Vanochtend is een reddingshelikopter er eindelijk in geslaagd om Sam te evacueren. Het was een snelle actie, met gebruik van de winch. Helaas was het niet mogelijk om ook het lichaam van Joris te bergen.
Na een kort telefoongesprek met Sam onthoud ik de belangrijkste punten: Sam verkeert in goede gezondheid en heeft dus ook geen bevriezingen. Hij klonk goed, opgelucht dat hij eindelijk uit die ellendige situatie gered kon worden. Maar tegelijk voelt hij zich erg slecht over de dood van Joris en het feit dat hij zijn klimpartner nu heeft moeten achterlaten. Nu ligt hij te slapen, zijn eerste nacht zonder lawines…
Dat Sam in goede gezondheid verkeert is niet zo evident. Als je in Alaska op meer dan 3000m hoogte, bij temperaturen rond -25°C en in erg slecht weer zit, dan kan enkel een stalen wil en hard werken er voor zorgen dat je overleeft. Sam heeft overleefd door zich schuil te houden in de randspalt, met de bibler tent als bivakzak. En door regelmatig sneeuw te smelten, warm te drinken en te eten.
We hopen dat hij zo snel mogelijk naar huis kan komen. Gelukkig is hij niet alleen. Wouter en Jeroen zijn bij hem en zorgen voor de opvang. Deze twee Nederlanders hadden de zelfde route als doel en waren vorige week al afgedaald. Het is fantastisch dat ze daar nu gebleven zijn om de redding van Sam van nabij te volgen en hem op te vangen. Bedankt jongens!!
Een zorg minder, maar nu is het afwachten wanneer het lichaam van Joris geborgen kan worden. Vooral voor Griet en de ouders van Joris is de leidensweg nog niet afgelopen. Onze harten gaan naar jullie uit. Ik probeer ondertussen de persstorm op te vangen. Vergeet het dus maar om dat telefoonnummer van Sam proberen vast te krijgen.

Sanne