13 donderdag mrt 2014
Posted in Andere
Tags
Cerro Torre, Fitz Roy, Franco Argentina, itsaplayground, patagonia, Ragni, Sam Van Brempt, Supercanaleta, Tim De Dobbeleer
It took a long time but we finally finished the movie from our trip to Patagonia Last Year. Watch it!
Here can read the articles from last year. An attempt on Fitz Roy’s Supercanaleta, And two successful climbs. Cerro Torre by the Ragni and Fitz Roy’s Franco Argentina.
23 woensdag jan 2013
Posted in Andere
The Fitz roy chain
Toen we na onze beklimming van de Cerro Torre de weerkaarten bekeken konden we onze ogen nauwelijks geloven. Goed weer voor nog eens 5 dagen. Een ideale gelegenheid om ons volgend objectief: De Franco Argentina op Fitz Roy aan te vallen. Het enige probleem… al ons rotsklimmateriaal lag nog steeds boven in Niponino!
Met een lichte aarzeling vroeg Sam me of ik me fit genoeg voelde om het materiaal op te halen. Na 1 dag rust waren mijn kapot gelopen voeten min of meer hersteld en was ik klaar om een “aller retourke” naar Niponino te maken. Na een tocht van 10 uur ben ik terug beneden met het materiaal. Het oorspronkelijk plan om de dag nadien in te stijgen wordt gewijzigd als ik die avond de balans opmaak: 2 dikke blaren op beide hielen en een stevige vermoeidheid.
The long approach to Paso Superior
Vrijdag is het dan zover. Zoals voorspeld is het weeral een prachtige dag en onder een staalblauwe hemel en een verschroeiende hitte stijgen we in naar Paso Superior. Zoals gewoonlijk is de approche ook hier niet van de poes. Zeker niet als blijkt dat we aan Lago de Los Très veel te hoog boven het meer aan het traverseren zijn op losse rots en stijl terrein. Jammergenoeg hadden we tijdens het maken van onze zak over het hoofd gezien dat de zonecrème bijna op was. Daar stonden we dan aan het begin van de sneeuwpente als 2 kippen klaar om gebraden te worden. Gelukkig was er die vriendelijke Braziliaan van wie we enkele ml “factor 60” konden tanken.
A busy evening at the Col del Bloque Empotrado on the base of Fitz Roy’s Goretta Pilar
Another bivy, Paso Superior this time
Vermomd als 2 kleine spookjes baanden we ons een weg door de sneeuw en uiteindelijk, na 7 uur wandelden bereikten we het basiskamp : Paso Superior. Tezamen met 2 Zwitsers besluiten we de dag erop te vertrekken om 1 uur s’nachts. Om mijn ochtendtraagheid voor te zijn zet Sam de wekker om half 12. Toch nog niet vroeg genoeg als blijkt dat het ineens half 2 is en de Zwitsers reeds vertrokken zijn. Door de goede sporen komen we vlot tot onderaan de rimaye. Deze is nogal groot is en je komt er alleen voorbij door 10 meter overhangende sneeuw te klimmen… Dit is voor rimayemaster Sam zelfs te hoog gegrepen. In de verte zien we 2 lichtjes. Het blijken de Zwitsers te zijn die zich een weg hebben kunnen banen door een andere, kleinere rimaye. Onder leiding van Sam klimmen wij er ook doorheen. We zijn er over maar zitten bijna aan de instijg van Poincenot in plaats van onze route. Wat volgt is 400m lange sketchy sneeuwtraverse tot La Brecha de los Italianos
Tim on the long traverse underneath Aguja M&M
Tim doing some easy climbing to the start of the route, Lago Viedmo, Aguja M&M and Poincenot in the background
Onze timing is perfect als blijkt dat de eerste zonnestralen net op het begin van de route schijnen. En wat voor een begin… een magnifieke 45m splitter crack! Sam voelt zich meer thuis op het ijs en in de sneeuw, op de rotsen is hij minder op zijn gemak. Ik krijg de eer om alle lengtes voor te klimmen. Mij hoor je niet klagen! Door het warme weer zijn de barsten vaak compleet nat. Maar dat stoort niet echt als je telkens bomvaste handjams kunt plaatsen.
Tim on the second pitch of the Franco Argentina
Sam following on the Franco-Argentina
Almost at the end of the difficulties, Some wet pitches to go
Die nattigheid veranderd in ijs naarmate we dichter bij de top komen. In een van de laatste lengtes slaagde ik er zelfs in om een ijsvijs te plaatsen tijdens het rotsklimmen…. That’s Patagonië!!! Onderaan de laatste lengte staan we voor een raadsel. Ofwel gaan we naar links en klimmen we de “6c wordt eens lekker nat lengte” ofwel naar rechts het verijsde chimney/corner systeem. We volgen de Zwitsers en gaan voor de laatste optie. Met het nodige getrek en gesleur en enkele chimney bewegingen komen we erdoor. De gevreesde laatste 200m kuitenbrander/sneeuwpente blijkt goed mee te vallen we wisselen onze rotsklimschoenen voor crampons en bijlen en 17 uur na het vertrek uit paso superior staan we op de top en genieten we van het welverdiende uitzicht over Cerro Torre, Torre Egger, Poincenot,…
Tim and Sam on the summit of Fitz Roy
Tim descending the Fitz Roy top field
Om de voorspelde opkomende wind voor te zijn blijven we niet te lang op de top. De eerste rappels over het ijs gaan snel. Om zeker geen miserie te hebben maken we daarna veel korte rappels. Ondanks de nodige stressmomenten gaat alles goed en net als we beiden op de sneeuw van de brèche staan heeft Fitz roy ons bij ons pitje. De touwen zijn bovenaan in de knoop geraakt en we krijgen ze met de beste wil van de wereld niet doorgetrokken. Het is pikdonker, Sam twijfelt nog even om het probleem nu op te lossen, maar het lijkt mij beter om te wachten tot het eerste licht om zo een duidelijk beeld te krijgen van de situatie…..maar dat betekent slapen op de winderige brèche zonder slaapzak.
Rapping into the night
….Shiver bivy tijd! Het wachten op de zon duurt zoals gewoonlijk lang en het lijkt voor het eerst in dagen ’s nachts te vriezen. Gelukkig heeft Sam de reactor meegebracht en kunnen we ons nog opwarmen aan een soepje. Net als ik goed lig en bijna slaap voel ik een warme adem in mijn nek…. Sam heeft het duidelijk ook koud en heeft zich in lepelhouding tegen mij aangelegd. Vreemd, maar het is warmer en daar draaide het tenslotte om!
Die ochtend krijgen we de touwen gemakkelijk los en na nog eens 5 rappels vanaf de brèche staan we eindelijk terug op de gletsjer. 34 uur na vertrek uit Paso superior doet het deugd om er terug te zijn, om kleren te drogen en om een halve kilo polenta naar binnen te duwen. Een uurtje later zijn we al terug onderweg naar beneden. 7 uur lang hersenloos wandelen tot in El Chalten met maar 1 doel voor ogen : eten en slapen.
———
Fitz Roy with the Franco-Argentina and the approach we took
Directly after our climb on Cerro Torre an other high pressure system moved into the range. We hoped to get several days of rest but that was no option. Tim hiked up and down to Niponino to get our rockgear. And on friday, we hiked up to Paso Superior.
We left Superior the next night around 1u30. Thanks to a Swiss Party upfront we made fast progress on the glacier. The couloir to La Brecha de los Italianos was inacessible so was the left or right variant but we traversed totally left and managed to get over the bergschrund somewhere underneath Poincenot. So we needed to do a sketchhy snow traverse back to the right. We arrived at the start with the first sunlight.
Tim, without question the best rockclimber of us both took the lead so we could make fast progress. Although a lot of pitches were wet we made normal progress. In the afternoon the 6c exit pitch was turned into a waterfall so we took a corner/chimney system a bit more to the right. We changed to to boots and crampons and climbed the last easy 200 meters to our second patagonic summit, Fitz Roy.
In the weather forecast wind seemed to pick up the next day so started the raps doing the last two in the dark. Everything went smooth till the last one were our rope got jammed. We didn’t want to climb up without knowing or seeing what was wrong so we waited 6 cold shivering hours for the first light.
We managed to get the rope loose and 34 hours after leaving Paso Superior we were back. A small food stop on we were on our way down to El Chalten…
Supported By:
30 zondag dec 2012
Posted in Mount Coach
Het eerste window(periode van goed weer) kwam net iets te vroeg en misten we jammergenoeg. Maar op de weerkaarten leek er al wel iets nieuw aan te komen voor kerstmis….. en wij hadden onze zinnen gezet op Supercanaleta.
Tijdens een sportklimsessie ontmoetten we Domen Kastelic. Een Sloveense klimmer die het window ook had zien aankomen en wanhopig op zoek was naar klimpartners. Na wat pijlen naar zijn ervaring was meteen duidelijk dat hij niet aan zijn proefstuk toe was. Noordwanden in de Alpen, nieuwe routes in Slovenië en hier had hij de Ragni al geklommen. Een goede aanwinst voor ons team dus!
Liften naar Valle del Electrico
Maandag om 8 uur s’morgens startten we met de lange approche tot onderaan de route. Een goeie 7 uur later komen we aan en tot onze verbazing sneeuwt het. Nochtans hadden ze 3 dagen stabiel weer voorspeld? De bewolking was aangekondigd, maar hevige sneeuwval hadden we nu niet echt verwacht. Om onze rugzak wat lichter te maken hadden Sam en ik de tent en ook de bivakzak thuis gelaten. Enige optie : Sneeuw weggraven onder een grote rotsblok op de gletsjer en onze slaapzakken beschermen met de bivakzak van Domen. Sam lag met zijn hoofd geklemd tussen de rots en zijn matje, ik lag met mijn slaapzak in de sneeuw en Domen daartussen lag te snurken aan 100 per uur : Merry Christmas!!!
On our way to the Northern Fitz Roy Glacier
A crappy christmas bivy
Die nacht kijken we naar buiten en om 1 uur s’nachts wanneer we willen vertrekken zit alles nog altijd potdicht. ….Gelukkig eigenlijk, want zowel Sam als ik hadden niet echt kunnen slapen door onze benarde positie en door het gesnurk van onze Sloveense vriend. Dan maar een dagske chillen op de gletsjer en woensdag een poging wagen.
Waiting a day so the fresh snow will settle, the small central gully is the 1600m long supercanaleta
Woensdag om middernacht is het dan eindelijk zover. Om half 1 staan we aan de rimaye. Het eerste stuk van de route is een couloir van 1000m variërend van 30 tot 60 graden. Sam en Domen wisselen elkaar af tijdens het sporen, ik volg gewoon en uiteindelijk denken we 3 uur later aan het punt te zijn waar je de couloir moet verlaten en het mixte terrein moet induiken. Fout gedacht!!! Sam klimt de eerste lengte voor, en al snel blijkt dat de Bloque empotrado hoger zit en dat we volledig mis zitten. 1 klein rappelleke later zijn we gelukkig terug in de Couloir. We vinden de juiste weg en ook de bloque empotrado is nu duidelijk zichtbaar. Toch slagen we er in om weer te veel naar rechts te klimmen. Sam moet een halve lengte afklimmen en we verliezen weer een klein uurtje.
An early start
Domen and Tim climbing the first 1000m of the couloir
The moon sets above Cerro Pollone while sun is rising
10 meter naar links vinden we eindelijk een relais. Nu zijn we op de juiste weg! Sam klimt deze lengtes voor. Later toen we terug in El chalten waren vertelde hij mij dat hij meer bezig was met te denken aan Domen zijn fototoestel dat wel de juiste RAW instelling had om nadien de foto’s te kunnen bewerken dan aan het klimmen zelf. Dit om maar te zeggen dat ik hier met een topfotograaf op pad ben!
Tim in one of the first difficult pitches
We klimmen door een stijle smalle goulotte die ons naar de 2de afslpitsing brengt. Onderweg sla ik mijn ijsbijl net naast een rugzak die bedolven lijkt onder het ijs. Plots besef ik dat het Frank Van herreweghe is : De Belg die in 2001 verongelukte tijdens een solo beklimming van de supercandeleta. Ik wordt er even stil van… Veel tijd om na te denken is er niet, want wij moeten verder.
Domen, Tim and Sam already high up on the ledges exiting the couloir
Hoe hoger we komen hoe meer de rotsen bedolven zijn onder een pak sneeuw. Normaalgezien zijn deze lengtes gewoon 4de en 5de graads rots. Maar nu moesten we alles met ijsbijlen trachtten te overwinnen. Besneeuwde dallen klimmen is nu niet bepaald mijn ding. Na 3 lengtes heb ik er mijn buik van vol. Sam en Domen willen graag nog even doorgaan tot op de graad. Misschien zijn de condities daar beter? We vorderen steeds trager en trager. Uiteindelijk komt Domen aan bij een barst waar hij niet verder durft. Ook Sam en ik zijn niet echt happig om deze barst zonder beveiliging te klimmen en mogelijks op de schamele relais te vallen. De top lijkt niet ver meer, maar om er te geraken moeten we wel eerst nog heel de graad traverseren. De aangekondigde stevige wind zal dat niet vergemakkelijken.We doen er bijna een uur over om de moeilijke beslissing te pakken om terug te keren.
Domen working his way to the ridge
Domen climbing some mixed pitches to the ridge, almost reaching our high point
Na 5 uur rapellen komen we onderaan de wand. Om ons de dag nadien te besparen van een helling naar de paso Cuadrado knallen we in een stuk door tot de piedra negra. De man met de hamer deelde raken klappen uit en na 25 uur activiteit komen we eindelijk aan bij onze foodstasch op de piedra Negra
On our way down
Nadien steken gemengde gevoelens de kop op. Hadden we niet gewoon beter nog 200m doorgegaan tot op de top? Hadden we de route beter moeten bestuderen? Zijn we te soft? Uiteindelijk kwam er die avond nog slecht weer opzetten en was ieder van ons blij met de beslissing die we genomen hadden om terug te keren.
Ik denk dat kunnen terugkeren ondanks een hevige drang naar”op de top te staan” ook een skill is die ons tot een beter alpinist zal maken.
Een nieuwjaarswindow staat al voor de deur. Morgen vertrekken we terug en hopelijk komen we met een schoon cadeau terug thuis.
On our way back to El Chalten
———-
Domen Kastelic, Tim De Dobbeleer and Sam Van Brempt did an attempt on Fitz Roy’s Supercanaleta. 24 december we hiked in to the base of the route, what supposed to be a sunny/cloudy turned in 6 hours of fresh snow. We had no tent or sleeping bags so needed to dig a place for shelter underneath a huge boulder. The morning of 25 december the weather still looked bad and we heard several slushes coming down the gully so we decided to wait a day hoping the snow will settle.
On 26 december at 1 in the morning we started to simulsolo the first 1000 meters, making a small mistake at Bloque Empotrado we started the difficulties at first light. We made normal progress till the exit the couloir. What should normally be like grade 4 and 5 rock turned into some slabs and ledges covered by 50 cm of fresh snow. Spending lots of time digging for protection, axe and foot placements. Making some route finding errors and the worsening weather we decided to retreat. Although it seemed we were close to the summit it would have taken us more then 6 hours to reach it. We managed to climb to the ridge on the right side.
Supported by:
MOUNT COACH 