Vandaag, 31 januari, wordt mijn grootvader 90. Het is ook mijn laatste dag op Antarctica voor dit seizoen en om het plaatje compleet te maken, was het voor de verandering eens prachtig weer. Twee wetenschappers van het meteorieten-team, hadden nog graag wat werk gedaan rond de Ketelersbreen, de perfecte gelegenheid om er nog een laatste keer op uit te kunnen trekken. Vanochtend zette ik hen af op de plaats waar ze wilden werken, maar eerst kon ik, met de hulp van Steven Goderis, mijn skidoo klaarzetten op de plaats waar ik met mijn ski’s zou aankomen na de lange afdaling. Daarna aan de slag, een dikke 1500Hm stijgen naar de hoogste top in de keten van WiderØfjellet, die uiteindelijk 3050m hoog blijkt te zijn.
De afgelopen vier dagen heeft het wat gesneeuwd, waardoor het blauwe ijs wat bedekt is. Tot voor kort was deze beklimming onmogelijk met ski’s, maar door deze uitzonderlijke omstandigheden is het een buitenkansje.

Eerder dit seizoen, eind november ergens was ik ook al onderweg naar deze top, met AH. Lees het verslag hier opnieuw. Toen moesten we de beklimming afbreken door de extreem koude wind en bevriezingen. Vandaag vroeg ik me dus af of er al iemand op deze top geweest was. In het boek “Mountaineering in Antarctica” van Damien Gildea uit 2010 staat op pagina 104 letterlijk: “it seems that the highest point of the Sor Rondane mountains, a 2999m peak in the WiderØfjellet, remains unclimbed”

Na meer dan 1000m gestegen te hebben over een besneeuwde gletsjer aan de noordzijde, beklim ik de oostgraat. De sneeuw wordt te ijzig om met ski’s verder te gaan en ik doe de stijgijzers aan. Uiteindelijk over wat klauter-passages naar de top. Hier vind ik een kleine steenman (cairn), waardoor ik weet dat AH hier al eerder geweest moet zijn. Ik had de top anders graag Martin’s peak genoemd en wie weet, doe ik dat alsnog. Na wat foto’s, onder andere van het 100km verderop gelegen Nansen Iset, meet ik met de GPS de echte hoogte: 3050m. Maar het is ongelooflijk windstil en zelfs de reep chocolade die ik meeheb, is gesmolten… omgekeerde wereld! Ik daal terug af naar de plaats waar ik kan beginnen skiën en geniet van de erg lange afdaling.

Eén ding is zeker, ik ben wel bezig met de allereerste ski-afdaling van deze hoogste top! En de sneeuw is goed, alleen op het einde moet ik wat blauw ijs omzeilen, wat niet zo makkelijk blijkt. Op een gegeven moment bevind ik me op een strook sneeuw van 2m breed, tussen blauw ijs in een helling van 40° steil. Spannend!

Zonder verdere problemen kom ik aan bij mijn skidoo. Even later haal ik de wetenschappers op en we rijden de 30km terug naar het station. Ondertussen is het vliegtuig al aangekomen, de piloten blijven op de basis overnachten. Inpakken en morgen in twee vluchten naar Kaapstad, waar het contrast met hier niet groter kan zijn. +30°C, mojitos en terug wennen aan zaken als geld, tijd, GSM’s en files…
Gelukkige verjaardag, Martin!