Terwijl een deel Mountcoachers hun toevlucht hebben gevonden in de bergen, verzamelden er enkele anderen aan de met boomstammen versierde betonconstructie  in Buggenhout. Hier vond de jaarlijkse drytoolwedstrijd van de Berghut plaats. An Laenen, Hans Mariën, Sanne Bosteels en Yannick de Bièvre stonden er paraat om de eer van Mountcoach hoog te houden. Joris Van Reeth kwam later op de avond nog wat supporteren.

 

Een 40-tal klimmers stonden te trappelen voor de selectie. Zo snel mogelijk een boomstam van ongeveer 9m beklimmen was de opdracht. Terwijl ik even men ijsbijlen ging zoeken in de wagen had Sanne blijkbaar al getopt in 22sec, wat gelijk stond aan een verticaal sprintje. Ik haalde het in een second of 35, An Laenen topte ook behoorlijk snel, maar de verassing kwam uit de Limburg. Hans Mariën stond klaar in zijn jeansbroek met een hemdje aan en ging zowaar nog enkele hondersten sneller dan Sanne naar boven.

 

8 mensen gingen door naar de halve finale, waaronder Sanne, Hans en ikzelf. Terwijl de eerste begon moesten we zoals in officiële wedstrijden even in afzondering. Na 2 klimmers was het aan mij om te starten in de lange route met een venijnige uitklim. Alles ging relatief vlot, zelfs over de betonstukken waar ik weinig ervaring mee had. Bijna boven begon de verzuring wel erg hard toe te slagen en een meter voor de bel was de strijd gestreden en vloog ik uit de route. Achteraf gezien was dit het punt waarop bij anderen ook het licht uitging.

 

 

Jammer genoeg bleek beneden dat ik gediskwalificeerd was wegens het te veel leunen tegen een gemarkeerde balk, verboden terrein dus.

Sanne nam een vlotte start en klom heel solide, maar hing in de helft van de route plotseling in het touw wegens een onverwachte uitschuiver. Dan was het aan Hans om zichzelf te bewijzen. Na een reeks indrukwekkende bewegingen zoals heel-hooks, bijlwissels en zelfs gepoft te hebben kwam hij in 3/4de van de route ook naar beneden.

 

 Omdat Hans op de 4de plaats stond na de halve finale mocht hij bijna direct nadien starten in de finaleroute. Geen tijd om van de verzuring vanaf te geraken dus. De finale bleek een lastige kluif te zijn en na enkele bewegingen lag Hans jammer genoeg met zijn rug op de grond. Een iets rottere balk als verwacht was de dader. Voor mij klom Maxime, een jonge Antwerpenaar en kandidaat voor MC3, een knappe finale tot net onder het einde. 

Hoewel ik dacht gediskwalificeerd te zijn bleek dit achteraf een vergissing te zijn waardoor ik alsnog mocht starten in de finale. Helaas had ik ook wel al een duveltje gedronken, niet de ideale sportdrank achteraf gezien. Ik had al snel mijn bedenkingen over de eerste beweging. Er moest gestart worden vanuit overhang en via een bewegend balkje dat amper een metertje boven de grond hing ‘gezwierd’ worden naar de eigenlijke muur waar de route zich naar boven begon te kronkelen. De one arm pull-up bleek niet mijn specialiteit te zijn en na een net gemiste poging sleepte ik met mijn billen door het grind, exit Yannick…

De enige die de halve finale getopt had deed dit nog eens over in de finale. een rasechte sportklimmer die nog nooit bijlen van dichtbij gezien had, maar wel beschikte over enorme power en weerstand. Een verdiende winnaar!

 

Conclusie: Hans 3de plaats en in de prijzen, ikzelf op de 4de plaats en Sanne nam de 7de stek in. Al bij al een uiterst gezellige avond en toch geen slechte prestatie van de Mountcoachers, wetende dat er 40 deelnemers waren. Volgend jaar zeker opnieuw (tenzij we in de bergen zitten natuurlijk).