Na de Pic Midi d’osseau reden Pieterjan en ik verder door Frankrijk. Even zijn we gestopt langs de Vieux campeur van toulouse om wat groot geschut(camelot nr 5 en 6) op te halen en nadien ging het verder Oostwaarts om uiteindelijk te eindigen in La palud sur verdon. Het was al de 2de keer voor mij dit jaar dat ik de Verdon belandt. En het gevoel om bovenaan de wand te staan, naar beneden te kijken en 400 meter perfecte kalk te zien blijft echt geniaal!

We gaan van Start met een route op de Paroi du duc : Alix, punk de vergons(7b). In tegenstelling tot de meeste andere routes in de verdon loopt deze route op een overhangende wand. Niet echt de typische verdon stijl….maar het moet gezegd worden. Deze route is echt een Chef d’oevre. Routeopeners P. Pezzini, L. Catsoyannis konden geen mooiere lijn kiezen om boven op de top van de Paroi du duc uit te komen.

Tijdens onze beklimming hoorden we vaak luide knallen. Ik ging ervan uit dat die afkomstig waren van het militair domein enkele kilometers verderop. Maar toen er dan ineens ook zwarte wolken van achter de wand te voorszchijn kwamen was het duidelijk dat ik mij getrompeerd had! Daar stonden we dan weer. Bliksem en donder recht boven ons en nonestop regen gedurende bijna 2 uur. Maar naar beneden gaan was zo goed als onmogelijk dus van zodra de regen in onze nek begon te sijpelen vertrokken we voor nog 3 lengtes canyoning(maar dan stroomopwaarts).

De verdon kan je natuurlijk niet verlaten zonder ook iets typisch verdon stijl geklommen te hebben. In het boek van Arnaud petit hadden we ons oog laten vallen op een combinatie van pichenibule en les rideaux de Gwendal. Buiten de 7b+ lengte die belachelijk hard was, was alles echt zoals we verwacht hadden. een compacte muur met gaten en gaz, veel veel gaz!!!!

Die grote friends hadden we natuurlijk niet voor niets gekocht.  Annot was onze volgende stop. Een gezellig dorpje in de buurt van Nice. Veel klimmers vielen er daar niet te bespeuren. Mémékes en pépékes die waren wel talrijk aanwezig! En dat zorgde ervoor dat je aan de kassa van de supermarkt soms wel wat patience moest hebben als één of ander oud vrouwtje haar rosse centen bijeen begint te schrapen. De zopas uitgebrachte topo”traddannot” doet vermoeden dat hier wel wat barsten te bespeuren vallen. Ons doel was : de offwidth techniek verbeteren. En dat doe je met veel gebrul, gewroet en gespartel. Na 2 dagen offwidt’s was ik zelf rijp voor het rusthuis. Maar met nog te veel mooie wanden in de omgeving was er geen tijd voor rust!

Alweer hadden we in de boek”Parois de légende” van Arnaud petit een volgend objectief gevonden. Aiglun! Een gebied dat de laatste jaren populair is geworden omdat veel sterke klimmers er komen om Ali baba(8a+) te herhalen. Daarvoor moeten onze biceps nog wat dikker worden. L’artisan du huitieme jour(7b+) behoorde wel tot de mogelijkheden. Al was een 7b+ om op te warmen net iets te zwaar. Het waren 10 lengtes met 5 in de 7de graad. Zowat alles voelde zwaar aan, en in de 2 laatste 7a+ lengtes moesten zowel Pieterjan als ik diep gaan om de passen nog te kunnen trekken….het vermoeide lijf, of gewoon een zwaarder gequoteerde route?

Na Aiglun reden we door naar Valle dell’Orco voor de International climbers meet, maar daarover meer in volgend bericht.