Een nieuw seizoen, een nieuw avontuur.
We zijn helemaal in het begin van onze Mount Coach carriere begonnen met skiën. We weten dat de winter in de bergen zeer knap kan zijn. Maar deze winter leren we dat de bergen ook mentaal en fysiek hard kunnen zijn.

Iets anders dan de Alpen.
Nelson, een Mount coacher van enkele lichtingen terug, vindt dat de winter in onze streken veel te kort is en zet daarom zijn zinnen op Noorwegen. Daar heeft hij zich gesetteld in Oppdal, een dorpje in de buurt van Trondheim. Hij vindt het daar zo fantastisch dat hij deze vreugde ook met ons wil delen en stelt zijn woning open voor zes leergierige klimmertjes. Geweldig, zo’n kans mogen we niet laten liggen. Logistiek allemaal iets moeilijker dan de Alpen maar zeker niet onmogelijk. Onze gids Sanne twijfelt eerst over deze bestemming, want hij is er nog nooit geweest. Maar na één is hij meteen overtuigd. Zoveel ijzige watervallen en zo weinig mensen. Ideaal les gebied, zeker met een local die er alle goede plekjes kent. Voor ons is het, nog voor we de eerste bijl hebben geplant, al een hele beleving. De meeste onder ons hebben nog nooit zo’n soort bergen gezien. Het lijken net allemaal heuvels, alleen zijn deze heuvels dan wel 1500m hoog. Ze zien er niet super stijl uit, maar er zijn wel ijswatervallen van 1000m non-stop verticale massa’s ijs.

Stilte voor de storm.
Het is zo’n 10°C onder nul. De eerste dag gaat van start met uitleg over
hoe we onze crampons goed moeten gebruiken in het ijs. Daarna leren we
hoe we met de juiste slagtechniek onze ijsbijl in het ijs kunnen hakken. Als
we het op de grond wat onder de knie hebben, mogen we vertrekken in de
hoogte. De eerste lengtes doen we toprope, en om duidelijk te maken hoe
belangrijk voetenwerk is bij ijsklimmen, moeten we de bijlen beneden laten. Na de eerste lengte maken de meeste onder ons kennis met de “screaming barfies”. Dit is de omschrijving van pijn die je voelt als je afgekoelde handen plots terug hard beginnen op te warmen. Wat een helse, ongemakkelijke pijn! Je weet niet wat je overkomt, kan er niets aan doen en wil beginnen roepen ook al weet je dat dit niets gaat uithalen. Gelukkig is de pijn na een tweetal minuten weer verdwenen. Ook al leek de tijd op dat moment wel even stil te staan. De tweede dag gaan we over naar het leren plaatsen van ijsvijzen. Wat is een goede plaatsing voor mijn vijs en waar moet ik op letten. Op het einde van de dag klimmen we ook onze eerste routes voor. Allen op gemakkelijke stukken (WI3).

Out of the comfort zone
De temperatuur is vandaag tien graden lager dan gisteren. ’S Morgens
worden er in de auto’s temperaturen van -27°C gemeten. We
zijn ondertussen dag drie en hebben helaas wat minder geluk. In
het gebied dat we hebben uitgekozen is zeker dertig man van het
leger aan het oefenen. Gelukkig hebben de gidsen Denis, Sanne en An voor een plan B gezorgd. We rijden iets verder maar de aanloop naar deze locatie is toch iets verder dan verwacht. Wat op zich jammer is van de tijd,
maar de prachtige natuur maakt dit al gauw weer goed. We gaan
een heuvel over en zien geen wegen meer. Er ligt enkel een dikke
laag sneeuw, ergens een kleine rivier en een hoop ijswatervallen.
De temperatuur is in korte tijd veel gedaald. En dat zorgt voor het
fenomeen “telloren”. In de theorielessen hadden we hier al van
gehoord en vertelde men ons dat de buitenste laag van het ijs door
de koude enorm hard wordt, terwijl de binnenkant van de ijswaterval
nog warmer en zachter is. Wanneer men dan met de ijsbijl goed
inhakt op het ijs, komen er grote platen van het harde ijs los. Soms
zo groot als een bord, of zoals de naam insinueert, ‘de teloor waar ge
‘s ochtends je bokes met choco op smeert’. Dit maakt het allemaal
mentaal wat moeilijker. Ons vertrouwen in het ijs vermindert en zorgt
ervoor dat we minder secuur te werk gaan. De armen verzuren extra
hard en de vijzen worden al iets rapper in het ijs gedraaid

Het oog van de orkaan
De temperaturen zijn nog steeds extreem. Gisteren hebben we
allemaal mentaal flink afgezien. Een tikkeltje meer dan we vooraf
in gedachten hadden. Vandaag is het hoofdmotto “meer vertrouwen
kweken”. Hoewel ik gisteren hard heb afgezien en het allemaal niet
meer zo leuk vond, is dit vandaag wel weer veranderd. Het massief is
makkelijk. Met meerdere lengtes WI4. Enkele single pitches en twee
korte multi-pitches. Het ijs was nog hard, maar het ging allemaal wat
vlotter en beter dan gisteren. Na lengte twee te hebben geklommen,
begon ik het echt leuk te vinden. En dat had ik na gisteren eigenlijk
niet verwacht. Af en toe wat verzuring in de armen maar dat hoort er
bij. Na zeventig meter klimmen zijn we boven. Een ervaren ijsklimmer
doet dit in twee pitches, wij hebben het in vier pitches gedaan. Maar
het maakt allemaal niet uit, het is hier rustig en mooi en dat is wat
telt. Het is nog steeds koud, maar de wind is gaan liggen daardoor
voelt het een pak aangenamer dan de voorbije dagen.

Het doel
Het eigenlijke doel van deze stage is dat iedereen in een multipitch
WI4 kan voorklimmen. Vandaag staat dit dan ook op het programma.
We splitsen ons in enkele groepen. Ik zit vandaag in een cordee met
Bavo en Denis. De waterval is honderdvijftig meter hoog en, denk ik,
verloopt ook honderdvijftig meter horizontaal. Dit maakt dat we een
achttal touwlengtes voor de boeg hebben. Ik neem de eerste helft
voor mijn rekening en klim telkens voorop.Het begin gaat vlot, maar de moeilijkste lengte moet nog komen. Vol goede moed vertrek ik in deze lengte, na vier meter zinkt de moed me in de schoenen. Mijn armen zijn super verzuurd, ik vertrouw het ijs niet en zie nergens plaatsen om te rusten. Waar ga ik straks mijn relais bouwen? Waar moet ik die volgende ijsvijs zetten? Hoe lang kan ik hier zo blijven hangen? Al deze vragen rijzen bij me op. Maar dan hoor ik Denis zeggen: “Niet te veel nadenken over problemen die er nog niet zijn!”

En de rust keert een beetje terug. Stukje voor stukje ga ik verder. Het
duurt lang. Ik ben aan het klimmen en toch merk ik dat het traag
vooruit gaat. Bavo en Denis zijn ondertussen denk ik vastgevroren
aan het ijs. Uiteindelijk vind ik dan toch een goede plek voor een
relais, uit de vallijn en met een klein platform om te staan. Oef, even
rusten en zekeren. Maar veel rust is me niet gegund want de twee
naklimmers staan in enkele minuten al bij mij… Nog één lengte en
het is aan Bavo om terug voor te klimmen. Het gaat weer iets beter
en ik kan er terug van genieten. Eenmaal boven in deze lengte, ben
ik blij dat ik Bavo voor mag laten gaan. Ook voor hem begint het
makkelijk en wordt het moeilijker tegen het einde. Maar al bij al
gaat dit toch redelijk vlot. Eenmaal boven worden we beloond met
een mooi zicht over de bergen en een ondergaande zon. Dit wil ook
zeggen dat we ons naar beneden moeten haasten voor het donker is.

De orkaan?
Op onze laatste klimdag is de temperatuur iets gestegen, maar ook de
wind is aangewakkerd. We willen een waterval beklimmen waarvan
de aanloop iets groter is. We hadden de waterval enkele dagen
geleden zien liggen en ze ziet er erg knap uit. Vrolijk en met veel
enthousiasme gaan we ze tegemoet. Hoe hoger we komen hoe meer
wind er staat. De sneeuw blaast in ons gezicht. Alles wordt ijziger
en we doen onze crampons aan. We zijn nog maar een zeshonderd
meter van de waterval verwijderd wanneer Denis aanmaant te
stoppen. De sneeuw wordt constant van de waterval geblazen. Maar
erger nog deze waait op de grond en creëert lawinegevaar. Op onze
stappen terugkeren is de boodschap. We vinden het jammer, maar
hebben iets bij kunnen leren. We hebben met eigen ogen kunnen
zien wat lawinegevaar inhoudt. We “kennen” de theorie wel, maar
praktijkervaring hebben we duidelijk nog niet. Beneden aan de auto’s
maken we een plan B en beslissen om te gaan mixed klimmen. Dit
wil zeggen ijsklimmen gemengd met rotsklimmen. Onze gids kent
een mooie plek. We moeten zekeren vanop een bevroren rivier. Het
gevoel is anders. Alles is wat delicater en het hakwerk is iets minder
bruut. Ondanks alles is dit nog een zeer leerrijke dag geworden.

Mount Coach wordt ondersteund door de Klim- en Bergsportfederatie en genereuze sponsors: Petzl, Rab, Lowe Alpine, Julbo Eyewear, Zamberlan, K2, Kariboe Leuven.

23/06 – Ergens in Vlaanderen maken zes gespannen individuen zich klaar om op vakantie te vertrekken. Het is de start van de MC8 zomerstage. Er komt deze keer heel wat bij kijken. Er moeten stijgijzers, piolets, nuts, friends, ijsvijzen en nog veel ander speelgoed mee. Nog voor we vertrekken is het al duidelijk dat we veel gaan leren. Dit materiaal is namelijk nieuw voor velen van ons. ‘s Avonds, als iedereen op camping Victoria in het Oostenrijkse Salzburg is aangekomen, krijgen we van Sam en An nog een snelcursus van wat er in onze rugzak moet. An stelt ook de vraag : “Wat verwachten jullie van deze stage?” Waarop het antwoord van de groep is: ”100% Alpinist worden!”

30/06 – Om 7.00 gaat de wekker. Bah! Zo vroeg en dat in onze vakantie?! Na een stevig ontbijt rijden we naar de start van de instijg die ons naar de Kürsinger hut zal leiden. De zon schijnt onverbiddelijk hard, maar de dappere Mount Coachers stappen stevig door. Na één uur doen Sam en An ons stoppen: “Eén uur stappen, 5 min pauze om te drinken, is een goed tempo.” Oef, zalig, even rust, maar niet voor lang. We moeten nog 16 km stappen met 1500 hoogtemeters. Terwijl we vorderen en toch wel een beetje afzien ontrolt er zich ook een schitterend landschap. Bergen komen te voorschijn en links en rechts valt het water kletterend naar beneden in knappe watervallen. Wauw! Dankzij deze pracht worden ontluikende bleinen en zware rugzakken al snel vergeten. Aan de hut aangekomen, kunnen we verder genieten: links ligt een gletsjer, voor ons een meer en op elke top is nog sneeuw te zien. Yes, wij zijn er. Dit wordt onze speeltuin. De tijd die ons rest voor het avondmaal wordt nuttig besteed. Sam en An tonen hoe we ons moeten inbinden, welke soorten cordées er zijn, en hoe we op rotsen en sneeuwplekken moet vorderen. Oké, ik voel me al 2% alpinist. Nu nog snel eten en proberen niet in slaap te vallen voor het dessert.

01/07 – Triiiiing! Triiiiiing! Wat!? Het is nog maar 05.00. Toch moeten we er al uit. Vandaag op het programma: de Keeskögel. Een ideaal programma voor beginners volgens de topo. We nemen de Westgraat omhoog. Halverwege onze tocht  komen we een brede offwidth barst tegen, die los door een toren op de graat loop. Dit obstakel is makkelijk te omzeilen, maar we kiezen ervoor om de uitdaging aan te gaan. We leren meteen dat klimmen met een volle rugzak en D-bottinen een ander paar mouwen is. Een 6a gewaardeerde lengte zou ons niet teveel tijd mogen kosten. Toch blijkt het behoorlijk spannend te zijn! Eens overwonnen volgt dan ook een uitgebreide bespreking van botin-klimtechnieken en het inventieve gebruik van rugzak als nut. We zijn fier op onszelf en reiken enkele ‘alpinistenpunten’ uit. Breed glimlachend vorderen we door eenvoudig maar brokkelig terrein. Op het einde nog een sneeuwhelling over en het kruis is zichtbaar. Wij zijn er, onze eerste echte alpiene beklimming is een feit! Wat zijn we trots op onszelf. Ik voel me vandaag al zeker 8% alpinist. In de tocht terug naar beneden, nemen de stagebegeleiders nog even een omweg, waar we ons over gletsjers gaan voortbewegen. Sam en An leggen ons nieuwe inbindmethodes uit. Wat verderop, verandert het terrein van sneeuw naar ijs. Tijd om onze stijgijzers aan te doen, waar dan ook weer wat uitleg bij hoort. Echter komen boze wolken onze pret bederven en haasten we ons terug naar de hut! 

02/07 – 04.00. Nog vroeger vandaag. Maar het vooruitzicht zorgt voor een opgewekt ontwaken. We maken ons snel klaar, want er is slecht weer voorspeld in de namiddag. We willen eerst een top doen en in de afdaling spaltenberging oefenen. Geen licht programma. De top die we vandaag gaan beklimmen is maar liefst 3666m hoog. Het is dan ook de 4de grootste berg van Oostenrijk. Als dat geen alpine punten waard zijn… We nemen de normaalroute vanuit de Kürsingerhut en vorderen vlot. Het is een lange, makkelijke weg over een besneeuwde gletsjer. Als we bijna boven zijn is het wel even verschieten, Pieter voelt de grond onder zijn voeten wegzakken, maar hij blijft gelukkig in de sneeuw hangen. Er zitten dus duidelijk spalten onder de sneeuw verstopt. Als we de top hebben bereikt en terug naar beneden gaan, zoeken Sam en An de perfecte spalt om te oefenen. Hier krijgen weer een hoop technieken aangeleerd. Hoe maak ik een T-anker? Hoe doe je een bevrijding met een cordée van 3 en van 4? En om alles echt te maken mocht er ook steeds iemand in de spalt vallen. Woohoow! Spanning en avontuur. Na al deze oefeningen gaan we verder op de gletsjer om wat ijsvijzen in te draaien, een abalakov anker te maken en nog wat te oefenen op vorderen op een gletsjer. Ook vandaag hebben we zeker weer wat alpine punten verdiend.

03/07 – 04.00 Het wordt meer en meer een routine. We zijn in no-time klaar voor onze laatste dag aan de Kürsingerhut. Plan van de dag, de Grosser Geiger. Vandaag begint de aanloop naar beneden. Maar niet veel later mogen we door de sneeuwvlaktes omhoog ploeteren. Vervolgens is er een graat beklimming waar we de weg maar moeilijk kunnen vinden en al snel belanden we tussen vele losse blokken. Voorzichtigheid is geboden en iedereen herinnert zich de woorden van An: “Een goede alpinist moet op eieren kunnen lopen.” En dat doen we dus ook. De afdaling gaat vlot en dus is er nog tijd voor een les. Wat doe je als je begint te glijden op een steile sneeuwvlakte? Sam toont enkele technieken waarna ons mogen uitleven op deze gigantische glijbaan. Na deze les haasten we ons terug naar de hut, want we moeten vandaag ook nog beneden in het dal zien te geraken. Een lange dag die toch wel een punt extra waard is.

04/07 – We staan rustig op en proberen wat te recupereren. We krijgen nog een beetje theorie en maken onze zakken klaar voor de volgende top. Vandaag doen we de instijg naar de Stüdlhütte. Deze moderne hut ligt aan de Stüdlgrat, wat meteen onze route op de Grossglockner zal worden. 

05/07 – 04.30 De hut is ‘s morgens verschrikkelijk druk. We haasten ons en vertrekken naar onze beklimming. Ook hier heerst drukte.Zowel voor als achter ons zitten andere cordées. Al bij al gaat de beklimming nog vlot vooruit. De afdaling daarentegen gaat minder vlot. Alle touwgroepen die de top van Oostenrijks hoogste berg halen moeten via de normaalroute afdalen. Niet ideaal, aangezien dit ook de drukste route omhoog is, met wachtrijen als gevolg. We besluiten om een andere, minder drukke, route te nemen. Tegen de middag staan we terug waar we ‘s morgens vertrokken waren. Ook vandaag gaan we terug tot in het dal. We zijn moe en voldaan. De hoogste berg van Oostenrijk beklimmen is achter de rug en dit geeft ons weeral wat alpine punten. We zijn het er over eens dat we allen veel hebben bijgeleerd, maar dat we ook nog een lange weg te gaan hebben. Wat een mooie vakantie. Als afsluiter gaan we nog ergens eten met als dessert kaiserschmarrn.

ENGLISH VERSION BELOW

In de paasvakantie werd de aftrap gegeven voor het 8^ste Mount Coach Academy traject. Chamonix vormde het decor voor de eerste stage: freeride skiën. Met twee absolute beginners in de groep en vier die hooguit al ooit eens een ski gevoeld hadden was er veel werk aan de winkel. Deze groep zou tegen het eind van de week namelijk succesvol moeten kunnen afdalen langs de Vallée Blanche…

Lees verder →

ENGLISH VERSION BELOW

Op een frisse zaterdagochtend staan acht zenuwachtige individuen op een parking in Bouillon klaar om zich te wagen aan de ingangstesten voor de achtste Mount Coach Academy. Zes gelukkigen zullen gedurende 2,5 jaar de bergsport in al z’n disciplines doorgronden onder begeleiding van ervaren instructeurs en met ondersteuning van de Klim- en bergsportfederatie en genereuze sponsors. Het traject vereist een grote motivatie en inzet als basisvoorwaarden, doch dient er ook het een en ander bewezen te worden tijdens het selectieweekend.

Lees verder →

We proudly present to you: MC8!

Six new athletes were selected during three days of hard selection. We wish them success during their two and a half years of training.

Thanks to our partners:
@Petzlbenelux, @zamberlan_outdoor, @elementsbvba, @julbo_eyewear, @rab.equipment, @LoweAlpine, @klimenbergsportfederatie, @dekampeerderK2_antwerp

Mount Coach bestaat dit jaar al 14 jaar en we gaan nu al van start met de achtste lichting. Wens je deel te nemen aan de selectieproeven, dan vind je alle informatie in bijgevoegd document. Meer informatie zal ook verschijnen in de stagebrochure en op de website van de KBF.

Daarnaast zijn we nog op zoek naar een nieuwe sponsor voor ons busje. Na meer dan tien jaar met het busje van garage Houttequiet naar al onze stages gereden te hebben, bedanken we Dirk en Gert van harte voor hun onschatbare ondersteuning!

Mocht u interesse hebben in het ondersteunen van Mount Coach, door tijdens de stages een busje met 9 plaatsen ter beschikking te stellen, neem dan contact op met mij.

Beste wensen voor het nieuwe jaar,

de coach

Aankondiging MC8

Roel schreef een eerste artikel reeds tijdens onze trip in Peru (zie Primera semana en la Cordillera Blanca). Helaas verdween toen Andreas’ laptop in een hostel in Huaraz, waardoor er geen artikel meer volgde. Ik zou voor een vervolg zorgen… Gezien het nu exact een jaar geleden is dat Mount Coach 6 terug kwamen van onze 2^e trip tijdens onze expeditie in de Cordillera Blanca, werd het echt wel tijd dat er van dat vervolg eens wat in huis kwam.

Ziedaar deel 2 van “Mount Coach 6 in Peru”, onder het motto beter laat dan nooit weliswaar 😉

Lees verder →