– het stagedagboek van Christian Suys

De skistage in Chamonix met Pasen zou onze eerste stage geweest zijn, als de grenzen niet gesloten waren. Verplaatsen naar de kerstvakantie dan maar. Dit maakte dat deze vierdaagse in het Franse Vercors onze eerste echte Mount Coach stage wordt. Denis en Arne, de twee monitoren voor deze stage, hadden ons het weekend ervoor nog alle nodige technieken uitgelegd die we nu in de praktijk moeten toepassen. 

Lees verder →

2020. Een jaartal dat we allemaal voor de rest van ons Leven zullen onthouden. En niet met de volle goesting. Zoveel reizen die niet zijn doorgegaan, ervaringen die niet zijn beleefd, vergezichten die niet gezien zijn. Tot vlak voor ons vertrek hield ik mijn hart vast of de Mount Coach Dolomietenstage wel zou kunnen doorgaan. Uiteindelijk was het niet covid-19, maar het weerbericht dat roet (of zeg maar regen en sneeuw) in het eten gooide. En dus moest de planning alsnog last minute omgegooid worden. Waar in Europa mochten wij als Belgen nog heen zonder reisrestricties, waar waren de groene, oranje en rode coronazones, waar was het goed weer en waar waren er lange avontuurlijke kalkwanden te vinden die een waardig plan B zouden vormen? Anderhalf uur bladeren door topo’s en aftoetsen op het internet bracht mij uiteindelijk bij de Vercors. Een prachtige streek waar we op een week tijd drie mooie en even diverse klimgebieden aandeden.

Lees verder →

Wat wij vandaag met ‘alpinisme’ bedoelen ontstond in het Franse stadje Chamonix. De ‘witte berg’ droeg ooit de naam Mont Maudit, oftewel ‘vervloekte berg’.* Het was immers het terrein van kwade geesten die best gerust gelaten werden. Tijdens de Verlichting werd deze folklore in twijfel getrokken en werden de eerste pogingen ondernomen dit ‘rijk der geesten’ te betreden en het hoogste punt ervan te bestijgen. Natuurkundige Horace-Bénédict de Saussure loofde een geldprijs uit voor de eerste beklimmers. Pas 15 jaar later werd die ingerekend door Jacques Balmat en dr. Michel Paccard in 1786. Deze prestatie resulteerde in een voorstschrijdende belangstelling voor het bedwingen van bergtoppen, waaruit de hedendaagse sport ontstond.

Lees verder →

Meer weekend.

Na een succesvolle stage, met goed weer is de groep serieus gemotiveerd om nog een weekendje extra naar de alpen te gaan. De meeste moeten hier helaas wel best veel kilometers voor af leggen, omdat ze tussendoor nog even een paar dagen moesten gaan werken. Maar een verlengd weekend, daar moet je van profiteren. Het plan van wat we juist gaan doen wordt pas goed en wel in de autorit gemaakt. We hadden vorige week Sanne, An, Denis en Sam al goed ondervraagd over welke beklimming we konden doen. En deze hadden met alle plezier al een hoop voorstellen op tafel gegooid. Maar allemaal uiteraard afhankelijk van het weer.

Meer bergen.

Het oog van Pieter viel meteen op een klassieker; Frendo spur. Een route die alles in zich heeft, behalve een lange aanloop of afdaling. Dit was voor ons zeker niet erg aangezien we al wel een serieuzere portie wandelen achter de rug hadden van de week er voor. De route begint met een uurtje wandelen vanaf het midden station van de lift die naar aguille du midi gaat en de route eindigt bovenaan deze lift. Omdat we al een hele nacht hadden gereden leek het ons verstandiger om de lift al naar boven te pakken, maar daar eerst nog te slapen en pas ’s nachts ergens te vertrekken naar onze route. Een goede beslissing want met alle corona maatregelen moesten we 2 uur wachten op onze lift naar boven. Om de dag dan toch nog zinvol in te vullen besloten we nog te gaan multi-pitchen. We kozen voor Aiguille du Peigne : Face W des Papillons – Le Lutin des Neiges. Een route die start met een 6b, gevolgd door een 5c, een 3 om een grasveld over te gaan, dan nog een 6a en 3x 6b. Het graniet was moeilijker dan ik eerst had verwacht en het vertrouwen op mijn voeten was er totaal niet. Dit maakte deze beklimming een stevige uitdaging. Door het late vertrek uur waren we ook pas tegen 20.30 terug aan het bivak. En was het al donker voor we allemaal in onze slaapzak lagen. Een klimprestatie die een beetje tegensloeg was mentaal zwaar. Gelukkig zou het morgen makkelijker zijn. De Frendo zijn zwaarste stuk is 5C. Met een rugzak en D botinnen weliswaar…

Meer Mount Coach

 Gisteren, toen het nog licht was hadden we al goed gekeken naar waar de aanloop juist zou zijn. We zagen dat alles in de vallei omgeven is door seracs. (Een serac is een groot blok ijs dat ergens hangt en mogelijk zou kunnen vallen) We kozen ons pad zodat we zeker niet onder de seracs door zouden moeten gaan. Of dat dit pad nu het meest begane was daar twijfel ik nog aan. Maar een uur later stonden we veilig en wel als eerste cordee aan de route. 5 min. later volgde er nog 3 cordee’s waarvan er nog 2 cordee’s belgen waren. De route begint met een hoop losse stenen, maar gaat al snel over in vastere rots waar we onze klimskills al goed konden gebruiken. Hoewel het klimniveau  niet hoog is, vond ik het vaak toch al wel moeilijke passages, zeker met een zware rugzak. Mijn compagnon Bavo ging er geregeld wat vlotter door dan mij. Na 1,5 uur alles voor te klimmen geef ik mijn positie dan ook graag af aan Bavo. Alles verloopt vlot tot we op een gegeven moment even de weg kwijt zijn. Pieter en Brecht kiezen om langst beneden te gaan en wij kiezen een weg hogerop. Onze weg ligt vol met steenpuin en doet me denken aan een uitspraak van An. “In de bergen moet je een beetje op eierdopjes kunnen lopen.” We vorderen nu veel trager en zijn voorzichtig met iedere stap die we zetten. Het duurt 3 kwartier voor we Brecht en Pieter terug zien. Hun weg was ook niet de meest gebruikte maar ook zij zijn veilig boven geraakt. De rest van de route verloopt vlot tot we op een spectaculaire sneeuwgraad komen. Zeer smal en steil naar beneden aan de flanken. Het betere “sneeuwstoempwerk” komt in ons naar boven en we knoeften de sneeuw door.

Boven deze sneeuw is pas de echte kers op de taart. Een sneeuwhelling van 65 °, welke onder de zon is veranderd naar een ijshelling van 75°.  Het was al snel duidelijk dat we onze ijsbijlen zouden nodig hebben. 75° stond er op de topo. Het leken mij er wel 85°. De ene zag er hier al wat meer naar uit dan de andere, maar we moesten er eender hoe over. Na onze goede rotsklimtechnieken is het contrast met de ijsklimtechnieken schrijnend. Van al het vlotte klimwerk schiet hier nu niets over. We zijn onzeker, onze kuiten verzuren bij iedere stap die we zetten en het ijs is zeer veranderlijk en soms bikkelhard. We kunnen maar amper traverseren en de cordee onder ons, van Pieter en Brecht, krijgt vaak de volle laag. (sorry guys) De helling is maar 80 meter volgens de topo maar 3 uur verder is iedereen het beu. We zien een gids ons langs onder voorbij spurten met een klant, haakafstanden die wij niet durven maken. Onze vijzen (we hadden er maar 4 per cordee) worden vaak na 5m en 7m al gedraaid. Dan moeten we al relais bouwen en vorderen dus echt in slow motion. Extra: sinds de sneeuw graat klim ik weer op kop, nu even mentaal sterk houden en blijven gaan. Bavo is stilletjes aan het afzien en leert ondertussen bij dat een ijsbijl met een sling een welkom rustpunt is. Ik zie wat rots en denk: “Hier moet ik zijn. Ik wil rots onder mijn voeten en ik wil zitten!” Ik ben duidelijk niet de enige die dat denkt. De rest volgt me maar al te graag. En wat een geluk, iets verder op de rots is een perfect plekje om met 4 te gaan zitten. We kunnen hier in de zon zitten en even genieten van een zware dag. Na een half uur rust zijn we weg en blijkt dat we 15m verder al boven zijn. We zijn allemaal moe, de dag was zwaarder dan we hadden verwacht en we missen nog een groot stuk vertrouwen op het ijs. We moeten hier nog duidelijk aan verder werken. Toch blij dat we dit hebben gedaan, vertrekken we naar een bivak plaats in de buurt van ârete Cosmique. Iemand van ons is jarig en dat wordt in het bivak dan ook zo uitbundig mogelijk gevierd. Er is dessert voor iedereen en zelfs een slokje whisky! Tevreden kruipen we allemaal op tijd in onze warme slaapzak.

En nu?

We hebben nog een dag. Vandaag besluiten we het wat rustiger aan te doen. We pakken geen alpiene start en gaan zelfs nog rustig een koffie drinken in hut de Cosmique. Na onze koffie gaan we verder naar ârete Cosmique. Een gemakkelijkere beklimming die niet lang is en eindigt in het liftstation. Het is een rustige maar mooie beklimming. Ideaal om een weekend mee af te sluiten. Iedereen tevreden keren we terug naar Chamonix om verder te dromen naar het volgende avontuur.

Mount Coach wordt ondersteund door de Klim- en Bergsportfederatie en genereuze sponsors: Petzl, Rab, Lowe Alpine, Julbo Eyewear, Zamberlan, K2, Kariboe Leuven.

Een nieuw seizoen, een nieuw avontuur.
We zijn helemaal in het begin van onze Mount Coach carriere begonnen met skiën. We weten dat de winter in de bergen zeer knap kan zijn. Maar deze winter leren we dat de bergen ook mentaal en fysiek hard kunnen zijn.

Iets anders dan de Alpen.
Nelson, een Mount coacher van enkele lichtingen terug, vindt dat de winter in onze streken veel te kort is en zet daarom zijn zinnen op Noorwegen. Daar heeft hij zich gesetteld in Oppdal, een dorpje in de buurt van Trondheim. Hij vindt het daar zo fantastisch dat hij deze vreugde ook met ons wil delen en stelt zijn woning open voor zes leergierige klimmertjes. Geweldig, zo’n kans mogen we niet laten liggen. Logistiek allemaal iets moeilijker dan de Alpen maar zeker niet onmogelijk. Onze gids Sanne twijfelt eerst over deze bestemming, want hij is er nog nooit geweest. Maar na één is hij meteen overtuigd. Zoveel ijzige watervallen en zo weinig mensen. Ideaal les gebied, zeker met een local die er alle goede plekjes kent. Voor ons is het, nog voor we de eerste bijl hebben geplant, al een hele beleving. De meeste onder ons hebben nog nooit zo’n soort bergen gezien. Het lijken net allemaal heuvels, alleen zijn deze heuvels dan wel 1500m hoog. Ze zien er niet super stijl uit, maar er zijn wel ijswatervallen van 1000m non-stop verticale massa’s ijs.

Stilte voor de storm.
Het is zo’n 10°C onder nul. De eerste dag gaat van start met uitleg over
hoe we onze crampons goed moeten gebruiken in het ijs. Daarna leren we
hoe we met de juiste slagtechniek onze ijsbijl in het ijs kunnen hakken. Als
we het op de grond wat onder de knie hebben, mogen we vertrekken in de
hoogte. De eerste lengtes doen we toprope, en om duidelijk te maken hoe
belangrijk voetenwerk is bij ijsklimmen, moeten we de bijlen beneden laten. Na de eerste lengte maken de meeste onder ons kennis met de “screaming barfies”. Dit is de omschrijving van pijn die je voelt als je afgekoelde handen plots terug hard beginnen op te warmen. Wat een helse, ongemakkelijke pijn! Je weet niet wat je overkomt, kan er niets aan doen en wil beginnen roepen ook al weet je dat dit niets gaat uithalen. Gelukkig is de pijn na een tweetal minuten weer verdwenen. Ook al leek de tijd op dat moment wel even stil te staan. De tweede dag gaan we over naar het leren plaatsen van ijsvijzen. Wat is een goede plaatsing voor mijn vijs en waar moet ik op letten. Op het einde van de dag klimmen we ook onze eerste routes voor. Allen op gemakkelijke stukken (WI3).

Out of the comfort zone
De temperatuur is vandaag tien graden lager dan gisteren. ’S Morgens
worden er in de auto’s temperaturen van -27°C gemeten. We
zijn ondertussen dag drie en hebben helaas wat minder geluk. In
het gebied dat we hebben uitgekozen is zeker dertig man van het
leger aan het oefenen. Gelukkig hebben de gidsen Denis, Sanne en An voor een plan B gezorgd. We rijden iets verder maar de aanloop naar deze locatie is toch iets verder dan verwacht. Wat op zich jammer is van de tijd,
maar de prachtige natuur maakt dit al gauw weer goed. We gaan
een heuvel over en zien geen wegen meer. Er ligt enkel een dikke
laag sneeuw, ergens een kleine rivier en een hoop ijswatervallen.
De temperatuur is in korte tijd veel gedaald. En dat zorgt voor het
fenomeen “telloren”. In de theorielessen hadden we hier al van
gehoord en vertelde men ons dat de buitenste laag van het ijs door
de koude enorm hard wordt, terwijl de binnenkant van de ijswaterval
nog warmer en zachter is. Wanneer men dan met de ijsbijl goed
inhakt op het ijs, komen er grote platen van het harde ijs los. Soms
zo groot als een bord, of zoals de naam insinueert, ‘de teloor waar ge
‘s ochtends je bokes met choco op smeert’. Dit maakt het allemaal
mentaal wat moeilijker. Ons vertrouwen in het ijs vermindert en zorgt
ervoor dat we minder secuur te werk gaan. De armen verzuren extra
hard en de vijzen worden al iets rapper in het ijs gedraaid

Het oog van de orkaan
De temperaturen zijn nog steeds extreem. Gisteren hebben we
allemaal mentaal flink afgezien. Een tikkeltje meer dan we vooraf
in gedachten hadden. Vandaag is het hoofdmotto “meer vertrouwen
kweken”. Hoewel ik gisteren hard heb afgezien en het allemaal niet
meer zo leuk vond, is dit vandaag wel weer veranderd. Het massief is
makkelijk. Met meerdere lengtes WI4. Enkele single pitches en twee
korte multi-pitches. Het ijs was nog hard, maar het ging allemaal wat
vlotter en beter dan gisteren. Na lengte twee te hebben geklommen,
begon ik het echt leuk te vinden. En dat had ik na gisteren eigenlijk
niet verwacht. Af en toe wat verzuring in de armen maar dat hoort er
bij. Na zeventig meter klimmen zijn we boven. Een ervaren ijsklimmer
doet dit in twee pitches, wij hebben het in vier pitches gedaan. Maar
het maakt allemaal niet uit, het is hier rustig en mooi en dat is wat
telt. Het is nog steeds koud, maar de wind is gaan liggen daardoor
voelt het een pak aangenamer dan de voorbije dagen.

Het doel
Het eigenlijke doel van deze stage is dat iedereen in een multipitch
WI4 kan voorklimmen. Vandaag staat dit dan ook op het programma.
We splitsen ons in enkele groepen. Ik zit vandaag in een cordee met
Bavo en Denis. De waterval is honderdvijftig meter hoog en, denk ik,
verloopt ook honderdvijftig meter horizontaal. Dit maakt dat we een
achttal touwlengtes voor de boeg hebben. Ik neem de eerste helft
voor mijn rekening en klim telkens voorop.Het begin gaat vlot, maar de moeilijkste lengte moet nog komen. Vol goede moed vertrek ik in deze lengte, na vier meter zinkt de moed me in de schoenen. Mijn armen zijn super verzuurd, ik vertrouw het ijs niet en zie nergens plaatsen om te rusten. Waar ga ik straks mijn relais bouwen? Waar moet ik die volgende ijsvijs zetten? Hoe lang kan ik hier zo blijven hangen? Al deze vragen rijzen bij me op. Maar dan hoor ik Denis zeggen: “Niet te veel nadenken over problemen die er nog niet zijn!”

En de rust keert een beetje terug. Stukje voor stukje ga ik verder. Het
duurt lang. Ik ben aan het klimmen en toch merk ik dat het traag
vooruit gaat. Bavo en Denis zijn ondertussen denk ik vastgevroren
aan het ijs. Uiteindelijk vind ik dan toch een goede plek voor een
relais, uit de vallijn en met een klein platform om te staan. Oef, even
rusten en zekeren. Maar veel rust is me niet gegund want de twee
naklimmers staan in enkele minuten al bij mij… Nog één lengte en
het is aan Bavo om terug voor te klimmen. Het gaat weer iets beter
en ik kan er terug van genieten. Eenmaal boven in deze lengte, ben
ik blij dat ik Bavo voor mag laten gaan. Ook voor hem begint het
makkelijk en wordt het moeilijker tegen het einde. Maar al bij al
gaat dit toch redelijk vlot. Eenmaal boven worden we beloond met
een mooi zicht over de bergen en een ondergaande zon. Dit wil ook
zeggen dat we ons naar beneden moeten haasten voor het donker is.

De orkaan?
Op onze laatste klimdag is de temperatuur iets gestegen, maar ook de
wind is aangewakkerd. We willen een waterval beklimmen waarvan
de aanloop iets groter is. We hadden de waterval enkele dagen
geleden zien liggen en ze ziet er erg knap uit. Vrolijk en met veel
enthousiasme gaan we ze tegemoet. Hoe hoger we komen hoe meer
wind er staat. De sneeuw blaast in ons gezicht. Alles wordt ijziger
en we doen onze crampons aan. We zijn nog maar een zeshonderd
meter van de waterval verwijderd wanneer Denis aanmaant te
stoppen. De sneeuw wordt constant van de waterval geblazen. Maar
erger nog deze waait op de grond en creëert lawinegevaar. Op onze
stappen terugkeren is de boodschap. We vinden het jammer, maar
hebben iets bij kunnen leren. We hebben met eigen ogen kunnen
zien wat lawinegevaar inhoudt. We “kennen” de theorie wel, maar
praktijkervaring hebben we duidelijk nog niet. Beneden aan de auto’s
maken we een plan B en beslissen om te gaan mixed klimmen. Dit
wil zeggen ijsklimmen gemengd met rotsklimmen. Onze gids kent
een mooie plek. We moeten zekeren vanop een bevroren rivier. Het
gevoel is anders. Alles is wat delicater en het hakwerk is iets minder
bruut. Ondanks alles is dit nog een zeer leerrijke dag geworden.

Mount Coach wordt ondersteund door de Klim- en Bergsportfederatie en genereuze sponsors: Petzl, Rab, Lowe Alpine, Julbo Eyewear, Zamberlan, K2, Kariboe Leuven.