Na het indrukwekkende relaas van Sam, alle reacties en steunbetuigingen, tijd voor wat klimnieuws. Sinds vorige maandag ben ik in Chamonix voor het werk. Toen we aankwamen was het koud en bewolkt, als er af en toe een gat in de bewolking kwam, zagen we dat er nog erg veel sneeuw ligt in het hooggebergte. Bijkomende vervelende details, zoals het feit dat zowel de trein van de Montenvers als de lift van de Grands Montets gesloten zijn, maken het plannen van deze periode wat moeilijk. Onze cursisten zijn kandidaten voor een “mountain team”, de meesten zonder enige ervaring in de bergen, maar ook ene Stijn Dekeyser, jawel onze Stijn van MC1.

We beginnen dinsdag met een klassieke ijsscholing. Minder klassiek is de instijg te voet naar de Mer de Glace, in plaats van in een half uurtje met de trein, doen we nu de instijg vanuit Plan de l’Aiguille in 2 uur. Dan een hele dag ijsscholing en weer terug, 1200Hm naar beneden. De kniën doen al pijn van dag 1… Woensdag nemen we de lift naar de Aiguille du Midi en geven sneeuwscholing in de voormiddag, gevolgd door de beklimming van de arête des Cosmiques. Een goede dag om te acclimatiseren. Donderdag opnieuw naar de Aiguille du Midi, waar we eerst een halve dag spaltenberging geven. Daarna steken we de Vallée Blanche over en overnachten in de Rifugio Torino. Het weer is ondertussen uitstekend, een zeldzaamheid in Chamonix. Nog zeldzamer zijn de uitstekende sneeuw- en ijscondities, het lijkt wel de maand mei.

Vanuit de Torino hut, ondernemen we vrijdag verschillende beklimmingen naar de Tour Ronde 3792m. Een cordéee doet de zuidoost graat, twee cordées in het Gervasutti couloir en Stijn en ik gaan voor de klassieke noordwand. Die ligt in uitstekende conditie en ook al is het een korte route, toch leuk om eens te doen. Door de zeldzaam goede condities, zijn we natuurlijk niet de enigen die dag, ondanks het feit dat we er vroeg bij zijn, zitten er al twee cordées in de wand. Na ons komen er nog een pak. We binden ons snel in en knallen simultaan door de wand van 400m, die twee cordées hebben we al snel ingehaald. Om 6 uur staan we op de top, twee uur vanuit de hut. Iets te snel dus, we dalen af en beklimmen er nog Aiguille d’Entrèves 3600m en Aiguille de Toule 3534m bij. Met de eitjes steken we de Vallée Blanche terug over en dalen af naar Chamonix.

Na deze opwarmer, tijd om verder te profiteren van de ijscondities. Zaterdag stijgen Steve Geerts, Stijn en ik in naar de refuge d’Argentière 2771m. Een lange instijg, want de lift van Lognan en de Grands Montets werkt niet. Vanuit de vallei een stevige instijg van 1500Hm. Onderweg bekijken we de condities in de noordwanden. We twijfelen tussen couloir Couturier op de Aiguille Verte 4122m en het Voie des Suisses (800m, IV 3) op de Courtes 3858m. We kiezen uiteindelijk voor die laatste. Een grote serac bovenin het couloir Couturier staat ons niet aan en in het Voie des Suisses zijn er geen objectieve gevaren. In de Argentière hut worden we uitstekend ontvangen door de gardienne. In de hut zit een volledige filmploeg met twee helikopters en ene Reinhold Messner. Ze draaien er een film over zijn leven. De halve eetzaal wordt in beslag genomen door een schmincktafel, computers met grote schermen en een rek kleren uit de jaren stillekes. Grappig. Der Reinhold is echter al snel weer weg, we krijgen hem niet te zien.

We focussen ons op de route. Twee jonge Zwitsers (voie des suisses…) hebben hem gisteren beklommen en van hen krijgen we wat extra info. Na het avondmaal kruipen we er vroeg in. Na het ontbijt vertrekken we om 0300Hr uit de hut. Het is gedaan met de winterse omstandigheden en we zweten ons kapot tijdens de instijg naar de wand. De rimaye (randspalt) op 3000m hoogte, geraken we enkel over helemaal links in de wand, waarna we een vettige traverse door te zachte sneeuw moeten doen om in onze route te komen. Stijn klimt het eerste derde van de route voor en krijgt al meteen een paar stevige passages door zacht ijs voorgeschoteld. Maar hoger op worden de ijscondities uitstekend en we klimmen simultaan door. Na een derde, neem ik over als voorklimmer en mag nog een steile goulotte van 75° voorklimmen. Daarna wordt de wand breder en minder steil (60°). Er volgen nog enkele mixte passages. Het ijs is dun en we slaan onze bijlen vaak op rots. Goede tussenzekeringen zijn zeldzaam. Op 250m onder de top neemt Steve over en klimt het laatste deel voor.

Om iets over 0800Hr staan we op de top. Een uitstekende tijd voor een cordée van drie klimmers en het is prachtig weer. Na een snelle foto, het besef dat we maar halfweg zijn. We hebben gekozen voor de afdaling via de col des Cristaux 3601m, zodat we weer aan de refuge d’Argentière zouden uitkomen. In de afdaling naar de Couvercle hadden we, gezien het feit dat de Montenvers niet rijdt, niet echt zin. Zodoende beginnen we aan de traversé van de Courtes. Een scherpe graat met enkele gendarmes, maar al gauw blijkt dat door de opkomende warmte, de sneeuw te zacht is geworden. We ploeteren door kniediepe papsneeuw en moeten erg voorzichtig zijn. De zomer is nu begonnen en natte sneeuwlawines glijden overal om ons weg. Na 3 uur ploeteren komen we aan op de Col des Cristeaux. Hier wordt al snel duidelijk dat afdalen extreem gevaarlijk wordt. Het is 1100Hr en bloedheet. We zijn nochthans mooi op schema, van traagheid kunnen we niet beschuldigd worden. Het is mooi weer en windstil. Na wat overleg besluiten we om de helikopter te bellen. Het is geen noodsituatie, maar als we aan die afdaling beginnen, zou het er snel eentje worden. Ik bel en de PGHM maakt er geen probleem van.

Na 20 minuten komt de heli en zet met de winch een redder bij ons af. Die zakt onmiddellijk tot aan zijn heupen in de papsneeeuw en begrijpt waarom we gebeld hebben. Eerst worden Steve, ik en onze rugzak opgewinched en afgezet aan de refuge d’Argentière. Stijn doet ondertussen een babbel met de redder. De mannen van de PGHM zijn blij dat we gebeld hebben, voordat de situatie kritiek geworden was. Bovendien zien ze dit soort interventie in mooi weer als een goede oefening. Nadat Stijn ook aan de hut afgezet is, pakken we onze boel in en dalen weer af naar de vallei. Een mooie beklimming op zak, jammer dat we niet alles op eigen kracht konden afdalen. Het had anders wel iets, à l’ancienne instijgen vanuit de vallei, naar de top en weer terug.

We zijn hier nog tot woensdag. De sneeuw- en ijscondities zijn snel achteruit aan het gaan. De laatste dagen zullen we ons vooral focussen op rotsbeklimmingen.
Meer later,

Sanne