In mijn vorige post was ik nog vol lof over het wonder van groene stroom en onbeperkt internet op Antarctica. Een illusie, want de afgelopen dagen is alles gecrasht. Vraag me niet hoe ik er nu in slaag om op de site te geraken.
Maar afgelopen zondag gebeurde er een antarctisch wonder, in perfect windstille omstandigheden, viel er een dik pak verse poeder. Na maandag wat gewerkt te hebben aan de windturbines, snel een goed excuus gevonden om daarvan te gaan profiteren. Per skidoo naar “Teltet” gereden, een berg op 7 km van de basis. Daar vonden we een perfecte poederhelling.

Snel stijgen Alain en ik met de vellen omhoog, om daarna elk ons spoor te trekken. Alain met de klassieke korte bochtjes, ik met snelle en lange afgeronde freeride-bochten. Na de eerste afdaling, leen ik mijn ski’s uit aan Koen, die samen met Alain de tweede afdaling doet. Ik zorg voor foto en film.

De rest van de week heb ik me afwisselend bezig gehouden met het monteren van de nieuwe windturbines (een gevoelige kraanman als ik is daarbij onmisbaar 😉 ) en het installeren van “radio Utsteinen”. Op de top van de nabijgelegen Utsteinen, bevindt zich een radiozender, die het mogelijk maakt om op grote afstand verbinding te houden. Alleen moesten daarvoor nog voor 120kg aan batterijen omhoog gesleurd worden. Een geknipte job voor mij. Op een gegeven moment had ik een rugzak met klimgerief, toerski’s en 30kg batterij mee en nog eens drie “klanten” om omhoog te gidsen. Enfin, twee dagen en een stevige ski afdaling verder, is radio Utsteinen een feit.

Gisteren kreeg ik het heugelijke nieuws dat ik samen met A.H. nog eens een trip naar de kust kan gaan doen. Ik had me er al op verheugd om tijdens zijn afwezigheid mijn omschrijding van het Sor Rondane massief te gaan doen. Maar goed, morgen zijn we weg voor vier dagen, naar de kust en terug. Aan de kust halen we de laatste vier containers op, om op de terugreis metingen te doen van het ijsplateau. Saai en langdradig werk, maar allez, we komen nog eens buiten. Vandaag ben ik de hele dag in de weer geweest om het konvooi voor te bereiden. Alles op eigen initiatief, want als je hier op degelijke richtlijnen moet wachten, dan gebeurt er nooit iets…

Ondertussen korten de dagen en komt de poolnacht dichterbij. Blij dat ik dat niet hoef mee te maken, lijkt me erg deprimerend. Over twee weken ben ik thuis en kan ik het begin van de lente meemaken. Geweldig toch, zo overwinteren in het zuiden.
Ik blijf hopen op die laatste uitdagende trip, maar mocht het niet lukken, de komende jaren zal ik nog wel de kans hebben om eens terug te komen. Misschien zie ik de komende dagen nog wel een paar pinguïns. Tot binnenkort,
Sanne