Het Karakorum gebergte,…..een droom voor elke klimmer die op zoek is naar grote granieten wanden, sneeuw en ijs. Al lang spookte het idee door men hoofd om ernaar toe te gaan en begin dit jaar besluiten Siebe Vanhee en ik om een ticket te kopen en aan de voorbereidingen te beginnen. Al snel kunnen we David Leduc overtuigen om mee te gaan en even later sluit diens Colombiaanse klimmaat Jairo Bogota nog bij ons aan.

Aanvankelijk baarde de politieke situatie ons weinig  zorgen, ok Pakistan is een gevaarlijk land en sinds de aanslag vorig jaar op het Nanga Parbat basecamp is de schrik om in de handen te komen van gewapende militanten bij veel klimmers toegekomen. Maar we zoeken veel op, doen navraag bij klimmers die al veel in Pakistan geweest zijn en daaruit is 1 ding duidelijk. Charakusa is relatief veilig vanwege zijn geïsoleerde ligging en de vele militaire posten die je door moet.

Half juni breken er plots weer onrusten los, een aanslag op de luchthaven van Karachi. Op zich baart dat ons weinig zorgen want wij vliegen op Islamabad en dat is er wel een eind vandaan. Wat ons wel zorgen baart zijn de rebellen die plots weer actief dreigen te worden in de streek rond Gilgit Baltistan,  waar wij naartoe gaan. Pffff…. Is het nog wel veilig? Pakken we niet te veel risico? Twijfels slaan toe en onze gedachten switchen heel de tijd. Wel gaan, niet gaan, wel gaan, niet gaan…. Een vermoeiende periode met redelijk wat stress, zeker omdat je nog veel geregeld moet krijgen en niet zeker weet of je wel zal kunnen gaan.

Niet veel later krijgen we nog een mail van FOD buitenlandse zaken die ons echt afraden om te gaan en ons bang maken met aanslagen, kidnappings,… Ook zal België geen losgeld betalen in geval van ontvoering.  Op zich is het normaal dat zij een reis naar Pakistan afraden,  en ze doen dat voor elk land met conflicten waarschijnlijk. Die mail kunnen we nog negeren, maar het zijn vooral familie en vrienden die zich vragen beginnen te stellen.

Soms donkere gedachten, dan weer optimistisch en positief. Het gaat nog een week hevig te keer in onze hoofden voor we uiteindelijk beslissen om niet te gaan.  Op een expeditie moet je vertrekken met een leeg hoofd en positieve gedachten, alleen op die manier kan je volgens mij je doel verwezenlijken.  Het was een moeilijke maar correcte beslissing, voor onszelf, maar vooral naar familie en vrienden toe. David neemt de beslissing om deze zomer nog in de alpen te blijven en voor Jairo is het ook te moeilijk om nog van plannen te veranderen.

Maar daar sta je dan plots met zen tweetjes. Alles geregeld, sponsoring bij elkaar gesprokkeld en eigenlijk gewoon klaar om op het vliegtuig te stappen. Maar het grote doel dat je 2 weken ervoor nog had is plots weg ! Het lijkt of al die weken planning ervoor allemaal voor niets zijn geweest. Het doet te veel pijn om gewoon thuis te blijven. Al snel beginnen we naar nieuwe gemakkelijk te plannen mogelijkheden te zoeken. Groenland ! goedkope vliegtuigtickets, geen permits, geen visa. Nog geen week na we beslist hebben om niet naar Pakistan te gaan hebben we al een nieuw doel. Het voelt goed om terug iets te hebben waarvoor je kan gaan.  Om het alles wat extra pit te geven besluiten we om 2 opblaasbare kajaks te kopen om ons zo te kunnen verplaatsen. Op aanraden van  enkele specialisten rijden we naar de grootste kanoshop in de Benelux. “Welke kajak is geschikt om en ons en 200kg klimmateriaal en eten te kunnen dragen?” vraag ik met een lichte twijfeling aan de verkoper. Hij fronst zijn wenkbrauwen ! wat  volgt zijn enkele uren testen, meten, gewichten afwegen. Een vlot verkooppaartje van Siebe zorgt ervoor dat we tegen het eind van de namiddag buiten stappen met 2 -2persoonskayaks. De sevylor Colorado ! Een simpele stevige boot ontworpen om zwaarlijvige amerikanen  over de rustige wateren van de Colorado rivier te laten varen. Ideaal voor ons, tezamen met een hoop eten en klimgerief goed voor 200kg.

Half juli arriveren we in Narsarsuaq. Omdat we 2 dagen moeten wachten op een boot die ons naar Nanortalik brengt lijkt het ons een goed plan om onze nieuwe marchandise al eens te testen. Het is een hilarisch moment als we plots vertrokken zijn om het 5km brede fjord vol met ijsbergen over te steken.  Zowel Siebe als ik zijn stevig onder de indruk ! het varen naast gigantische ijsbergen en de mogelijkheid dat er elk moment een walvis uit het water kan komen geeft een machtig en tegelijk heel spannend gevoel. Als we die avond onze tent opzetten en kunnen genieten van vers gevangen vis en mosselen kunnen we bijna niet geloven in wat voor een prachtige plek we zijn belandt. Zoals te lezen is op de flyers van het toerist  office : Greenland what a wonderfull place !

In Nanortalik beseffen we dat het transport naar de plek van waaruit wij met de kano’s willen vertrekken nogal duur zal uitdraaien, en de kliminfo die we gehoopt hadden in het toerist office te vinden is ook nogal bekrompen, daarenboven hebben we een gigantische kater omdat enkele locals de dag voordien maar niet konden stoppen met trakteren. Plots is alles veel minder rooskleurig dan gehoopt.

Na wat rondvraag in het dorp stuit ik op 3 Noorse Zeilers die met hun boot een trip door Groenland maken. Jackpot ! De dag nadien zijn we al met hen onderweg naar Tasermiut fjord, Al was dit niet het aanvankelijke plan. Maar soms moet je kansen die op je afkomen gewoon grijpen. Het komt hard aan als we na 2 dagen luxueus varen plots gedropt worden in klosterdalen. Daar staan we dan met 200kg materiaal, terug aangewezen op onszelf en op  de hopelijk betrouwbare sevylor collorado.

C’est parti !

We maken een depot in de klosterdalen vallei en de volgende dag onderwerpen we onze kajaks aan hun eerste echt test : een 5km lange tocht op de wateren van de tasermiut fjod  tot onderaan de impressionante wanden van ulamertorsuaq en nalumertorsuaq. Daar zetten we ons basiskamp op en vervoegen we een team van, 4 luxemburgers en 2 duitsers.  We moeten dikwijls lachen met de Luxemburgers als ze weer eens in hun donkere grot zitten te wachten. Het lijkt erop dat deze 4 kerels van middelbare leeftijd eerder op een” ik wil weg van men vrouw trip” zijn dan een klimexpeditie. Het weer is schitterend en de temperatuur is ver boven onze verwachtingen. De dag erop lopen we richting nalumertorsuaq zonder topo of enige andere informatie. De wand ziet er stijl uit en in het midden loopt een logische lijn. Van  ver kunnen we niet echt zeggen hoe hoog de wand is dus we nemen alles mee om enkele dagen op de wand te kunnen verblijven. Portaledges, haulbags, water. Hoe dichter we naderen hoe meer het erop lijkt dat we de lijn die we op het oog hebben wel in 1 dag kunnen doen. Dus al snel laten we bivakmateriaal en portaledge halverwege. Na 5 lengte in de wand lijkt ook de haulbag een overbodige luxe. Back to Fast en light ! Heerlijk ! De ene handjam na de andere wisselt elkaar af en ongeveer halfweg is ons vel door de scherpe graniet al helemaal opengereten.

Maar wat een rotskwaliteit ! als de zon lager aan de horizon komt te staan denken we er bijna te zijn…Tot ik Siebe ineens hoor brullen 30 meter boven mij . Dan is duidelijk dat de crux nog moet komen. En wat voor één ! “handjam corner into full-body turnaround finger splitter” lijkt mij de beste manier om deze 5.12b passage te omschrijven. 2 eenvoudigere lengtes later is onze eerste top binnen via the Britisch route(VI 5.12+ 19 pitches, 600m). Raaccckkkkk!!!!  De dag nadien verschiet ik even als Siebe met aankijkt en blijkt dat 1 oog 5 keer dikker is dan het andere. We leggen dit unieke moment vast op foto en daarna dalen kwasimodo en ik verder af richting BC

In het basiskamp doen we ons zo goed als elke dag te goed aan verse vis en mosselen.  Als je iets leest over Groenland gaat het meestal over Tasermiut fjord. Het is zowat  het meeste ontwikkelde en gemakkelijkste te bereiken gebied van heel zuid Groenland. Vele expedities hebben van Nalu en ulmertosrsuaq  een soort van Yosemite gemaakt. De relais bestaan meestal uit 2 haken, wat zowel  zekeren, haulen als rapellen safe en gemakkelijk maakt. Het avontuur waar wij voor kwamen gaat zo een beetje verloren, maar bon het toeval wil dat we gratis tot hier konden liften met de zeilboot en dit is een perfecte plek om al de big-wall technieken nog eens op de frissen.

Via de Luxemburgers vernemen we dat War en Poetry (VI 5.12c 31 pitches, 1000m) naast moby dick één van de beste vrijklimroutes is op de 1200m hoge wand van ulamertorsuaq, met veel offwidth’s …interessant ! Op het daleuze begin van War en poetry wordt onze nieuwe haulbag stevig opengereten. Het is leuk klimmen op knobs, flakes en andere soms bizarre feautures. Na 15 lengtes zetten we ons portaledge kamp op en genieten van onze vriesdroogmaaltijd met een fantastisch zicht op de fjord en de immense ijskap. Siebe is “the wall live” duidelijk nog niet verleerd, voor mij is het nog wat wennen en men eerste “shit off the wall” verloopt een pak minder gracieus als eerst gehoopt.

Een 7a+ en 7b+ zorgen voor een goede opwarming de dag nadien en we komen op het punt war de poetry overgaat in WAR. De barsten openen zich : offwidth size voor zover we kunnen zien. Zalig om nog eens goed te squeezen te brullen en te kreunen. We hebben alles mee om enkele dagen op de wand te kunnen blijven en na de 2 prachtige fingersplitter cruxlengtes op het einde van dag 2 zetten we ons 2^de kamp op. En wat voor één !  Wat een leegte onder ons. Op z’on momenten besef je waarom je al die moeite doet om lengte na lengte dat dik vet varken van een haulbag omhoog te trekken. Windstil, 15 graden en geen wolkje aan de lucht. Waw dit is echt genieten ! Met nog 5 lengtes te gaan de dag erop laten we de haulbag achterwege.  Tegen de middag zijn we op de top van ulamertorsuaq, hebben we alle lengtes vrijgeklommen en is de 2^de top in de sacoche.

Zoals gepland verlaten we 3 dagen later het basiskamp en beginnen we aan luik 2 van de expeditie. De grote oversteek ! Daarover binnenkort meer.

Zonder hulp van sponsors was deze trip niet mogelijk geweest.
Dank aan : Petzl, North Face, Millet, care plus, Trek n’eat, Klean Kanteen, K2, Avventura, Five Ten, Julbo, Brunton, Kbf, kayakshop Arjan Bloem en Bvkb.