Enkele dagen na ons avontuur op Huascaran was de tijd gekomen om afscheid te nemen van Sam. Maxime en ik hadden echter nog een dikke week voor de boeg en we waren niet van plan om onze dagen in de hostel te slijten! Een ander objectief had zich al stilaan vorm gegeven: Artesonraju (6.025m) – gekend van het “Paramount Pictures”-logo en, samen met Alpamayo, bij de mooiste bergen in de Cordillera Blanca (en misschien wel de wereld?). Indien we energie over hadden zouden we er de majestueuze Piramide de Garcilaso (5.885m) nog bij nemen ook!

Echter samen met Sam vertrok ook ons goed geluk, althans zo leek het toch. We kregen beiden te kampen met serieuze darmklachten en diarree. Maxime had al een tijdje wat last, maar nu verergerde het alleen maar en kreeg ik er ook mee te maken. Tot onze grote ergernis moest er dan nog maar een dag rust en niksen bij komen (met veel heen en weer geloop naar het toilet).

Eenmaal onze darmen wat tot rust gekomen waren besloten we (volgestouwd met Immodium) in te stijgen naar Artesonraju; Piramide hadden we al van het verlanglijstje geschrapt. Jammer genoeg liet ‘vrouwe fortuna’ ons ook hier in de steek. Een dik wolkenpak omsluierde de bergen en wanneer we onze tent opzetten in het morenenkamp begon het tot onze grote verbazing te sneeuwen ook…

De sneeuw en lawinegevaar, een iets hachelijke instijg onder seracs, twee terugkerende cordees die ons de dag ervoor tijdens de instijg wisten te vertellen dat de sneeuwbruggen gevaarlijk dun waren, dikke wolken… het waren iets te veel objectieve gevaren om zonder aannemelijk risico de beklimming aan te gaan. We besloten dan ook op veilig te spelen en keerden – behoorlijk gefrustreerd, het mag gezegd worden – terug naar onze tent.

Zonder concrete plannen kregen we, eens terug in de hostel, het voorstel van een Amerikaan om mee te gaan rotsklimmen in ‘La Brichera’, een massief in de Llaca-vallei, niet zo ver van Huaraz waar enkele routes geopend waren. Een korte multi-pitch leek ons geen slechte afwisseling op onze rustdag en met rugzakken vol friends en nuts vertrokken we richting de rotsen.

De instijg bleek echter geen sinecure, met veel en steile ‘lossen brol’. Omdat we niet direct bij de geopende route geraakten en we een leuke plek gevonden hadden om te klimmen besloten we om routes te openen. Ik had mijn oog laten vallen op een uitdagende ‘chimney’ en al snel stond ik met tien kilo friends aan mijn gordel onderaan mijn nieuwe route.

Het vergde een hoop gesteun, gekreun, gesleur, gehoest en nog meer om me door de dicht bemoste en stoffige schoorsteen te werken, maar het lukte me! Mijn eerste route geopend in Peru: El Choco Seco!

Nic, onze Amerikaanse metgezel, had zijn oog op een barst laten vallen maar besloot, na een stevige val, het toch maar zo te laten. Voor een derde route was jammer genoeg geen tijd meer, want de taxi zou ons komen ophalen en we moesten minstens nog een uur afdalen.

Daar zaten we dan. Terug in de hostel. Behoorlijk gefrustreerd door de tegenslagen van de voorbije dagen. En met nog maar enkele dagen voor ons vertrek… Heus het was een hele mooie reis geweest, er waren mooie beklimmingen, toffe ervaringen. Maar het was niet genoeg. We hadden verdorie maar 4 beklimmingen ondernomen en slechts bij 2 ervan de top gehaald! (ik maar 1…) Nee. Er moest nog iets bijkomen. En zo begon een plannetje te rijpen…

Churup, in een single push!

Een bezoekje aan de ‘Casa de Guias’ verzekerde ons van goede condities. Het weer zat ook wel strak, en wij waren meer gemotiveerd dan ooit tevoren. Churup zou eraan geloven in een laatste, weliswaar fysiek zware, stuntbeklimming!

Om 23u kwam de taxi ons oppikken. Onze pogingen om overdag en ’s avonds nog wat te slapen waren grotendeels mislukt, maar de spanning en het verlangen hielden ons wakker. Om 0u30 begonnen we aan de instijg – een wandeling van 3u op stevig tempo. De maan voorzag ons van voldoende licht, dus konden we onze hoofdlampen nog eventjes sparen.

Om 4u begonnen we aan de klim zelf. Enkele sneeuwvelden en wat laveren tussen crevassen leidden tot het serieuzere werk: een viertal prachtige lengtes mixte klimmen. Eens de mixte-sectie voorbij was klommen we simultaan verder om tijd te winnen. Het was niet altijd even makkelijk om zekeringen te voorzien (nog een geluk dat we enkele friends mee hadden) en na de nodige ‘voorzichtige’ meters steil sneeuwploeteren stonden we – met een gigantische glimlach – op de top!

De afdaling bleek een ander paar mouwen. Wellicht begon de vermoeidheid een beetje zijn tol te eisen, toch was elke rappel een hel om de touwen door te trekken. Losse stenen, slechte relais (the usual…) en meer van dat zorgden voor een grumpy Maxime en een zwalpende Nelson. Na een hoop moeite stonden we dan toch uiteindelijk veilig terug op de morenen, weg van de seracs die ondertussen al volle zon, en dus ook onze zorgen, genoten.

Een eindeloze wandeling later stonden we terug beneden waar we aftikten op 14 uur en 9 minuten Pitec – Churup – Pitec. Tot onze opluchting was er een vriendelijke Duitser die ons gratis meenam in zijn taxi, zodat we niet nog een half uur verder moesten wandelen om de bus te halen tot Huaraz.

Terwijl we onze benen wat rust gunnen en ons voorbereiden om nog een stapje in de Peruvaanse uitgangswereld te zetten begint het stilaan door te dringen dat we heel binnenkort (moeten) vertrekken. Maar wat een trip was het! Een cultuur waar we elke dag weer van opkeken. Prachtige landschappen. Majestueuze bergen. Heerlijke beklimmingen…

Peru, we’ll be back !!!

Met dank aan de ondersteuning van K2, The North Face en Lightwave-tents !
Nelson Neirinck & Maxime De Groote