Vorige week zondag waren we terug in Chamonix aangekomen. En met goed weer in het vooruitzicht was het duidelijk dat we hier gingen klimmen en niet ergens anders. Ik wou graag nog iets klimmen op de grand Capucin, maar omdat Sam zijn alpiene uitrusting niet meer is dan een legerbroek, legermuts en five ten schoenen werden de doelen al snel aangepast naar terrein waar ook Sam zonder al te veel ongemakken kan doorlopen : Aiguille du Moine en Flammes de pierres. Ik was op beide plekken al eens geweest deze zomer en er viel nog wel iets af te werken. Aanvankelijk zat het allemaal dik mee. We slaagden erin om gratis het treintje van de Montenvers naar boven te nemen en ook mijn diarree waar ik al 2 dagen last van had bleek over. Ook na de ladders bleek het nog ok, en dan begon het daar beneden weer stevig te pruttelen. Het was een lijdensweg tot boven want met al het vocht dat uit mijn liif stroomde, stroomde ook alle energie mee. Helemaal uitgeput kwamen we toe aan de Couvercle en toen begon ook de pret bij Sam…. de toiletbezoeken gingen door tot in de vroege uurtjes, en toen we s’morgens op de gletsjer nog steeds bruine sporen aan het trekken waren leek het ons toch niet zo verstandig om nog te vertrekken in Miss Tique.

Een stevige immodium kuur kan wonderen doen en de ochtend daarop waren we al weer onderweg naar Miss Tique. Dit keer was het niet de Diarree die ons de weg versperde maar wel de veel te harde sneeuw op de Gletsjer. Zonder crampons of Piolet was er geen doorkomen aan. Meteen daalden we terug af en zetten we koers naar plan B : l’Elan vertical(7b(6b+))op de Flammes de Pierres. Eerder deze zomer had ik samen met Jasper al eens een zoektocht gedaan naar deze route…toen zonder resultaat. Dit keer stond er een grote magnesiumplek aan de start. Easy!

De rots is vanboven tot beneden van superkwaliteit en zo ook de lengtes. De eerste 6c in een barst wordt gevold door een 7b met een nogal heftige crux waar zowel Sam als ik vielen. Daarna volgt nog een 7a, een 6c en 2 6b+’en.

We waren niet alleen. Net na ons zijn nog 3 sympathieke spanjaarden vertrokken in dezelfde route. Zo konden we op de relais telkens een klapke doen. Wat mij opviel is dat ze alle 3 nogal hevig konden vertellen over Ordesa. Als ik dan vroeg wat voor soort klimmen Ordesa dan eigenlijk is kreeg ik het volgende antwoord : it’s not limlestone, it’s not granite,….it’s ordesa!!!

Met deze schitterende beklimming eindigt mijn trip in Chamonix. Nu is het tijd om examens te doen, te werken en de volgende trip voor te bereiden.

Die zal gaan naar een plek ergens in de pyreneën, met barsten, overhang en veel andere spices : It’s Ordesa!!!!