Het eerste window(periode van goed weer) kwam net iets te vroeg en misten we jammergenoeg. Maar op de weerkaarten leek er al wel iets nieuw aan te komen voor kerstmis….. en wij hadden onze zinnen gezet op Supercanaleta.

Tijdens een sportklimsessie ontmoetten we Domen Kastelic. Een Sloveense klimmer die het window ook had zien aankomen en wanhopig op zoek was naar klimpartners. Na wat pijlen naar zijn ervaring was meteen duidelijk dat hij niet aan zijn proefstuk toe was. Noordwanden in de Alpen, nieuwe routes in Slovenië en hier had hij de Ragni al geklommen. Een goede aanwinst voor ons team dus!

Maandag om 8 uur s’morgens startten we met de lange approche tot onderaan de route. Een goeie 7 uur later komen we aan en tot onze verbazing sneeuwt het. Nochtans hadden ze 3 dagen stabiel weer voorspeld? De bewolking was aangekondigd, maar hevige sneeuwval hadden we nu niet echt verwacht. Om onze rugzak wat lichter te maken hadden Sam en ik de tent en ook de bivakzak thuis gelaten. Enige optie : Sneeuw weggraven onder een grote rotsblok op de gletsjer en onze slaapzakken beschermen met de bivakzak van Domen. Sam lag met zijn hoofd geklemd tussen de rots en zijn matje, ik lag met mijn slaapzak in de sneeuw en Domen daartussen lag te snurken aan 100 per uur : Merry Christmas!!!

Die nacht kijken we naar buiten en om 1 uur s’nachts wanneer we willen vertrekken zit alles nog altijd potdicht. ….Gelukkig eigenlijk, want zowel Sam als ik hadden niet echt kunnen slapen door onze benarde positie en door het gesnurk van onze Sloveense vriend. Dan maar een dagske chillen op de gletsjer en woensdag een poging wagen.

Woensdag om middernacht is het dan eindelijk zover. Om half 1 staan we aan de rimaye. Het eerste stuk van de route is een couloir van 1000m variërend van 30 tot 60 graden. Sam en Domen wisselen elkaar af tijdens het sporen,  ik volg gewoon en uiteindelijk denken we 3 uur later aan het punt te zijn waar je de couloir moet verlaten en het mixte terrein moet induiken. Fout gedacht!!! Sam klimt de eerste lengte voor, en al snel blijkt dat de Bloque empotrado hoger zit en dat we volledig mis zitten. 1 klein rappelleke later zijn we gelukkig terug in de Couloir. We vinden de juiste weg en ook de bloque empotrado is nu duidelijk zichtbaar. Toch slagen we er in om weer te veel naar rechts te klimmen. Sam moet een halve lengte afklimmen en we verliezen weer een klein uurtje.

10 meter naar links vinden we eindelijk een relais. Nu zijn we op de juiste weg! Sam klimt deze lengtes voor. Later toen we terug in El chalten waren vertelde hij mij dat hij meer bezig was met te denken aan Domen zijn fototoestel dat wel de juiste RAW instelling had om nadien de foto’s te kunnen bewerken dan aan het klimmen zelf. Dit om maar te zeggen dat ik hier met een topfotograaf op pad ben!

We klimmen door een stijle smalle goulotte die ons naar de 2de afslpitsing brengt. Onderweg sla ik mijn ijsbijl net naast een rugzak die bedolven lijkt onder het ijs. Plots besef ik dat het Frank Van herreweghe is : De Belg die in 2001 verongelukte tijdens een solo beklimming van de supercandeleta. Ik wordt er even stil van… Veel tijd om na te denken is er niet, want wij moeten verder.

Hoe hoger we komen hoe meer de rotsen bedolven zijn onder een pak sneeuw. Normaalgezien zijn deze lengtes gewoon 4de en 5de graads rots. Maar nu moesten we alles met ijsbijlen trachtten te overwinnen. Besneeuwde dallen klimmen is nu niet bepaald mijn ding. Na 3 lengtes heb ik er mijn buik van vol. Sam en Domen willen graag nog even doorgaan tot op de graad. Misschien zijn de condities daar beter? We vorderen steeds trager en trager. Uiteindelijk komt Domen aan bij een barst waar hij niet verder durft. Ook Sam en ik zijn niet echt happig om deze barst zonder beveiliging te klimmen en mogelijks op de schamele relais te vallen. De top lijkt niet ver meer, maar om er te geraken moeten we wel eerst nog heel de graad traverseren. De aangekondigde stevige wind zal dat niet vergemakkelijken.We doen er bijna een uur over om de moeilijke beslissing te pakken om terug te keren.

Na 5 uur rapellen komen we onderaan de wand. Om ons de dag nadien te besparen van een helling naar de paso Cuadrado knallen we in een stuk door tot de piedra negra. De man met de hamer deelde raken klappen uit en na 25 uur activiteit komen we eindelijk aan bij onze foodstasch op de piedra Negra

Nadien steken gemengde gevoelens de kop op. Hadden we niet gewoon beter nog 200m doorgegaan tot op de top? Hadden we de route beter moeten bestuderen? Zijn we te soft? Uiteindelijk kwam er die avond nog slecht weer opzetten en was ieder van ons blij met de beslissing die we genomen hadden om terug te keren.

Ik denk dat kunnen terugkeren ondanks een hevige drang naar”op de top te staan” ook een skill is die ons tot een beter alpinist zal maken.

Een nieuwjaarswindow staat al voor de deur. Morgen vertrekken we terug en hopelijk komen we met een schoon cadeau terug thuis.

———-

Domen Kastelic, Tim De Dobbeleer and Sam Van Brempt did an attempt on Fitz Roy’s Supercanaleta. 24 december we hiked in to the base of the route, what supposed to be a sunny/cloudy turned in 6 hours of fresh snow. We had no tent or sleeping bags so needed to dig a place for shelter underneath a huge boulder. The morning of 25 december the weather still looked bad and we heard several slushes coming down the gully so we decided to wait a day hoping the snow will settle.

On 26 december at 1 in the morning we started to simulsolo the first 1000 meters, making a small mistake at Bloque Empotrado we started the difficulties at first light. We made normal progress till the exit the couloir. What should normally be like grade 4 and 5 rock turned into some slabs and ledges covered by 50 cm of fresh snow. Spending lots of time digging for protection, axe and foot placements. Making some route finding errors and the worsening weather we decided to retreat. Although it seemed we were close to the summit it would have taken us more then 6 hours to reach it. We managed    to climb to the ridge on the right side.

Supported by: