Het El Chalten massief, waar we nu al enkele weken vertoeven staat bekend om een van werelds beruchte bergen, Cerro Torre. Ieder jaar staan er tientallen teams klaar om een poging op deze in 1970 onbeklimbare verklaarde berg te proberen. Velen faalden ergens halverwege door onoverbrugbare moeilijkheden of opkomend slecht weer. Zij die dan toch hogerop wisten te geraken moesten de beruchte sneeuwchampignons en tunnels weten te overwinnen. Tot vorig jaar (2012 ) hebben slechts 22 teams de top bereikt zonder gebruik te maken van de controversiële compressor hakenladder die Maestri in de jaren 80 heeft geboord en trouwens begin 2012 voor een deel is weggehaald. En een korte blik op deze lijst klimmers laat er geen twijfel over bestaan, zij horen bij de beste…

De meest toegankelijke route, de Ragni, loopt via de zuid en westgraat van deze berg doorheen enkele hallucinante rijm, sneeuw en ijsformaties. Hoewel deze route altijd in het achterhoofd toefde hebben we bij het plannen van onze trip nooit gedacht een poging op deze berg te wagen. De enorme aanloop, de desolate liggen, het stijle ijs en de moeilijk af te zekeren champignons en tunnels leek ons nog te hoog gegrepen. Het was pas eind November, toen Colin Haley de eerste beklimming van het seizoen maakte en berichte over de opvallend goede condities dat het besef kwam dat er een kleine droom werkelijk kon worden.

Onze eerste poging op de Ragni, meer dan 10 dagen geleden draaide uit op een sisser. Het plan om de firstlight bibler op te zetten in Niponino en ’s nachts om 12 uur te vertrekken bleek niet echt waterdicht. De regen die normaal in de vroege avond zou stoppen bleef doorgaan tot 4 uur in de ochtend. De bibler leek meer water te absorberen dan af te stoten met als resultaat : Kleren, slaapzakken, eten helemaal doorweekt en vertrek uitgesteld tot 11uur s’ochtends.

Die ochtend brandde de zon genadeloos hard. De verse sneeuw die ’s nachts was gevallen was al meteen veranderd in pap en onderweg naar de “Standhardt Col” kwamen spontaan kleine couléés los. Toen Sam en ik ergens halverwege op de helling naar de col stonden brak boven ons een stuk van de rimaye af. Op zijn beurt triggerde die een hele plaat verse sneeuw….Een muur van een halve meter hoog kwam op ons af. Ik sprintte voor mijn leven naar rechts om uit de gevarenzone te komen. Uiteindelijk dook de lawine een crevasse in en passeerde op 5m van ons. Close Call!!!

De beslissing om direct af te dalen en zo snel mogelijk terug naar een veilige plek te gaan was snel genomen. Op weg naar beneden, net voor Niponino kwamen we een groep klimmers tegen die een meisje met een gebroken been aan het dragen waren, ook Sean Villanueva en Stephane Hanssens waren erbij. De weg van Niponino tot El Chalten is lang en onder het motto ”hoe meer mensen om te helpen hoe beter” sluiten Sam en ik ons ook aan bij het reddingsteam. Uiteindelijk komt er nog een professioneel reddingsteam vanuit El Chalten ons tegemoet. De brancard die ze meebrachten leek goed te werken en om 12 uur ’s nachts was Machi (het gewonde meisje ) eindelijk van de gletsjer. We keren terug richting Niponino, zijn aan de nodige rust toe, en missen daarom de laatste dag van dit window.

Na Nieuwjaar was het meer dan 10 dagen slecht weer. We hielden ons bezig met sportklimmen en boulderen, maar het verlangen om eens op een top te staan was groot. 3 pogingen tot klimmen en 3 tegenslagen,… ik moet zeggen dat dat wel een beetje aan de mentaal aan het knagen was. Maar de weerkaarten en meteogrammen waren het er over eens dat er een nieuw window in de maak was.

Gelukkig hadden we bij onze vorige poging een deel van het materiaal laten liggen in Niponino. Zo konden we met een kleine rugzak en zonder ons al te veel te vermoeien tot in Niponino stappen. Het plan om de volgende dag de rotsroute festerville te klimmen op Cerro Standhardt werd al snel gewijzigd als blijkt dat er 3 cordées zijn die de Ragni willen klimmen. We spreken met 3 Britten af om de volgende nacht tezamen te vertrekken, zo kunnen we voor elkaar sporen indien nodig.

Om 01.30 vertrekken we vanuit onze grot in Niponino richting “Standhardt Col”. Na een uur zijn we op de gletsjer, maar wat een verschil met vorige keer! Crevassen die 10 dagen geleden nog niet eens zichtbaar waren stonden nu volledig open. Sam haalde zijn beste navigatieskills boven en loodsde mij en ook de Britten feilloos door deze chaos van huizenhoge crevassen. Het 60-70 graden firnijs dat naar de col leidt deed mijn kuiten ontploffen maar om 6 uur staan we op de col. Tot hier klimmen voelde aan als een kleine noordwand in de alpen. Het zicht over Fitz Roy, alsook de Hielo Continental (de Patagonische ijskap) zijn werkelijk fantastisch! 3 rappels later zijn we op de gletsjer.

Tijdens de 500m afdaling om onderaan de Cerro Torre te komen slaag ik erin om één van mijn ijsbijlen te laten vallen. Op het eerste zicht lijkt mijn ijsbijl nergens te bespeuren, en met de crevassen op de gletsjer vrees ik het ergste. Shit!!! Stopt hier de poging op de Ragni voor mij? Ik maak een rappel om rustig alle crevassen te kunnen uitkammen, maar jammergenoeg is er geen ijsbijl te vinden… Een van de britten rappelt na mij. Taddaaa!!! found an Ice axe!!!

Rond 10 uur zijn we onderaan de gletsjer. Er rest ons nu nog een goeie 1000 meter te stijgen tot aan de Col de Esperanza. We vorderen goed tot we aan een punt komen waar alle teams vastzitten. De normale sneeuwpente is veranderd in een niet af te zekeren plaat van misschien wel 2 touwlengtes. Een Amerikaans team klimt via een fijne barst omhoog, gevolgd door de Oostenrijkers. Het ziet er bijzonder moeilijk uit en wij hebben geen zin om te wachten. Een Zwitsers team is linksom gegaan via een rotsgraat. Al snel volgen de Britten en ook wij. De graat is leuk en af en toe is er zelfs een spicy passage wat het des te interessanter maakt. Na nog 200 meter sneeuwpente zijn we bij het bivak. 13 uur na vertrek uit Niponino, en meer dan 2000hm stijgen is het tijd om de motor even af te zetten en onze reserves terug aan te vullen. Samen met de Britten, de Amerikanen, de Oostenrijkers en later ook nog Argentijnen is het een gezellige boel. Het is alleen ontzettend warm en iedereen zoekt wat hij kan vinden om zich te beschermen tegen de bloedhete zon. De Britten en ook wij veranderen stilaan in kreeften en we zijn blij als om 19 uur de zon eindelijk achter de berg is. Erger is dat een van de 2 camera’s forfait geeft dus dat we de volgende dag de resterende camera zullen moeten uitwisselen

De dag erop gaat de wekker om 01.30. Zoals gewoonlijk geraak ik weer niet snel uit mijn slaapzak. Een klein uur later, na veel draaien en keren ontpop ik dan eindelijk toch. Nog geen half uur later zijn we al onderweg naar Col de esperanza. Het couloir dat er naartoe loopt komt even hard aan als een stevig brits ontbijt, maar hoe hoger we komen hoe vlotter het gaat en bij het eerste licht zijn we al bijna aan de Elmo. Het zicht vanop de Elmo is verbluffend : de ijskap, de rijmformaties, Torre Egger en het vervolg van onze route.

Na “El Elmo” krijgen we 3 mixte lengtes voorgeschoteld om daarna de headwall aan te vallen. Ondanks de dikke brokken ijs die de Amerikanen boven ons naar beneden smijten baant Sam zich rustig een weg tot bovenaan de headwall. Hier start het klimmen over de beruchte sneeuwchampignons. De eerste 2 champignons liggen reeds in de zon waardoor de temperatuur zoals verwacht hoog op loopt. De sneeuw veranderd stilaan in een dikke pap wat ons toch ongerust maakt.

Als we onderaan de Summit mushroom aankomen zijn de Amerikanen net vertrokken. Het wordt een race tegen de klok, want als de zon in de ijstunnel komt zou het wel eens sketchy kunnen worden. Nog net op tijd zijn de Amerikanen boven en kan ik deze waanzinnige sneeuw-ijsstructuur beginnen beklimmen.

Het topgevoel is onbeschrijfelijk met al die granieten pieken, de ijskap en de sneeuwchampignon waar we opstaan. Sam staat er met tranen in de ogen maar veel tijd om rond te kijken hebben we niet. Door de warmte wordt het ijs zwak, dat terwijl we moeten rapellen op abalakovs.

De rappels gaan vlot en na een 3 tal uur staan we terug op het bivak waar we die ochtend begonnen waren. Nog even alles opgegeten wat ons nog restte, we slapen een uurtje en starten aan onze afdaling richting El Chalten. Col Standhardt lijkt ons te tricky dus we plannen af te dalen tot de Patagonische ijskap om vervolgens via de Marconi pass uit het gebergte te wandelen.

Tesamen met de Britten en later ook de Amerikanen proberen we deze 25km lange ”No brainer” af te werken voor de zon de sneeuw tot pap kan omzetten. 18 uur later, na eindeloos lang gletsjerwandelen, morene klauteren en rivier oversteken komen we aan in Piedra del Fraile. Na de welverdiende pizza gingen we als 2 kreupele oudjes op zoek naar een slaapplaats in het bos. Sam met een pijnlijke knie en ik met voetzolen die meer weg hadden van een 80 jarige, helemaal kapot….maar oh zo content met onze beklimming.

Supported by:

——————

Expect a full englisch review in the future. In the mean time, here is a short story in English or check what Google Translate has to say about our climb

On our previous attempt on Cerro Torre’s Ragni route our sleeping bags and some clothes got wet in Niponino. We let everything dry in the morning and left late arriving at Col Standhardt around 10. Snow was soft and seeing an wet snow avalanche coming down we decided it was a no go.

2 weeks later we were back at Niponino, we still didn’t have a decent tent but this time we were smart enough to sleep underneath a boulder. Next day, we left with a Britisch party around 1:30. Going up straight to bivac Norvegious most of the snow was gone and it was hard to navigate trough the crevasses. When the sun came up we reached Col Standhardt rapping down to the other side climbing back up to Col d’Esperanza.

Halfway on the glacier, arriving in kind of an amphitheater the snow on the ledges what looked like the normal way to get higher up was gone, leaving some tricky slabs. Some party’s climbed a crack in the center but we climbed on the lefthand ridge making good progress to the upper glacier. We set up a bivy 200 meters lower then Col d’Esperanza.

Next morning, we started climbing at 3 arriving at El Elmo around first light topping out on the summit around 15hours. We were with 4 other teams on the mountain which causes sometimes a cue but everything worked out fine and everyone made it to the summit. There were still holes and steps in most of the hard pitches so to our opinion the lower less steeper, blank ice pitches required more effort. There was ice everywhere so everything was easy to protect with icecrews and an occasional nut or friend on the mixed section

We descended on V threads, taking a short nap at our bivy and staring the long walk out to Paso Marconi!

Supported by: