20 vrijdag jun 2025
Posted in Andere
In de paasvakantie vertrok de nieuwste Mount Coach lichting op hun eerste stage in Chamonix. De stage duurde zes dagen, en er zijn zes Mount Coachers, dus hier is over elke dag een verslagje, geschreven door telkens één van hen, te lezen:
10 vrijdag apr 2015
Het permanent bewoonde hoogste dorp van Europa doemde eindelijk voor ons op. Na 24 uur non-stop reizen arriveerden we met ons vieren in Ushguli. De laatste drie uur brachten we al hotsend en knotsend door in een 4×4. Het zicht op Shkara, de hoogste berg van Georgië, maakte veel goed.
Onze eerste kennismaking met de Georgische keuken
In het schemerdonker sleurden we al ons materiaal door het middeleeuws-uitziende dorp. Het was er erg modderig en met uitzondering van de smalle paadjes was alles wit.
De geur deed ons echter vermoeden dat het niet om modder ging…
Tien dagen op ontdekkingstocht in de Kaukasus met toerski’s konden we samenvatten in drie woorden: mest, torens en bergen.
Bijna terug aan onze guesthouse na een prachtige tocht
Ushguli (2100m) ligt in het hart van Svaneti, een bergstreek aan de grens tussen Georgië en Rusland. De streek wordt gekenmerkt door de tientallen vestigingstorens die overal verspreid staan. De huizen en torens werden gebouwd tussen de 9e en 13e eeuw. Sindsdien is er nog niet veel veranderd. De lokale families leven van wat het land opbrengt en van hun eigen dieren. Die waren er in overvloed. Koeien, geiten, schapen, paarden, honden en ganzen waren de echte inwoners van het dorp. Zij liepen vrij rond, wat het geheel nog charmanter maakte.
De echte inwoners van Ushguli
Wij kwamen terecht bij een bejaard koppel dat geen woord Engels praatte maar wel voor ons zorgde alsof we hun eigen kinderen waren. Er was geen douche en nauwelijks verwarming, maar door de gastvrijheid hebben we dit zeker niet als een probleem ervaren. Deodorant en donsvesten bleken de oplossing te zijn.
Op weg naar een nieuwe vallei
De drie omliggende valleien boden meer tourski-opties dan we op zeven dagen konden realiseren. Heerlijke hellingen die halverwege onze reis een nieuw wit deken kregen, deden ons elke dag dromen naar meer. Onze dagelijkse routine bestond eruit om een lijn te kiezen, enkele uren omhoog te stappen en te genieten van de afdaling in een onwaarschijnlijk kader.
Verse sneeuw = sporen maar
De beloning voor het afzien
Veel beter wordt het niet
Eens we de grommende straathonden in het dorp voorbij waren, lag er een witte wereld te wachten om ontdekt te worden. Ushguli staat door de moeilijke bereikbaarheid nog niet op de internationale ski-radar. Slechts enkele skiërs verkenden de valleien voor ons, waardoor er nog een ongekend potentieel ligt aan eerste afdalingen. Tijdens ons verblijf waren er geen andere skiërs te bekennen. Dat was exact waarvoor we gekomen waren.
Op zoek naar onze volgende lijn
Onze nieuwe vriend in het spoor
Een beklimming en eerste afdaling van het centrale couloir op Shkara zaten er door de sneeuwval helaas niet in. Elke dag was er wel iets nieuws te ontdekken. We werden al snel vriendjes met een straathond die ons dagelijks volgde tot boven de 3000 m.
Shkara (5139m), de hoogste berg van Georgië
Altijd indrukwekkende uitzichten in de Kaukasus
Na zes dagen touren besloten we nog een dag het skigebied van Mestia te verkennen. Een splinternieuwe lift van Duitse makelij bracht ons de hele dag voor slechts zeven euro naar de top. Het skigebied bood vanaf hier een 360° panorama van de Kaukasus en een heerlijke afdaling. Het feit dat er met uitzondering van twee locals geen kat te bespeuren was, maakte de ervaring nog unieker.
Skiën in Mestia met Ushba (4710M) op de achtergrond
V.l.n.r.: Frank Saeys, Yannick de Bièvre, Jonas Vandermaesen en Sam Van Brempt
Vergane glorie
Om de twaalf uur durende minibus-marteling niet nog eens te moeten overdoen, besloten we voor de terugreis de nachttrein terug naar Tbilisi te nemen. Nadat we er in geslaagd waren al onze bagage in de kleine coupé te proppen én onszelf erbij te wringen, restte ons enkel nog het lachen met de dronken conducteur om in een diepe slaap weg te zinken.
Een obligaat dagje rondslenteren in de hoofdstad was de ideale afsluiter van een fantastische reis!
Reizen in stijl
Georgische nachttrein
Praktische Info:
Wij vlogen voor €240 met Turkish Airlines vanuit Brussel via Istanbul naar Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Met de lokale minibus geraakten we in 12u in Mestia. Nadien volgde nog een rit met de Jeep van 3u om in Ushguli te geraken.
We verbleven in Guesthouse Riho en betaalden iets meer dan €20 per persoon per nacht voor half pension. Toen wij er waren, was dit ook het enige ‘guesthouse’ dat open was.
We waren aangenaam verrast over hoe makkelijk het was om te reizen in Georgië. Iedereen was steeds erg hulpvaardig en enthousiast over onze plannen.
In totaal beleefden we een fantastisch 10-daags avontuur voor nog geen €600 per persoon.
Bedankt aan al onze sponsors voor de steun en Marc van Sportina voor het monteren en prepareren van onze ski’s!
11 zondag jan 2015
De periode tussen Kerst en nieuw zijn we de laatste jaren steeds verwend met erg veel sneeuw, maar vaak ook (te) warme temperaturen en stormachtige winden. De vorige jaren trokken we tijdens deze periode reeds naar Andermatt, Val Ferret, de Ecrins en La Grave.
Dit jaar was het onderstaande foto op Wepowder die ons richting het Kleinwalsertal deed vertrekken. Zowel Sam, Frank als ik waren er nog nooit geweest. Een vallei op de grens van Duitsland & Oostenrijk op minder dan 800km én met een meter sneeuw in het vooruitzicht?
Natuurlijk moesten we daar naartoe!
Het Kleinwalsertal vanop de webcam vlak voor ons vertrek.
Na een vlotte rit stonden we ’s morgens vroeg aan de lift. €28,50 voor een dagpas, daar konden we niet voor sukkelen. Een cabine bracht ons al snel 700m hoger en zette ons af… in de zon?!
Jamaar… Het ging hier toch nog 2 dagen sneeuwen? Gelukkig zagen we in de verte al wolken afkomen en tegen de middag begonnen het terug volop te sneeuwen!
Buiten wat families met kinderen was er niet veel volk te bespeuren, en al zeker geen concullega’s met brede poederski’s. We vonden dus als snel waarvoor we gekomen waren…
Na een fantastische skidag hoorde we dat het op dinsdag nog rustig ging verder sneeuwen, en zelf nog harder dan de eerste dag.
De volgende ochtend lag er alweer 30cm vers op de straat naast onze mobilhome, dat beloofde!
Mag het nog wat dieper?
De sneeuw was aan het vallen terwijl het erg koud was, wat resulteerde in ongelooflijk lichte sneeuw. Sam durfde zelf de term ‘japow’ in de mond nemen…
Lang geleden dat we nog eens op 2 dagen tijd zoveel faceshots te verwerken kregen. Wat ons betreft de perfecte manier om 2014 af te sluiten!
Met dank aan:
08 maandag dec 2014
Posted in Andere
Tags
Andermatt, frank saeys, freeride, Queyras, Sam Van Brempt, ski, Tim Vanhouttegem, tourski, Yannick De Bièvre
Reeds enkele jaren slagen we erin het eerste weekend van December leuke skicondities te vinden in de Alpen. Over 2012 kan je hier lezen en vorig jaar zag het er in de Queyras zo uit. Omdat 3x scheepsrecht is plaatsten Frank, Sam, Tim, Dirk en ik ook dit jaar vol goede moed een groot kruis in onze agenda.
Vol goede moed op weg
Na al wat eerste sneeuw en positieve berichten van Tim in de Alpen bleek het een week voor ons vertrek wel erg warm te zijn in de Zuidalpen. Zo warm zelfs dat er twijfel begon te ontstaan. Gaan we wel vertrekken? Gaat het de moeite zijn?
Dirk H koos eieren voor zijn geld en besloot zijn vrije tijd aan een beter skiweekend op te offeren.
We besloten om toch met 4 door te zetten en vertrokken met de mobilhome richting Andermatt.
Op pad boven de Oberalppas
Ons idee om vanuit de vallei te vertrekken liep al snel letterlijk in het water. De sneeuwgrens begon pas zo een 300hm hoger. Gelukkig bood het treintje dat over de Oberalppas rijdt de oplossing. Een half uurtje later konden we uitstappen op 2200m in een witte wereld. Ook al was het zicht (en de sneeuw) niet top, met hulp van de vuurtoren zouden we altijd veilig beneden moeten geraken ;-)
De eerste tour van het skiseizoen zal hopelijk niet onze beste worden, maar alle hoogtemeters die we maakten beschouwden we maar als training.
Na wat getreuzel besloten we door te rijden naar de Queyras, waar Tim een week eerder prachtig had kunnen skiën. Nadat we heel Ticino en half Italië doorkruist hadden reden we terug Frankrijk binnen. De ochtend nadien bleek dit het uitzicht te zijn:
De sneeuw twijfelde nog een beetje op de Col d’Agnel
Hmm, gelukkig zagen de noordwanden er minder bruin uit. Wat smeltwater later waren we op weg.
*plets, plons*
Na een uurtje touren kwamen we dichter en dichter bij een couloir dat we vorig jaar als eens wouden skiën. Toen kwamen we van de andere kant, maar was alle sneeuw weggeblazen.
Op weg naar de Couloir Nord du Château Renard
Dit jaar lag er nergens veel, maar wel meer dan genoeg in het couloir. Omhoog dus maar!
En even later weer naar beneden…
Tim Vanhoutteghem in actie
Je zou bijna denken dat het diepe poeder was.
Bijna terug beneden
De volgende dag was de motivatie opeens ver weg. Zou de gietende regen daar iets mee te maken gehad hebben? Wij vonden het in ieder geval genoeg en vertrokken terug richting België.
Op naar de volgende sneeuwrijke bestemming!
Bedankt aan onderstaande topmerken:
04 zaterdag jan 2014
Posted in Andere
Tags
Andermatt, Bram Vandendriesche, frank saeys, freeride, Jasper De Coninck, Marijke De Coninck, Nelson Neirinck, ski, skialpinisme, Tim De Dobbeleer, tourski, Yannick De Bièvre, Zwitserland
Dit komt nog, laat ons beginnen bij het begin:
Hoe de Alpen toch steeds voor verassingen kunnen zorgen! Terwijl het in Oostenrijk aardig aan het föhnen was met temperaturen tot 15 graden in de dalen kwamen Jasper en ik in een witte wereld terecht. Eerste kerstdag bleek de ideale dag om richting het Zwitsere Airolo te vertrekken. Niemand op de baan en bij het uitkomen van de Gothard tunnel lag er zowaar 40cm sneeuw in het dal!
26 graden in de tunnel…
…en 2 km verder kom je hier terecht!
Toch maar liever binnen slapen..
Het sneeuwde zelf zo hard dat parkeren geen sinecure was. Gelukkig vonden we een ondergrondse parking waar we nog enkele uren konden slapen.’s Morgens was het een leuk weerzien met een pak MC’ers. Tim en Nelson waren van de partij, Bram en Marijke waren ook in de buurt en Jasper en ik vonden onderdak in de mobilhome van Frank.
De eerste dag viel de beloofde opening van Airolo niet in het water, maar in de sneeuw. Quasi 80cm natte sneeuw, wind en warmte zorgden ervoor dat het lawinegevaar spontaan naar 5 schoot. Even via de piste naar het tussenstation vellen was dus onze enige optie.
Ready, set, go!
Klimmer / snowboarder / freestyler Bram
En bijna, bijna ook skiër ;-)
Wat doe je als de sneeuw te zwaar is? Juist ja…
Gelukkig straalde de sneeuw uit, kregen we nog een nieuwe lading sneeuw te verwerken en was het hoog tijd om alle registers open te trekken. Eerst in het skigebied van Andermatt zelf:
Frank’s eerste sporen op de Gemmstock
Richting het Felsental
En de dag nadien ook tijdens een fantastische toertocht boven het station van de Oberalppass. Dit was zo één van die memorabele dagen: droomsneeuw, zon, geen wind en nog minder concurrentie. De hele berg was voor ons alleen. Hier alvast enkele plaatjes om mee te genieten:
Bedankt aan iedereen voor de leuke trip! En zoals steeds ook bedankt aan volgende fantastische winkels en merken:
09 maandag dec 2013
Posted in Andere
Tags
Dirk Houttequiet, frank saeys, freeride, itsaplayground, Koen Van Hiel, Mobilhome, Queyras, Rogier Van Rijn, Sam Van Brempt, ski, Tim Vanhoutteghem, tourski
Het eerste weekend van december stond de vorige jaren steeds garant voor een leuke start van het (tour)ski seizoen (zie bv. hier). Onze verwachtingen waren dus hooggespannen toen we al ons materiaal in twee mobilhomes aan het inladen waren
Met zes? Dat was al even geleden. Iedereen stond blijkbaar te trappelen om de eerste sneeuw te zien (Behalve Tim VH, die zat al aan dag 12). Nu ja, allemaal klassebakkken op ski’s, dat kon niet misgaan!
Ons skiseizoen kon ook slechter starten…
Na een half dagje skiën in een koud, vochtig en bewolkt Montegèvre met als enig hoogtepunt onze vermelding in de Dauphiné Libéré, was het tijd om de wijze raad van Rogier Van Rijn te volgen. De tocht naar de Maït Damut zou ons 1200 meter hoger brengen tot diep in het hart van de Queyras. Als opwarmertje kon dit al tellen! Na enkele uren besloten we niet tot aan de (gespoorde) top te touren, maar al iets eerder in een maagdelijke helling te droppen.
Koen VH genoot van de omgeving en het feit dat hij bijna terug naar beneden mocht ;-)
Deze keer was het Dirk H die met de knapste foto van de afdaling aan de haal ging:
Dirk H die bewijst dat er op stijl geen leeftijd staat
Dag twee bracht ons vlak bij de Italiaanse grens in Saint-Veran. Dit dorpje aan de voet van de Col d’Agnel gaf ons de mogelijkheid om in de zon naar boven te touren en via de ‘Couloir Nord’ aan de andere kant van de berg weer af te dalen. Na wat strategisch plannen met de positie van onze twee voertuigen waren we klaar voor een leuke 1100 meter stijgen.
Onderweg boven het pittoresk Saint-Veran
Vlak onder de top bleef een helikopter wel erg vervaarlijk in onze buurt cirkelen. Had dat met ons te maken? Net op het moment ik het ‘N’ teken wou maken bleek dat we net onder een gigantische telescoop stonden.
“Haa”, dacht Koen VH, “zo kan je hier dus ook geraken…”
Het observatorium van Saint-Veran beschikt over 2 telescopen die ter beschikking worden gesteld van amateur astronomen die gedurende een week op onderzoek kunnen komen. Wisten jullie dat de lucht boven de Queyras de helderste van Europa is? Wij ook niet, maar dankzij de rondleiding die we kregen is onze kennis over het heelal weer bijgespijkerd.
Frank S en niets of niemand anders…
In de couloir Nord bleek nog geen vlok sneeuw te liggen wegens te felle wind, dus daalden we maar rustig af via de zuidwand onder een aangenaam zonnetje.
Lang leve de zuidflank
Op de vierde dag sprak Rogier de woorden ‘stijl bos, poeder en couloir’ in één zin uit. Na een vroege ochtend was het terug tijd om de benen op te warmen.
Wat een heerlijke manier om boven aan te komen
Na een heerlijke lunch op de top zonder een zuchtje wind begonnen we aan de laatste afdaling van de trip. Eerst als een gek doorheen het couloir.
In één keer? Ok dan!
Om dan met verzuurde bos door het bos naar beneden te denderen. De ideale afsluiter van een prachtige seizoensstart!
Yannick in sprookjesland
Bedankt aan Frank Saeys, Koen Van Hiel, Dirk Houttequiet, Sam Van Brempt, Tim Vanhoutteghem , Rogier Van Rijn en Sandra Pratt voor de fantastische trip!
Bekijk ook Tim’s persoonlijk blog of zijn blog op Wepowder
Sam Van Brempt zijn prachtige foto’s vind je hier: www.itsaplayground.com
Verder bedanken Sam en ik nog graag volgende sponsors:
12 vrijdag apr 2013
Tags
BCA, Black Diamond, Engadin, Engelberg, frank saeys, freeride, K2, Koen Van Hiel, Mobilhome, Morteratch, Mountain Hardwear, Piz Palü, POC, ski, tourski, Yannick De Bièvre
Een mobilhome, een skipartner die vooral poeder wil en eentje die enkel wou touren of stijle lijnen skieën. En ik? Stuck in the middle… Als er maar ski’s aan te pas komen, dan ben ik al tevreden. ;-)
Veel verse sneeuw en zon op komst, Dan kan je moeilijk om Engelberg heen. Een van onze favoriete skigebieden waar altijd nog wel wat sneeuw te vinden valt.
Al hadden we niet verwacht dat van de top tot beneden in het gebied 40 cm heerlijke, droge sneeuw ging zijn. Knallen dus!
Yannick op de Laub in Engelberg
Bijna beneden op de Laub, nog steeds droomsneeuw
Ook Koen geniet van de droge sneeuw en het stralende zonnetje
Nadat Engelberg volledig afgekrast was en onze benen op (meer dan 10.000 hoogtemeters op 1 dag…), was het tijd om via Heidiland de Engadin-vallei binnen te rijden. Reeds enkele jaren droomde ik om de Noordwand van Piz Corvatch eens af te skiën. Het feit dat Koen Van Hiel me dit enkele jaren geleden al voordeed maakte de drang er niet beter op. Lift tot op de gletsjer, een stuk ‘no-fall zone’ afskiën om op een ander gletsjer te komen en een half uurtje stappen later stonden we op de top. Er waren al enkele mensen ons voorgegaan, maar de prachtige run in diepe poeder maakte er toch een festijn van.
Indroppen in de Noordwand van Piz Corvatch
De derde keer dat ik boven kwam had Koen de plaats van partner in crime overgelaten aan Frank. Samen zagen we meer in het afdalen van nog niet eerder geskied couloir aan de westkant van de berg dan dezelfde run voor een derde keer te herhalen.
Frank mag als eerste sporen zetten in een goed verstopt couloir op Piz Corvatch.
Op dag 3 besloten we de overschrijding van de Piz Palü eens te proberen met ski’s. Ik tourde al eerder naar de top en traverseerde als eens in de zomer, maar de volledige tocht in de winter wordt toch niet zo vaak gedaan. Een lokale gids die we ’s ochtends ontmoette bekeek ons eens scheef en gokte op een tiental uur om over de 3905m hoge berg te raken en langs de andere kant weer veilig beneden te raken.
Het was 9uur toen we de vellen onder de ski’s bevestigden, dus tijd genoeg…
De zon met een halo, altijd een knap zicht
Frank bijna op de top van Piz Palü (3905m)
Gelukkig stonden we scherp. We staken zowat iedereen voorbij, inclusief enkele skiërs die reeds veel vroeger uit de hut vertrokken waren, altijd een goed teken.
De top is in zicht!
De hele dag voelden we geen zuchtje wind. De lucht was blauw en de sneeuw was van ongelooflijke kwaliteit voor reeds zo laat op het seizoen te zijn.
De uitzonderlijke sneeuwcondities zorgden er ook voor dat we niet de Fortezzagraat moesten afklimmen maar gewoon langs de gletsjer naar beneden konden skiën. Een eindeloze afdaling tussen seracs in superzachte sneeuw. De glimlach krijg ik nog steeds niet van men gezicht…
Yannick tijdens de eindeloze afdaling tussen seracs op de Morteratch gletsjer
Oh ja, na 7u stonden we een pintje te drinken aan onze mobilhome…
De dag nadien besloten we alle 3 nog eens naar boven te touren via een kortere weg om dezelfde afdaling te skiën. Een mooie afsluiter van een intense maar oh zo goede skitrip!
Koen op zoek naar een lange afdaling
Bedankt aan Frank Saeys en Koen Van Hiel voor de leuke compagnie en volgende topmerken voor hun materiaal en steun:
31 donderdag jan 2013
Posted in Andere, Mount Coach
Tags
Andermatt, BCA, Beal, Black Diamond, Dirk Houttequiet, frank saeys, K2, Mountain Hardwear, POC, ski, tourski, Yannick De Bièvre, Zwitserland
Na onze vorige trip naar de Alpen tussen kerst en nieuw had ik nog niet het gevoel dat de ‘vorm’ er al helemaal was. Omdat onze trip naar Kosovo er zit aan te komen leek het me geen slecht idee om nog even kort naar de Alpen te trekken. Net zoals begin december was het weer niet moeilijk Frank Saeys en Dirk Houttequiet te overtuigen om mee te gaan. Verse sneeuw was niet zo belangrijk, met tourski’s valt er altijd wel wat te beleven.
Frank aan het genieten van de Zwitserse bergen, goede sneeuw en zon
Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens in Andermatt geweest was. Ik herinner me nog enkele memorabele dagen in diepe poeder, maar was er nog nooit geweest om echt te toerskiën. Dat Andermatt vlot bereikbaar is in een 8-tal uur en zonnig ging worden maakte het de ideale bestemming voor een weekendje.
Dirk & Frank op zoek naar de ingang van het Guspital
De eerste dag moesten we nog even wennen aan de horden Freeriders/tourskiers die allemaal een plaatsje in de lift naar boven wouden bemachtigen. Na een uurtje stonden we midden de centrale Alpen op de Gemstock. Vandaar maakten we een leuke tocht in deze volgorde: skiën, stappen, skiën, vellen, stappen, skiën, vellen, skiën, de Gottardpas afskien, wandelen, treintje, wandelen en terug op het vertrekpunt!
(na de eerste keer stappen waren we al weg uit de massa ;-)
Frank op ontdekkingstocht in het Guspital
Zoals verwacht begonnen mijn oogleden tegen 20u al 10 kg te wegen en was het tijd voor een powernap. Frank kleedde zich wat warmer aan, want -15 in een daktentje met een enkel stofje was blijkbaar niet zo comfortabel. Dirk en ik hadden daar beneden in de wagen en mét een extra slaapzak de nacht daarvoor niets van gemerkt :-)
Tijdens da afdaling zaterdag hadden we een prachtige route gespot aan de overkant van de vallei. Het compromis over wat we zondag wouden doen was dus ook snel gesloten. Onder een stralende zon maakten we een halve lus rond Andermatt. Geen tocht die in de boekjes staat, maar wel een beauty!
Dirk tijdens de beklimming van de Winterspitze
Op zondag had ik eindelijk het gevoel dat mijn skidieseltje weer op temperatuur was. Ready-set-go richting ons volgend avontuur binnen 2 weken!
Yannick tijdens de afdaling van de Winterspitze
Yannick tijdens de afdaling naar de Gottardpas
Zoals steeds met ongelooflijk veel dank aan:
05 woensdag dec 2012
Posted in Mount Coach
Tags
Black Diamond, Dirk Houttequiet, frank saeys, Mountain Hardwear, Puy-st-Vincent, Rogier Van Rijn, Sandra Prat, Sauze d'Oulx, Sestrière, ski, Tim Vanhoutteghem, tourski, Vars, Yannick De Bièvre
Reeds voor het 4e jaar op rij slaag ik erin om het eerste weekend van december in de sneeuw te staan. En ieder jaar valt er toevallig wel ergens in de Alpen een significante hoeveelheid sneeuw. Dit jaar vertrokken Frank Saeys, Dirk Houttequiet en ik richting Sestrière en Sauze d’Oulx in het skigebied Via Lattea (Noord-Italië). Ook Tim Vanhoutteghem sloot zich bij ons aan. Voor de eerste dag van het seizoen kwamen de voorspelde opklaringen niet echt opdagen, maar de verse sneeuw en de leuke (stijle) bossen zorgden ervoor dat we een prima dag hadden!
Frank in de bossen van Sauze d’Oulx (c) YdB
Het hoge lawinegevaar zorgde ervoor dat we de volgende dagen goed moesten evalueren wat mogelijk was en wat niet. Gelukkig kwamen Rogier Van Rijn en zijn vrouw, Sandra Prat, met ons mee. Zij wonen in de regio en namen ons mee op sleeptouw in Puy-St-Vincent, een skigebied in de Franse Zuidalpen dat nog niet open was. We kon snel vorderen over de semi-geprepareerde pistes en hadden enkele magnifieke afdalingen. Diepe sneeuw en een prachtig zonnetje, veel beter kan het niet worden op 2 december…
Sandra aan het sporen in Puy-St-Vincent. (c) Rogier Van Rijn
Sandra en één van haar befaamde powerturns in Puy-St-Vincent. (c) Rogier Van Rijn
Op dag drie vertrokken we wat vroeger en reden we wat zuidelijker om een naderend sneeuwfront voor te blijven. Onze goede gok bracht ons boven het skigebied van Vars. De flanken van de Paneyron stonden garant voor nog een memorabele dag. Van diepsneeuw tot ijs en wind, alle ingrediënten waren weer aanwezig om een smile op ons gezicht te tekenen.
Rogier en Sandra richting de top van de Paneyron (2785m) (c) YdB
V.l.n.r.: Dirk Houttequiet, Rogier Van Rijn, Frank Saeys, Sandra Prat, Yannick de Bièvre
Zon, sneeuw en een goede fotograaf, wat heb je nog meer nodig? (c) Rogier Van Rijn
Dirk in de afdaling van de Paneyron (c) YdB
Sandra haar laatste bochten op de flanken van de Paneyron (c) Rogier Van Rijn
Rogier maakte voor de website wintersporters.nl nog een leuk videoverslag waarin we allen te zien zijn zijn:
Yannick draagt deze winter een Maximalist jas en een Snowpocalypse broek van Mountain Hardwear.
01 donderdag mrt 2012
Posted in Mount Coach
Tags
freeride, Hokkaido, japan, Niseko, rusutsu, Sam Van Brempt, Sapporo, ski, Vimeo, Yannick De Bièvre
Mount Coach 