaid. En omdat ook Mount Coach niet aan clichés kan ontsnappen zit het venijn vanzelfsprekend in de staart. Zij die al op de majestueuze rotswanden van Freyr zijn gaan klimmen kunnen zich ongetwijfeld inbeelden hoe deze laatste kilometers gelopen zijn. Een straffe 5u20 na het startsignaal komen de eersten lichtjes vermoeid aan, de anderen stromen niet veel later mondjesmaat binnen. Veel rust en ademruimte (niet te veel in uw stoflap happen!) wordt de kandidaten echter niet gegund. Een aanzienlijke vragenlijst met breinbrekers uit de driehoeksmeetkunde, meteorologie en andere vakgebieden van het alpinisme wordt hen onder de ogen geschoven. Het valt ook op dat wanneer vragen onderling besproken worden, niemand de behoefte heeft zijn persoonlijke antwoorden aan te passen. Ondanks het competitieve karakter van sommige testen is het duidelijk dat iedereen het elkaar gunt de ‘final cut’ te halen. Hadden ze van bovenstaande opdracht nog geen klamme handjes gekregen, dan stonden Sanne en Koen later klaar met een heus vragenvuur om hier verandering in te brengen. Goed vermoeid kruipen de kandidaten op tijd elk in hun eigen tentje, want de dag er op volgt nog een rotsklimproef.
De daaropvolgende ochtend haalt iedereen nog een laatste keer het onderste uit de kan op de nog iets wat brokkelige rotswanden van een klein klimgebiedje dat zo in de Monte-rubriek ‘onbekend is onbeklommen’ zou passen. Je ziet ondertussen Koen en Sanne hier en daar al een blik delen en tegen de namiddag volgt de apotheose van het weekend: het tweetal scheidt zich af van de anderen en moet nog enkele zware, soms hartverscheurende, knopen doorhakken. Een tiental minuten later draaien ze zich om, de nieuwe lichting Mount Coachers is bekend. Het resultaat is zoals de afdronk van een intense bak Mount Roast koffie: sterk van karakter en prikkelend voor de zintuigen. Mogen we je voorstellen aan:
MIEL COX (19, BESLACK NORTH)
Een ijverige student met een fascinatie voor de bergen en natuur. Van jongs af aan trekt hij er geregeld op uit in het gezelschap van zijn broers en zus. Zo verzamelde Miel al heel wat dierbare bergsport-herinneringen.
Dat zijn ervaring als coole kikker op exposed highlines boven de Verdon ons ten goede mag komen bij beklimmingen langs winderige en smalle bergkammen!
CHRISTIAN SUYS (20, BPA)
Student wiskunde en monitor bij de hooggebergtecursus van de BPA. Wanneer hij niet bezig is met wiskundige stellingen te bewijzen, is hij altijd in de bergen te vinden. Nog voor hij tot twintig kon tellen wandelde hij al naar hutten of beklom hij zijn eerste toppen. Met zijn wiskundige talenten kijken we naar hem voor de ‘marginal gains’.
LOÏC PUYLAERT (24, LUAK)
Zoekt steeds nieuwe challenges en manieren om zijn limieten te verleggen. Deze onvermoeibare Jak zal de uithouding van het team ongetwijfeld opdrijven. Hij was dan ook de enige die na het selectieweekend doodleuk zei “Gasten, ik moet door, anders ben ik ben ik te laat voor mijn hockeytraining!” En dit terwijl de anderen het stilaan welletjes vonden. Bergsport is een wereld op zich, en Loïc voelt zich er helemaal in thuis.
CEDRIC DE SMET (21, LUAK)
Is naast Mount Coacher ook trotse voorzitter van de LUAK. Gebeten door het klimvirus bleef hij zijn weg zoeken in de klimwereld. Bij elk stapje groeide de passie meer en meer. Nu Mount Coach zijn pad kruist, belooft zijn engagement alleen maar groter te worden. Hopelijk stijgt hij even snel op de bergflanken als door de bestuurlijke organen van de LUAK
NIELS BRACK (25, VERTICAL THINKING)
Gemakkelijk te herkennen door zijn niet-zo-fraaie snor. Laten we hopen dat de andere mannen hier de komende drie jaar geen voorbeeld aan nemen. Het meest voelt hij zich thuis op zijn ski’s in waist deep powder. Wanneer Niels niet fysiek of met zijn gedachten in de bergen kan zijn is hij druk bezig met programmeren als Digital Innovation Engineer.
ANNELORE ORIJE (27, KAJOE)
Aan de klimmers uit de Wallstreet hoeven we haar niet meer voor te stellen. ‘Die van achter den toog’ brengt een extra vleugje oestrogeen in MC9. Grootgebracht in een gezin met 5 dochters zal ze zeker de evenknie zijn van haar mannelijke collega’s! Daarnaast maakte ze van haar passie haar job en deed ze alpiene ervaring op bij de Leading Ladies.
Mount Coach is een project van Klim-en Bergsportfederatie vzw en wordt mede mogelijk gemaakt door onze genereuze sponsors: Rab, Petzl, Lowe Alpine, Zamberlan, Julbo, Care Plus, Klean Kanteen, Smartwool, K2 -De Kampeerder, Mounteqshop en Kariboe Leuven.
2020. Een jaartal dat we allemaal voor de rest van ons Leven zullen onthouden. En niet met de volle goesting. Zoveel reizen die niet zijn doorgegaan, ervaringen die niet zijn beleefd, vergezichten die niet gezien zijn. Tot vlak voor ons vertrek hield ik mijn hart vast of de Mount Coach Dolomietenstage wel zou kunnen doorgaan. Uiteindelijk was het niet covid-19, maar het weerbericht dat roet (of zeg maar regen en sneeuw) in het eten gooide. En dus moest de planning alsnog last minute omgegooid worden. Waar in Europa mochten wij als Belgen nog heen zonder reisrestricties, waar waren de groene, oranje en rode coronazones, waar was het goed weer en waar waren er lange avontuurlijke kalkwanden te vinden die een waardig plan B zouden vormen? Anderhalf uur bladeren door topo’s en aftoetsen op het internet bracht mij uiteindelijk bij de Vercors. Een prachtige streek waar we op een week tijd drie mooie en even diverse klimgebieden aandeden.
MONT AIGUILLE: AVONTUUR VERZEKERD
Zaterdagavond 5 september werd er dus niet in Cortina d’Ampezzo afgesproken, maar wel op het grasveld van camping ‘Ferme du Pas de l’Aiguille’ in Chichilianne. Letterlijk aan de voet van de Mont Aiguille, geboorteplaats van het alpinisme en hoewel slechts 2.087 meter hoog, één van de meest iconische Bergen van Frankrijk.
Het valt nauwelijks te geloven dat deze Berg voor het eerst in 1492 beklommen is geweest, meer dan 500 jaar geleden! Zelfs vandaag komt deze monoliet nog steeds zeer indrukwekkend over, om het even van welke kant je hem bekijkt of wilt beklimmen. Als moderne sportklimmer heb je hier weinig te zoeken. Als avontuurlijke rotsliefhebber daarentegen des te meer. Ook al zijn sommige routes redelijk goed behaakt, de meeste zijn dit niet en vereisen dat je zelf extra materiaal bijsteekt. En de rots is met momenten zéér brokkelig. Er zijn zelfs routes waarvan de topo specifiek zegt dat je ze beter niet meer klimt als er al een ander cordee boven je in de route zit. Iets wat Ellen en ik aan den lijve mochten ondervinden in ‘les Étudiants’. Gelukkig zat het cordée Fransen onder en niet boven ons, want tot tweemaal toe zijn ze erin geslaagd om grote stukken rots los te trekken. Vreemd, want wij hadden toch ook net diezelfde lengtes geklommen zonder ook maar iets los te trekken. Het is niet omdat je in de Bergen woont, dat je daarom per se Bergwijs bent. Zoveel was duidelijk.
De routes op de Mont Aiguille variëren van zo’n 150 tot 320 hoogtemeters. Ook al lijkt het potentieel hier enorm, de brokkeligheid van het gesteente laat maar een beperkt aantal routes toe en momenteel lopen er slechts 16 min of meer begaanbare routes op. De gemakkelijkste is de ‘Voie Normale’, die zelfs het niveau 4 niet overstijgt en daardoor heel het jaar door waanzinnig populair is. Getuige de files op de afdaalroute en de vele krassen van stijgijzers die je hier op de rotsen tegenkomt.
Echte klassiekers zijn de zuidpijler (230 meter; 5c max.), les Diables (230 meter; 6b max.), la Voie du 29 mai (220 meter, 6c max./5c obl.) en de noordoostpijler (320 meter; 5b max.). Laat je echter niet misleiden. Klimmen op de Mont Aiguille is nooit eenvoudig. Getuige ook nog Denis en Tobias die in de route ‘l’Associé du Diable’ nauwelijks haken tegenkwamen en dit in een route die tot 6c ging; Brecht en Simon die in ‘Coluche’ (6b max.) door de rotswand de mephaken niet meer zagen en ergens bovenin hun route ‘op hun buik’ naar een relais mochten kruipen; En Pieter en Bavo bij wie de route ‘Trilio’ dan weer perfect behaakt bleek te zijn. Iets wat gezien het stevige niveau (7b max.) misschien geen overbodige luxe leek.
Na één dag was het voor iedereen duidelijk: de Mont Aiguille beklimmen, dat is kletsen krijgen. Het mag misschien de eerste beklommen Berg uit de geschiedenis van het alpinisme zijn, nu, meer dan 500 jaar later, geeft ze zich nog steeds niet gauw gewonnen.
CIRQUE D’ARCHIANE: MATELOOS RESPECT VOOR DE EERSTBEKLIMMERS
Voor het tweede deel van onze klimweek settelden we ons op de camping municipal in Châtillon-en-Diois. Van hieruit zijn zowel het Cirque d’Archiane als de Paroi de Glandassse gemakkelijk bereikbaar per auto. Maar klimmen in de Vercors staat niet alleen voor avontuurlijke routes afgezekerd op mephaken, het staat ook garant voor lange aanlopen en nog langere afdalingen. En begin september zijn de dagen toch al wat korter. Ons hier zeer van bewust, vertrekken we met zijn allen op deze tweede dag toch net wat te laat naar het Cirque d’Archiane, een indrukwekkend rotsbastion van wel 400 meter hoog.
Tobias en Simon krijgen vandaag de ‘Voie du Levant’ voorgeschoteld. Een route die het niveau 6b+ max. en 5c obl. draagt, maar die er veel fysieker uit ziet dan de topo doet geloven. Iets wat Tobias halverwege doet uitroepen dat hij helemaal niet snapt wat ik hier zo leuk aan vind. Ondertussen zijn Denis, Pieter en Bavo begonnen in Équitation, een stevige zevendegraads route. Ondanks hun snelle vorderingen moeten ze in drie vierde van de route alsnog terugkeren omdat alle boorhaken van hun volgende lengte (een gladde niet af te zekeren dalplaat) aan hun relais hangen te bengelen, vreemd…
Ellen, Brecht en ik zitten ondertussen in de Pilier Livanos, dé klassieker in deze prachtige vallei. De route zigzagt zich met behulp van 16 touwlengtes doorheen deze wand, die zo indrukwekkend is dat je hier nauwelijks nog van een pijler kunt spreken. Onze ‘leading lady’ mag in de derde lengte alles uit de kast halen. De topo spreekt hier van een 5c variant langs links en een zwaardere 6b variant rechtdoor. Boven ons zijn in een overhangend dakje inderdaad oude haken en lintjes te zien, maar echt uitnodigend zien die er nu ook niet uit. Op de tekening stond de originele lijn naar links met stippellijn aangeduid, wat meestal betekent dat de route verborgen is vanuit het perspectief waarvan de schets gemaakt is. Zou dat hier dan betekenen dat we door die gleuf in de rotsen moeten klimmen? Zucht… Ellen durft het aan en gaat om de hoek kijken. Ze ziet zowaar boven MontAiguillehaar terug mephaken verschijnen en komt zelfs terug om haar laatste zekeringspunt los te pikken. Kwestie van touwwrijving te vermijden in het verdere verloop van de lengte. Nog een touwlengte verder zit ze in de echte crux: een zéér luchtige 6c traversee waarin we alledrie onze peren zien. Ook al staat deze lengte gekwoteerd als 5c/A0, ze voelt veel zwaarder aan. Gelukkig volgde hierna nog een rustige derdegraads passage waarna Brecht overpakte voor de volgende vijf lengtes.
De namiddag was echter al ver gevorderd en het tempo moest omhoog, wilden we nog voor het donker boven geraken. Ik had met mijn touwgenoten afgesproken dat ik de laatste zes lengtes op mij zou nemen en dat ik er ten laatste om 17 uur aan wou beginnen. Indien dat niet kon, zouden we langs de ringband wegstappen. Brecht had de boodschap begrepen en deed stevig door. Langsheen een onafgezekerde 5b dièdre, een goed afgezekerde 6a dülfer en enkele luchtige maar zeer mooie vierdegraads lengtes, leidde hij ons vlot tot het bovenste deel, waar we om 16 u 55 toekwamen…
Mijn eerste twee lengtes gingen supersnel. De derde ook, maar dat moest ook wel, want in de topo stond er de tekst ‘expo’ bij. Deze barst was iets te breed om materiaal in te kunnen steken en dus moest er doorgeklommen worden. Wel was er een passage waarbij ik plots op een oude houten klemblok stond om tegelijkertijd een setje door een oud touwtje in een andere houten klemblok boven mij te hangen. Een val zou het nooit houden, maar ‘iets is beter dan niets’ en dus deed ik door, mezelf afvragend hoe die eerstbeklimmers dat hier in 1959 geflikt hebben: op grote schoenen, met een henneptouw rond hun middel en mephaken en houten klemblokken als zekeringsmiddelen, respect!
En toen kwam de laatste moeilijke lengte, een 6a. Ik dacht dat die door een groot dak liep, maar gelukkig wees Brecht me op de mephaken links van onze relais en mij zo alsnog het juiste pad op stuurde. Er volgden nog twee extreem brokkelige laatste lengtes en nét voor het donker werd stonden we alsnog boven!
Helaas is de top slechts halverwege. Waar ik bij het klimmen nog redelijk zeker van mijn stuk was omdat ik de juiste weg omhoog wel zou vinden, besefte ik goed genoeg dat het moeilijkste stuk op vlak van oriëntatie nog moest komen. Zei de topo immers niet ‘on se perd facilement sur le plateau sommital…’? Allez, de mijne toch, die van Brecht zei dat we eerst langs links moesten afdalen en zeker niet het duidelijke pad naar rechts moesten volgen. Dat leek mij zo onlogisch dat ik toch even wou nalezen wat hij bij zich had. Bleek dat hij de afdaalroute van de Mont Aiguille nog op zak had steken… Gelukkig kwam het gezonde verstand bovendrijven. In plaats van de korte weg door het bos te volgen, bleven we langs de rand van de klif lopen tot het punt waar we met relatieve zekerheid konden zeggen dat we in een steil couloir moesten afdalen. Op den duur kwamen we uit op een rappelstand en wisten we dat we zeker juist zaten. Wat een afdaling van twee uur moest zijn, werd er uiteindelijk één van drie. Om half twaalf kwamen we eindelijk toe aan de auto waar we nog vlug wat brood en kaas aten om dit door te spoelen met een fris pintje en een tas warme koffie.
De dagen nadien klommen Tobias en Bavo nog hun mooiste route van de week doorheen de overhangende Paroi Rouge. Denis en Pieter gingen ook van de Livanos proeven en er werden ook wat andere zijvalleien verkend. De Aiguilles de Bénévise bleken met hun korte aanloop en kortere routes (tot 160 meter hoog) ideaal voor een relatieve rustdag. De Paroi de Glandasse bleek minstens even indrukwekkend als de rotsen in Archiane, maar toen Pieter en Ellen een poging wilden doen in de Leprince-Ringuet pijler, keerden ze na één touwlengte terug omdat er veel te veel stenen naar beneden vielen. Een wijze beslissing.
Er werd ook nog één dag uitgeweken naar het massief van les Trois Becs dat weliswaar op een uur rijden lag, maar waar ook de aanlopen een pak korter waren. Helaas begon het hier te regenen waardoor we niet de hele dag en de hele wand konden benutten. Samen met Bavo en Tobias verloren we meer dan een uur in het zoeken naar het begin van onze route. Van een pad door het bos was nauwelijks sprake. Hier komt duidelijk nóg minder volk klimmen dan in de rest van de Vercors. Getuige ook het feit dat Tobias ineens ook alle relais zelf mocht installeren. Na alweer een dreigende bui, een donderslag en het vooruitzicht op rotte rotsen boven ons, werd ook hier beslist om halverwege de route de handdoek in de ring te gooien en weg te wandelen via een avontuurlijk pad.
PRESLES: 250 METER PURE VERTICALITEIT
Het weerbericht voor de komende dagen voorspelde helaas niet veel goeds meer. Maar gelukkig zou de zon in Presles wél nog van de partij zijn! Dit gebied is normaalgezien de eerste grote test voor nieuwe Mount Coach lichtingen. Door omstandigheden was dat met deze groep niet doorgegaan, dus al bij al was het nog mooi meegenomen dat we naar deze prachtige rotswand konden uitwijken.
Presles, dat is immers een volledig verticale wand van enkele kilometers breed en 250 meter hoog. Vaak kun je boven door je benen naar beneden kijken en nog zien waar je bent beginnen klimmen. Waar de Mont Aiguille gekenmerkt wordt door brokkelige rots, is ze hier juist ongelooflijk compact. Na vier dagen avontuurlijk klimmen in alpiene rots, voelde het plots heel raar om met je volle lichaamsgewicht aan de grepen te gaan hangen. En waar de routes in het Cirque d’Archiane nog hoofdzakelijk afgezekerd waren met mephaken, kom je hier toch vooral boorhaken tegen. Hoewel er ook voldoende routes bestaan die zelf af te zekeren zijn. Voor elk wat wils dus. De haken staan iets verder uiteen dan je zou verwachten. Je kunt hier dan ook beter van een soort avontuurlijk sportklimmen spreken, met haken die om de vier meter geboord zijn. Het merendeel van de routes bevindt zich gemiddeld gezien in de zesde graad. Omdat de haken dus relatief ver uiteen staan, is er hier van setje-trek niet altijd sprake. Je moet de passen tussen de haken echt wel vrij kunnen klimmen, tenzij er specifiek A0 in de topo bij geschreven staat. De teller staat hier ondertussen op meer dan 300 routes…
Het was dus voor ons een heel huzarenstukje om tussen deze weelde aan mogelijkheden de juiste parels te kiezen. Maar het is ons toch gelukt. Tobias en Pieter klommen met ‘Voie Béatrix’ (250m, 6c max.) één van hun mooiste, zij het perfect afgezekerde, routes van de week. Samen met Simon genoot ik superhard van ‘Ecole Buissonnière’ (250m, 6b max.) een route die quasi volledig zelf afgezekerd moest worden, met gelukkig hier en daar boorhaken op cruciale cruxpassen (en godzijdank ook in de 6b lengte).
20 jaar klimmen heeft mij al op veel speciale routes gebracht, maar wat de eerste lengtes na de tussenrichel in petto hadden, was voor mij toch ongezien. Je dient hier in een schoorsteen te klimmen die diep de wand ingaat. Bovendien moet je tot drie keer toe door een gat in het plafond klimmen. Je waande je hier eerder speleoloog dan klimmer. Simon omschreef het heel toepasselijk met de woorden ‘driedimensionaal klimmen’. Bavo zag zijn peren door Denis twee dagen lang te volgen in 7a routes. Wat hem niet alleen een ‘flapper’ opleverde (een serieuze lap vel die van één van zijn vingertoppen geschaafd was tijdens een val), maar ook een bebloede elleboog, dit na een pittige voorklimmersval én een omgeslagen enkel in de afdaalroute. En toch blijven doorgaan die man.
Wij mogen dan misschien uit een plat landje komen en deze rotsen niet in onze achtertuin hebben staan, het mag wel duidelijk zijn dat wij met veel alpiene gevoel onze weg omhoog weten te vinden. En dat is veel, zo niet alles waard. Een goede klimmer is een oude klimmer. En ik hoop dat er nog vele nieuwe Mount Coach lichtingen het Leven mogen zien. Mannen en vrouw, het was mij weer een waar genoegen om met jullie het touw te mogen delen, merci!
‘ZELF GAAN KLIMMEN IN DE VERCORS?’
BESTE PERIODE
In principe kan er in de Vercors het hele jaar door geklommen worden. Echter, in de zomer is het er vaak véél te warm en in de winter moet je geluk hebben met een zonnige dag zonder wind. Beste periodes zijn dus het voorjaar en het najaar.
AFSTAND
De meeste gebieden in de Vercors liggen op ongeveer 900 km van Brussel.
Wat wij vandaag met ‘alpinisme’ bedoelen ontstond in het Franse stadje Chamonix. De ‘witte berg’ droeg ooit de naam Mont Maudit, oftewel ‘vervloekte berg’.* Het was immers het terrein van kwade geesten die best gerust gelaten werden. Tijdens de Verlichting werd deze folklore in twijfel getrokken en werden de eerste pogingen ondernomen dit ‘rijk der geesten’ te betreden en het hoogste punt ervan te bestijgen. Natuurkundige Horace-Bénédict de Saussure loofde een geldprijs uit voor de eerste beklimmers. Pas 15 jaar later werd die ingerekend door Jacques Balmat en dr. Michel Paccard in 1786. Deze prestatie resulteerde in een voorstschrijdende belangstelling voor het bedwingen van bergtoppen, waaruit de hedendaagse sport ontstond.
In dit gebied, rijk aan geschiedenis, vind onze stageweek ‘gevorderd alpinisme’ plaats. Als uitvalsbasis kiezen we de charmante camping Aiguille Noir aan de Italiaanse zijde van het massief. We hebben er zicht op iconische bergtoppen zoals de Grand Jorasses, Dent de Geant en zien de Peuterey graat vlakbij ten hemelen verrijzen. Het decor is indrukwekkend, zijn de spelers er klaar voor? Met Sam Van Brempt, An Laenen en Sanne Bosteels hebben we overschot aan ervaring ter ondersteuning.
De eerste twee dagen vatten aan met drie leerdoelen: het herhalen van technieken voor spaltenberging, ervaring opdoen in het bivakkeren op hoogte en het beklimmen van de Arête du Diable op de Mont Blanc du Tacul.
Via de Skyway lift (die ronddraait voor een panoramische klimax) bereiken we Punta Helbronner. Van daar stijgen we ongeveer een uur richting de Cirque de Maudit, waar we ons kamp opstellen en een paar reddingstechnieken opfrissen. Het bivakkeren op de gletsjer is net iets anders dan in de vallei, maar biedt interessante mogelijkheden. Geïnspireerd door het technisch wonder dat ons net vanuit de vallei tot deze hoogte transporteerde richten we ons comfort in.
We graven een grote, ronde kuil om in te koken en eten. Om maximaal te genieten van ons basiskamp zorgen we voor een tafel in het midden en verhoogde leuningen rondomrond. Zo kunnen we altijd optimaal loungen, met uitzicht naar keuze en de zon in het gezicht. Wanneer we in de ondergaande zon ons gevriesdroogd avondmaal uit zakjes lepelen zijn we blij met onze Panoramische Put.
Het uitgraven van een bar laten we achterwege, belangrijker is het uitgraven van onze voortenten. We leren dat deze techniek helpt om de koude lucht in de tent op te vangen, maar ook om stijgijzers aan te doen en eventueel te koken in de tent wanneer het weer omslaat. Tot slot graven we nog een Hygiënisch Hol, compleet met billenschutting, voor onverstoord en verantwoord ontlasten in het hooggebergte.
ARÊTE DU DIABLE, MT. BLANC DU TACUL – HOOGTEGEWENNING
De volgende morgen (nacht) loopt de wekker om twee uur af. In het donker eten we ons ontbijt en tanken snel de nodige caffeïne.
Onze tocht leidt verder de gletsjer op, waarbij we spectaculair zicht hebben op de bekende Kuffner graat. We slaan al snel rechtsaf om de Col du Diable op te klimmen. Een sneeuw- en rotsgeul van rond de 45° voert ons tot het begin van de Arête du Diable, waar een ongelooflijke zonsopgang ons begroet. Hier begint het rotsklimwerk dat ons naar de top zal brengen. Het maximale klimniveau ligt ergens rond de 5b. Niet moeilijk dus, maar met botinnen en een rugzak is het toch interessant en uitdagend. Overgins is het vierdegraads terrein in dit massief niet te onderschatten, zo blijkt. Veel kruip, en klauterwerk over blokken en tussen torens benadrukken het avontuurlijke karakter van de toer.
Vijf torens, ieder boven de 4000 meter dienen we te overschrijden, met enkele rappels tussendoor, voor we de laatste wand mixte terrein kunnen opklimmen naar de top. Het routeverloop laat niet toe naast elkaar te klimmen, we zijn genoodzaakt achter mekaar te klimmen en zo gestaag mogelijk te vorderen. Onze vroege start elimineert bijkomende tijdsdruk, maar de hoogte laat zich na een paar uur voelen. Ook steekt rond de namiddag een snijdende wind op. Het alpiene karakter van de beklimming neemt toe! Een lange afdaling over de noordflank van de Mont Blanc du Tacul, Col du Midi en Glacier du Géant brengt ons naar ons kamp. De afdaling verloopt traag, we zijn al 16 uur onderweg en voelen ons wat zwak door hoogte en vermoeidheid. Met moeite eten we ons avonmaal en leggen ons te slapen in onze tentjes.
De volgende dag herhalen we nog enkele laatste reddingstechnieken en dalen af naar de camping in Val Veny. Een ontspannen namiddag en Italiaanse pizza’s wachten ons.
Na een verdiende rust trekken we woensdagochtend de wat minder gefrequenteerde vallei van de Miagegletsjer in. We hopen in de Quintino Sella hut te overnachten om via de Tournette Spur de Mont Blanc te overschrijden. Als een van de grootste gletsjers van Europa voelt deze lange, met steenpuin bezaaide ijsmassa bijna ‘Himalayaans’ aan. Helaas moeten we onze doelstelling herzien wanneer blijkt dat de instijg via de Mont Blanc gletsjer er niet optimaal bijligt. De namiddagzon en warmte van de voorbije weken hebben voor een kegel van losgesmolten stenen aan de onderkant van de ijsgeul die we zouden moeten inslaan gezorgd. We houden de optie ruim een kwartier in het oog, maar wanneer we het gebergte horen en zien rommelen is deze uitgesloten.
Onze gidsen Sam, An en Sanne stellen de mogelijkheden voor en we besluiten in groep om de Italiaanse normaalroute over de Mont Blanc te nemen, de ‘Pausroute’. Deze is vernoemd naar de eerste beklimmer die later Paus werd. Zeiden we al dat dit gebied rijk aan geschiedenis was?
We passen onze koers aan richting de Gonella hut, waar we in het winterruim kunnen overnachten en in de ondergaande zon ons objectief voor de volgende dag zien schitteren. De beklimming is eerder fysiek dan technisch uitdagend. 1800 hoogtemeters leiden langs een initieel sneeuwveld om dan langs makkelijke sneeuwgraten tot 4810 meter boven zeeniveau de top van Europa te bereiken. Het klimmen verloopt behoorlijk vlot, al zijn enkelen onder ons wat beïnvloed door de hoogte, waardoor twee cordées wat trager vorderen. De zichten zijn adembenemend, maar we besluiten toch niet te picnicken op het platte hoogtepunt. De hoogte, koude en een lange afdaling in het vooruitzicht sporen ons aan om snel verder te gaan.
Via de Trois Montsroute, die nog enkele interessante uitdagingen in petto heeft, dalen we tot we de Mont Blanc du Tacul passeren. Hier zijn we op bekend terrein, deze afdaling deden we immers een paar dagen eerder al. Eens beneden draaien we opnieuw de Pointe Lachenal om, om de schijnbaar eindeloze Glacier de Géant over te ‘stoempen’. Overnachten doen we in het winterruim van de Torino hut.
De voorlaatste dag van onze stageweek voorspelt regen vanaf de voormiddag. We denken echter snel genoeg te zijn om nog snel de traversée d’Aiguilles d’Entrèves ‘in onze zak te steken’. Deze korte beklimming loopt over een rotsgraat met spectaculair zicht op de Mont Blanc en Mont Blanc du Tacul met onder andere de Grand Capucin aan de Franse kant, en Courmayeur ver beneden aan de Italiaanse kant. De beklimming verloopt vlot en is werkelijke genusskletterei. Wanneer we de Torino hut opnieuw bereiken vallen er druppels uit de hemel, en pakken we onze spullen om af te dalen.
Met een onweer dat voorspeld is rond de avond in Val Veny neer te strijken besluiten we de namiddag van de voorlaatste stagedag royaal te benutten. Dichtbij kopen we enkele versgevangen forellen, die we à la Bosteels klaarmaken: gerold in gazettenpapier, tussen de kolen van een houtvuur. Het feestmaal duurt de hele namiddag. ’S Avonds besluiten we dat de forellen niet voldoende waren om de aangesproken energiereservers bij te vullen en schakelen we over op een pizzabuffet. Ondertussen houden onze gidsen een improvisatiespreekbeurt over expeditieklimmen en de verschillende plekken waar zij al geweest zijn. Ze inspireren ons om zelf een mooi project te bedenken voor het einde van onze opleiding volgende zomer, maar maken ons wel bewust van de risico’s en verantwoordelijkheden naar elkaar toe.
HET IS GOED GEWEEST
Ons laatste objectief voor de week is een oversteek van de Pyramide Calcaire. Een makkelijke beklimming waar geen vaste bescherming op te vinden is, die onze routenavigatie moet prikkelen. Het regent echter de hele nacht lang, dus is het enige mogelijke besluit om de aftocht te blazen. Met een meer dan geslaagde week achter de rug leggen we ons hier makkelijk bij neer. Het is goed geweest. Voor even… Chamonix, we’ll be back!
