Gisteren dus alweer twee wanden ontmaagd, ditmaal in het bijzijn van een fotograaf. We gingen omhoog langs de westwand om vervolgens de 55° steile zuidwestwand af te skiën. Alain Trullemans ging als eerste en aan het harde geluid van ski’s op keiharde sneeuw, wist ik dat het geen makkie ging zijn. De eerste 100m waren nog goed te skiën, maar dan werd het erg ijzig. Met een bonzend hart en opgepompte bovenbenen komen we veilig beneden. Maar we willen profiteren van de condities voor de volgende storm losbarst.

We doen de ski’s uit en beklimmen de elegante zuidwestgraat om toegang te krijgen tot de laatste wand. Een zuidwand op Antarctica is zoals een noordwand bij ons, daar schijnt de zon niet… En de wind waait hier constant uit het oosten, sneeuw wordt dus afgezet in west- tot zuidwanden. Maar volgens dé expert ter zake, een zekere A.H. zijn er nooit lawines in Antarctica. We hadden beter moeten weten. Nochtans zag de poedersneeuw in die laatste wand er erg veelbelovend uit.

Te voet belast je de sneeuwlaag veel meer dan op ski’s en dat is ons geluk. De hele wand breekt los aan een crevasse 10m naast ons. Maar het zijn degelijk wij die de lawine veroorzaken. Daar gaat die laatste wand en maar goed ook! Let op ons stijgspoor dat hier en daar een paar meter opgeschoven is. Een unieke foto. Na dit incident staan we weer met de voeten op de grond, niet verzwakken en nooit op het oordeel van een ander vertrouwen. Een simpele bloktest had me al snel de ogen geopend.

We komen er met de schrik vanaf en hebben toch nog een tweede schitterende afdaling. Maar wat een adrenaline-rush!
Vandaag ben ik gaan baby-sitten op onze wetenschappers, 20km van de basis en heb daar ook nog een prachtige beklimming en afdaling kunnen doen. Onder de 30° steil deze keer!
Sanne