Na een rampzalige exodus naar ons beloofde land (vignet van Lander z’n papa vergeten, prijzige tankbeurten in Zwitserland en foute GPS instructies met een overbodige 12 euro péage als gevolg) is de helft van de MC-garde toch met slechts 2 uur vertraging toegekomen op de camping du Glacier in Argentière.

2MC’ers geven momenteel nog verstek; Ruben heeft zichzelf buitengesloten in een spiksplinternieuwe auto van een vriend en moet er nog zien in te breken maar zit dus voorlopig vast in de Pyreneeën en Quentin zit nog altijd in Rusland Mt Elbrus te beklimmen.
Een mooi begin…

Onze Gids Matthias, een soort baggy broek dragende hipster skiër die blijkbaar Sanne nog onder zijn gareel heeft gehad ziet er mij een toffe peer uit. Ik kijk enorm uit naar deze week!

Zondag 24 juli

Nelson en Sam, welke ons gisteren verwelkomden schikken te vertrekken en niet veel later begeven wij ons al naar de Mer de Glace om te zien wat daar te beleven valt.
Als echte sportieve MC’ers die nog allemaal fris en kwiek zijn in de benen nemen we het treintje naar boven en rustig dalen we af naar de gletsjer.

Daar maken we even kort kennis met crampons en piolet en doen we wat oefeningetjes qua veilig stappen en afdalen op een gletsjer.

We krijgen dit al vlug onder de knie en spoedig bewegen we over het gletsjerijs als dartelende ballerinaatjes over de balletvloer. Tijd voor iets beter benenwerk nu; we zoeken een goede crevasse om even in te kruipen en er al ijsklimmend weer uit te kruipen. Ideaal om wat beveiligingstechnieken te leren in ijs, te oefenen en wat ijsklimtechnieken op te doen. Prachtige dag vandaag!

Maandag 25 juli

We smijten ons in het mixed terrain; de Arète  Cosmique staat op ons programma; een simpel graatje, doch plezant en perfect voor een eerste kennismaking van stijgijzer met rots. Op de aanloop naar de graat hebben we ons ingebonden en leidde Lander ons veilig en wel naar het begin van de graat. In het begin is het wat onwennig klimmen met gans de bazaar aan uw voeten maar al vlug stoor je je er niet meer aan behalve dan wanneer je een gat schopt in je broek.

Echt een mooie route, alleen jammer van de 3 Ieren die vast zaten op het laatste stuk en ons een uur in de kou hebben laten staan alvorens we er eindelijk voorbij konden klimmen. Hier leer ik op lompe wijze een belangrijke les; pied-à-main-manoeuvres zijn niet aan te raden met crampons!

Totaal uitgeput na de graatbekliming zijn we uiteindelijk gestrand in een tof restaurantje met mooi vrouwenvolk waar ze extreem lekkere hamburgers met in lookgestoofde aardappeltjes serveren. Hier komen we deze week zeker nog eens terug!

Dinsdag 26 juli

Vroeg opstaan geblazen om het slechte weer voor te zijn. We gaan onze sneeuw- en ijsbeveiligingstechnieken verder staven op de Petite Aiguille Verte.

Opnieuw een coole route maar zoals met veel klassieke routes zitten er veel mensen op wat onze terugkeer toch wel serieus afremt.
Meteen vallen al de eerste slachtoffers; Lander scheurt zijn favoriete donsvestje tijdens het graven van zijn dode man en klimt de route verder met een zuur gezicht… Ik zit samen met Matthias en we wijken wat meer uit naar links om de mensen voor te zijn. Ruben komt na ons met Lander en Niels en Jonas volgen ook maar ze hebben minder geluk en kunnen ze niet voorbijsteken. Matthias gaat nogal goed door, zelfs over passages waar ik nog niet zo zeker over ben met mijn crampons, maar uiteindelijk is echt alles goed doenbaar en zitten we al vlug op de top een koekske te eten. De terugweg is een aaneenschakeling van wachten, allerhande kruisingspogingen en af en toe eens rustig afdalen. Aan de trappen van de Midi besluiten we de crampons weg te steken en via een ander graadje naar het terras van de Midi te klimmen. Halverwege de route komen we Bart Overlaat en z’n gevolg tegen druk in de weer een gelijkaardige route naar boven te volgen.

We komen boven net als het slechte weer begint, prachtige timing!

Woensdag 27 juli

Slecht weer alom! Shoppen dan maar!
Daarna trekken we naar een kioskje ergens in Chamonix town om wat reddingstechnieken te leren en toe te passen. Voor mij en Niels redelijk nieuwe dingen maar voor Lander en Ruben is dit oude koek. Verder gebeurd er niet zoveel vandaag; Ruben en Niels en Jonas ontfermen zich over de nourrituur; Mac and cheese met pizza als voorgerecht!

Donderdag 28 juli

De weersvoorspellingen voor de komende week zijn tot nog toe al allemaal uitgekomen en ook deze keer hebben we geen geluk; opstaan in de regen, overal wolken tot in de Midi. Na een half uurtje reddeloos rondkijken op zoek naar een streepje helderblauwe hemel viel het algemeen besluit om dan maar een beetje te sportklimmen in Les Houches, er is daar een toffe indoor zaal met toch een aantal pittige routes. Lander die eerst niet al te straf wou klimmen toont er een sterk staaltje klimmen in een overhangende 7a en blijft ons maar verbazen met zijn onuitputbare bron van energie. Ruben en Niels schoten in de 6ctjes met af en toe eens een 7a voor Ruben. Ikzelf hield mij wat in om andere minder ontwikkelde klimmers ook eens te kunnen laten schitteren 😉
Op de terugkeer is het eindelijk gestopt met regenen waardoor we toch nog eens konden buiten koken; de rijst op een bedje van een melange van broccoli, courgette en kip bedekt met een curiesausje met cocosmelk heeft gesmaakt. Gek genoeg heb ik hier nog niet slecht gegeten!
Omstreeks 22.00u is Quinten toegekomen en voelden we ons eindelijk weer compleet.

Vrijdag 29 juli

Wederom om 5u opstaan om het slechte weer voor te zijn en tijd te winnen om de Aiguille du Plan af te leggen. Het ritme zit er al redelijk goed in; voor een keer heeft niemand iets vergeten en kunnen we direct al vertrekken na een klein ontbijtje. Ik en Lander zullen samen in cordée gaan, Ruben en Niels vormen ook een cordée en Quentin bijt de spits af met Jonas en Matthias en besluit te leiden. We hebben blijkbaar geluk met het weer; de hele dag schijnt de zon volle bak en laat ons al puffend verder stappen en klimmen naar de Aiguille. Halverwege de route start er een reddingsoperatie om de ATC van Quentin terug te vinden die hij ergens in de rappel naar beneden heeft laten vallen. Een geslaagde operatie zo blijkt later! Ik en Lander proberen een andere route te vinden naar boven maar merken na een tijdje dat dat toch niet zo een optimaal idee is en verliezen wat tijd met het omzeilen van enkele obstakels op onze weg. Ruben en Niels besluiten dan maar wijselijk ons niet te volgen en hun eigen weg te gaan. Eenmaal aangekomen aan het laatste stukje van de route (een stukje rots van 2-3 touwlengtes lang) zijn Jonas, Matthias en Quentin al aan de top en maken ze zich klaar om af te dalen. Lander begint aan de klim en kiest een iets pittiger stuk naast de makkelijkere route die pal naast hem ligt waar hij halverwege spijt van krijgt maar toch dapper à la setje trek door geraakt! Ik sta al te popelen om hem te volgen…

Eenmaal boven zitten we nog op schema maar besluiten we wat door te doen want door de blakende zon die al de hele dag fel van z’n jewelste geeft is de sneeuw al redelijk papperig geworden, wat de terugkeer niet zo aangenaam maakt.

Na nog een uur te staan schimmelen in een spleet waar het aanschuiven is om naar boven te klimmen (we gaan naar boven als een ‘catapillar’) kunnen we eindelijk eens wat doorzetten en terugstappen naar de Midi, helemaal terug. We besluiten uit te binden en elk op ons eigen tempo te gaan daar dat wat veiliger is en ik Lander z’n tempo ook zo stilaan niet meer kan volgen, schoolexamens zijn echt slecht voor de conditie! Lander, Quentin, Jonas en Matthias zijn dan ook al snel terug aan de Midi en Ik, Niels en Ruben gaan op ons eigen tempo verder.
Prachtige route wel!

Matthias komt aandraven met een magisch klimplekje dat hij vroeger eens met een paar maten heeft beklommen ergens  in de Aiguilles Rouges en wel eens een mooie afwisseling zou kunnen zijn voor ons. Onze dagplanning is al snel gemaakt en geen uur later beginnen we al aan de instijg naar zijn magische rotsplek. De routes zijn niet al te moeilijk maar wel zeer vermakelijk met een toffe ‘chimney’, die af en toe wel eens akelig is om te beklimmen omdat de stenen nat zijn, maar uitkomt op een klein rotsblokje met een prachtig uitzicht. Op de laatste lengte beginnen er wat wolken op te zetten en lichtjes te miezeren. Nog een kwartier later zitten we vol te klimmen in de mist. Toffe dingen… Iedereen geraakt veilig en wel aan de top. Matthias besluit al naar de relaisplek te gaan ongeveer 100 meter op klauter/wandelafstand van de top met Ruben en Quinten om te zien hoe glad het overal ligt. Ik blijf achter, wachtend op de rest om ze de situatie uit te leggen en onze ontsnappingsroutes aan te wijzen.
Eens Niels en Jonas met Lander boven zijn kunnen we beginnen aan onze afdaling in de regen. Dolle pret!

Zondag 31 juli

Chillage! Matthias vertrekt met pijn in het hart, maar verder komt er niet veel van grimpage aan bod. Even reposeren zeg ik zo! Lander en Quentin besluiten na een uurtje of 3 toch even te gaan sportklimmen in Les Gaillands, maar zeggen zelf dat het niet veel soeps was.

Er komt wel nog een extra weekje aan met Helmuth van Pottelbergh, maar dat verhaaltje is voor een andere keer!

Text & foto’s: Nicolas Mys