Costa Blanca Climbing

10 woensdag apr 2013

Tags

An Laenen, Costa Blanca, Multi Pitch, Sanne Bosteels, Trad climbing

An op een zalige relais hoog op de Puich Campana ©Sanne

De winter was lang en met meer dan 8 weken in de bergen skiën, toerskiën en ijsklimmen was het op alle vlakken een uitstekende winter met vaak fantastische sneeuwcondities. Maar als je eruit begint te zien als een wielrenner (dikke bovenbenen, dunne armen en een verbrande kop), wordt het weer tijd om je voor te bereiden op de komende maanden aan de rotsen. Omdat het in België verder ook niet bijster klimweer scheen te worden, besloten we om met de paasvakantie naar het zuiden te trekken. Op een uurtje was alles beslist en geregeld: goedkope vlucht naar Alicante, huurauto en een huisje voor een week via mijn “netwerk” ;-)

An met de glimlach in “Costa Blanca” ©Sanne

Het gebied rondom Benidorm, bij de meeste Belgen welbekend, is ook een fantastisch klimgebied met voor elk wat wils: sportklimmen, multipitch en trad. De keuze is enorm en de topo 450 pagina’s dik. Met de meest recente topo van Rockfax (februari 2013) in de hand, besloten we hun systeem van top 50 mooiste routes te volgen. En om ons niveau en mentale sterkte ineens wat op de proef te stellen, was onze eerste route “El Diamante” op Puich Campana, 200m E2 6a+. Een maar al te stevige trad-multipitch waarin we ferm ons peren gezien hebben. Maar heel mooi klimmen op ruwe kalkrots.

Sportklimgebied Sella ©Sanne

Om wat te bekomen van de sketchy tussenzekeringen gingen we de volgende dag maar gewoon wat sportklimmen, in het bekende Sella (niet te verwarren met de Dolomieten). Mooi klimgebied met enkele knappe routes in een prachtig decor. We klimmen wat routes tot 6b en sluiten af met een kleine multipitch “Marion” om toch aan ons lengtes te komen. Genoeg sportklimgedoe voor een dag. Om ook eens aan de kust geklommen te hebben, wordt Sierra de Toix onze volgende bestemming.

Spannend klimmen op Raco del Corv ©Sanne

We kiezen voor “El Dorado”, 150m E1 6a+. De afzekering in de eerste lengte is ronduit belachelijk slecht, volledig gecorrodeerd of gewoonweg onbestaande. An is al helemaal niet dol op tegen de rotsen slaande golven en we zijn allebei blij dat we wat hogerop de wand betere omstandigheden treffen. De laatste twee touwlengtes zijn wonderbaarlijk mooi. Na deze korte route hebben we nog tijd over en we trekken naar Toix TV, waar wondermooi klimmen op Kalymnos-achtige tufa’s onze namiddag in de zon vult. We klimmen er nog “Monkey Wall”, 6c en “Painted Wall”, 6b+.

crack-climbing in Diedros Mágicos ©sanne

De volgende dag waait er een stevige westenwind en we zoeken de beschutte zuidwand van Puich Campana op, de hoogste top van de streek. De keuze valt op “Diedros Mágicos”, 200m E1 6b. Een mooie route, gevarieerd en goed af te zekeren. De laatste lengte is wat ondergequoteerd in de topo (6a), voor ons is die zeker 6b.

Een plaats waar we zeker nog moesten gaan klimmen was de bekende “Peñon d’Ifach” nabij Calpe, hét landmark van de Costa Blanca. En daarom kozen we ook voor de route “Costa Blanca” 200 6c+.

An op R4 van “Costa Blanca” ©Sanne

Het is zondag en er zit wel wat volk in de routes links en rechts van ons, Via Valencianos en Diedro UBSA, de klassiekers van de Peñon. Maar in onze route zit niemand, dus genieten maar van deze erg homogene route met gevarieerd klimmen en voor de liefhebbers, volledig geëquipeerd. L1 4, L2 6b, L3 6b, L4 6a, L5 6b+. De laatste lengte van Costa Blanca is 6c+ en dat is zo vroeg op het seizoen nog wat te hoog gegrepen voor ons, ook al kom je er met de nodige setjetrek wel door. We klimmen uit via de laatste twee lengtes van “Los Miserables”, L6 6b en L7 6b. Een aanrader als variante.

Zicht op Calpe en Peñon d’Ifach van op Sierra de Toix. ©Sanne

Tot slot nog de praktische info:

Verschillende lage-kostenmaatschappijen vliegen dagelijks op Alicante. Wij vlogen met Jetair, die hebben vaak vaak erg goedkope lastminutes.
Huurauto via Goldcar
Honderden logementsmogelijkheden, kijk alleen al eens in de topo voor adresjes.
Kamperen is echter door de gewichtsbeperking van 20kg geen optie. Voor wie dit toch wenst te doen, je kan aan de rotsen van Sella goed bivakkeren.
Eten is landinwaarts spotgoedkoop, aan de kust duur.
We hadden een hybridetouw en een halftouw van 60m mee, daarmee kan je zowat alle routes klimmen. Ga je enkel sportklimmen, neem dan zeker een 70m enkeltouw mee. Voor de tradroutes een volledige set friends en klemblokken.
Tot slot nog de topo: Rockfax is de Engelstalige referentie.

Enjoy spring! Sanne

Balkan boven alles?!

28 donderdag feb 2013

Posted by Yannick in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Albanië, Brezovica, frank saeys, freeride, Kosovo, Sam Van Brempt, tourski, Valbona, Yannick De Bièvre

Ken je die mix van twijfel en hoop voor je op avontuur vertrekt? Een gezonde mengeling van spanning en verlangen omdat je weet dat er vanalles te gebeuren staat, maar dat je het zelf niet in handen hebt.

We waren nog geen 2 uur in Kosovo en waren dat stadium al voorbij, dat beloofde…

Nog geen 2uur in Kosovo en al op een sneeuwscooter, sterke start!

Een oud artikel uit Skieur dat ik in mijn ideeënmap bewaarde was de aanleiding voor onze trip. 10 Dagen op ontdekking in de Balkan met tourski’s, waarom niet?

Via Internet maakte ik contact met Renato, een van de spilfiguren achter een ‘extreme sport oragnisation’ Scardus. Hij pikte ons op in Pristina met een oude Defender om richting Brezovica te rijden. “Don’t worry, wi’ll take kare of everiething” waren zijn laatste woorden op Facebook de avond ervoor. Alles was dus geregeld, toch?

Brezovica by night.

Halverwege de rit stopten we omdat er een grote truck moest volgen. “What’s in it?” vroeg ik. Waarop Renato antwoordde: ” We’ve bought a Pistenbully in Austria!”. Het skigebied had de elektriciteitsrekening van het jaar ervoor niet kunnen betalen, dus de liften draaide niet deze winter. De pistenbully zou dus ook geen pistes prepareren, maar ons naar boven rijden, jieha!
Aangekomen in het skigebied werden we opgewacht door iemand met een sneeuwscooter en een slee erachter. 2 highspeedbochten later lagen we met z’n drieën in de diepsneeuw en zag ik mijn bagage de berg afrollen. Gierend van het lachen en nog niet goed begrijpend wat er net gebeurde, holde ik mijn tas achterna.
Twee uur in Kosovo, eigen pistenbully en met skidoo ondersteboven, dat beloofde!

Hoezo, de liften draaien niet? Dan gaan we toch gewoon met de PistenBully naar boven?

Dat komt ervan als je de electriciteitsrekening niet betaald...

Dat komt ervan als je de elektriciteitsrekening niet betaalt…

Brezovica is een skigebied in het Shar-gebergte dat gebouwd is als plan B voor de winterspelen in Sarajevo ’84. De liften liggen tussen de 1600 en 2400m op een niet al te stijle noordhelling. De mengeling van communistisch-uitziend beton en uiterst gezellige houten blokhutjes zorgt ervoor dat je je ver van de begaande paden waant. De sneeuw bleek niet overvloedig aanwezig te zijn, maar wel van goede kwaliteit.

Brezovica, 5 niet-werkende liften maar dat sluit de pret niet uit!

Een zeldzame streep zon ergens boven Brezovica.

Just follow the light…

We vulden onze dagen met catskieën, skidoo-skiën, tourskieën, filmen en de Harlem Shake dansen.

Sam in actie met de camera en slider.

Om aan deel 2 van de trip te kunnen beginnen moesten we met Terror 5uur naar Albanië rijden. Het is ons nog steeds niet duidelijk vanwaar zijn naam kwam. Rijden kon hij als de beste, maar Engels praten was niet zo zijn ding. Eindpunt van de rit was Valbona Valley, een onontgonnen tourskiepareltje in de Albanese Alpen.

Valbona valley in de Albanese alpen.

Stijle bergen, couloirs overal en geen kat te bespeuren. In de boerderij waar we verbleven waren wel varkens, paarden, kippen en geiten, maar dat is een ander verhaal. Nadat we met een ongekende gastvrijheid onthaald werden begonnen onze blikken al snel af te dwalen richting al lekkers hogerop.

Met de ski’s naar boven…

…Of toch maar te voet?

3 dagen vochten we ons een weg naar boven, maar steeds kwam er wel een natuurelement roet in het eten gooien. Wolken, sneeuw, lawines,.. Noem het en we maakten het mee, behalve zon. We lieten het niet aan ons hart komen. We maakten steeds stevige tochten en hadden continu het gevoel dat we op ontdekkingsreis waren.

In volle vaart naar beneden.

Hoe ver was het weer tot het einde van de vallei?

Spitzenkehre in een smal couloir doe je zo…

Ons gastgezin leefde quasi volledig op eigen grondstoffen. Versgebakken brood iedere ochtend, eigen vlees, honing, boter en confituur. Energie genoeg dus om nog wat verder en hoger te geraken.

Tijd voor de afdaling

Dit noemen ze dus een ‘powderchase’

De filmbeelden volgen ergens rond de zomer, nu eerst nog even bekomen van ons te gekke avontuur…

Ons dagelijks middagdutje

Bedankt Sam & Frank voor de trip, eentje om nooit meer te vergeten!
Meer info over skiën in Kosovo of Albanië? Stuur gerust een berichtje of check volgende website: www.outdooralbania.com

Zoals steeds ongelooflijk veel dank aan onze sponsors!

Winteralpinisme

25 maandag feb 2013

Posted by landerbeckers in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Cima Di Giogobello, Egg, Fulpmes, Hoher Burgstall, Lander Beckers, Matthias Knaus, Nicolas Mys, Nieder Burgstall, Pennes, Ranggerköpfl, Rosskogel, Ruben Carpentier, Schneewittchen, Slick 2000, Valdurna, yellowsportshop.com, yellowtravel.com, Zinseler

Niels en Quinten waren spijtig genoeg door een ontstoken ruggenwervel, examens en verplichte lessen belet tijdens deze week. Dit was extra vervelend omdat Nicolas de volledige trip naar Oostenrijk alleen moest rijden (mijn rijbewijs komt er binnenkort hopelijk aan ;-)

Ruben woont intussen al een tijdje in Zwitserland, hij kwam rechtstreeks.

(Onverwachte koprol :p)

Zondagavond werden we zéér gastvrij ontvangen door Matthias Knaus (de gids), Mimi (de vrouw van Matthias) en Max (het zoontje van Matthias). Na het uitpakken konden we Ruben, die we al een tijdje niet meer hadden gezien, verwelkomen.

Na een korte uitleg van Matthias over het verloop van de week, namen we al snel een lift in het skigebied in Matthias zijn achtertuin, Slick 2000. In het topstation van de lift hadden we een ongewoon gevoel, tussen al die skiërs wandelen met een gordel en klimrugzak, strange!

We deden een rots-/sneeuwgraad die over de ‘Nieder Burgstall’ naar de ‘Hoher Burgstall’ liep. Het terugkeren deden we op sneeuwraketten door het bos richting ‘Fulpmes’.

Dinsdagochtend vertrokken we naar Rosskogel. Nadat we een lift naar de Ranggerköpfl genomen hadden, deden we de vellen aan richting de graad naar de Rosskogel.

(ski’s en rugzakken achter laten aan de voet van de graad)

Langs het meteo-kotje lieten we de rugzakken achter, het was een super mooie graad met enkele technische passen!

(Ruben in een van de technische passages)

(Allen op de top!)

Eenmaal terug onder de graad begon een zalige afdaling op ski’s!

(Op achtergrond de Rosskogel)

Oorspronkelijk wilden we woensdagochtend vertrekken naar de Dolomieten en daar gedurende 3 dagen een graad beklimmen met 2 nachten bivakkeren op de graad. Door de vele sneeuw die gevallen was in de Dolomieten, werd dit onmogelijk.

Andere opties? Jazeker! Skitouren in Italië met bivakkeren weliswaar. Woensdagochtend gingen we eerst langs de winkel voor het welbefaamde ‘astronauteneten’.

(De moeilijke beslissingen over het avondeten eten :p)

We parkeerden de auto in Egg en begonnen aan het stijgen, eerst door het windvrije bos. Boven de boomgrens nam de wind hoogtemeter per hoogtemeter toe! De voortop was haalbaar op skischoenen, maar de graad naar de Zinseler was onmogelijk door de hevige wind.

(Ruben met de moed een foto te nemen in deze omstandigheden)

We besloten terug te keren tot net boven de boomgrens om een bivak te graven achter een immense beschermende windlip. De sneeuw was niet ideaal, maar het resultaat mag er zijn na 2,5h graven!

(Ook de mondhygiëne worden niet vergeten ;)

(Het bivakje)

’s Morgens was het bijna windstil en stonden we al snel op de Zinseler. Nu een leuke ski-afdaling naar Pennes. In Pennes vertrokken we richting de Cima Di Giogobello. Tijdens het stijgen kwamen we een alm tegen. De alm riep om in geslapen te worden, dit hebben we ook gedaan.

(De gezellige alm langs het stijgspoor)

Na de zalige nacht vervolgden we onze weg naar de Cima Di Giogobello, in het joch kregen we van Matthias nog een extra les lawinekunde. We beslisten dat we in Valdurna gingen terugkeren met het openbaar vervoer naar Egg, want dit beloofde een lange rit te worden! Vervolgens vervolgden we op ski’s de trip naar Valdurna.

(Ruben C.)

(Lander B.)

(Nicolas M.)

In Valdurna aangekomen hadden we exact 2min de tijd om één van de enigste bussen te halen, het steile smalle ijzige padje naar de bushalte vormde samen met de tijd voor enig atletisch spektakel :p

(Fat-ski’s!!!)

Algoed dat we beslisten om met het openbaar vervoer terug te keren, want het nam een dikke 7-tal uren in beslag! Tijdens het terugrijden wist Matthias nog een heerlijke pizzeria waar we onze batterijtjes al direct weer konden opladen!

Zaterdag = ijsklimdag! We deden een leuke waterval ‘Schneewittchen’ genaamd. Ruben moest spijtig genoeg deze dag missen, omdat hij voor zijn werk vervroegd moest terugkeren naar Zwitserland.

(Nicolas in de 1^ste lengte)

(Lander komt uit de voorlaatste lengte)

Doordat we autopech hadden konden we pas maandagochtend terugkeren naar België. Matthias stelde voor om fat ski’s uit zijn winkel yellowsportshop.com te testen. Matthias zelf baalde ervan dat hij niet mee kon, hij had nog een hoop administratie te doen i.v.m. yellowtravel.com We hebben de volledige dag gefreeride!

(Nicolas bewondert het uitzicht met fat ski’s in zijn handen ^_^)

Het was een zalige week waarin we bijna alles gedaan hebben wat ik leuk vind in het winteralpinisme!

Thanx voor de toffe week Matthias Knaus, Ruben Carpentier en Nicolas Mys!

Dolom’Ice!

16 zaterdag feb 2013

Posted by sannebosteels in Coach

≈ 1 reactie

Tags

An Laenen, freeride, ijsklimmen, Sanne Bosteels, Ski-alpinisme

Sanne in de “Canadese droom”, Val Travenanzes ©An

Omdat we door het werk van An gebonden zijn aan de schoolvakanties, was het niet evident om een geschikte ijsklimbestemming te vinden tijdens de krokus. Vergeet al die overbevolkte bestemmingen waar je om 0500u op moet staan om nog een kans te maken de eerste te zijn onderaan een waterval, vergeet al die uitgeslagen ladders waar je nog amper ijsbijlen nodig hebt, vergeet al dat vallend ijs van de cordée boven je. De Dolomieten zijn weliswaar een uur of tien rijden, maar dat is even lang rijden als naar pakweg Freissinières of Fournel.

Op skitour in Berchtesgaden ©Sanne

Om de reis wat te breken gingen we eerst op bezoek in Berchtesgaden, waar met lokale gids en kersverse vader Hansi Stöckl op skitour gingen en alvast konden genieten van een maagdelijke afdaling door de beste verse poeder. An had op zaterdag nieuwe toerski’s gekocht en die werden al meteen in de beste omstandigheden getest! Vanaf zondagavond trokken we in ons appartementje in Badia, onze uitvalsbasis voor een fantastische week ijsklimmen in het hart van de Dolomieten.

Op verkenning in Val Travenanzes ©Sanne

Maandag beklimmen we onze eerste waterval in het nabijgelegen Colfosco. We slapen uit en na een korte instijg van 30′ (geen tourski’s nodig) komen we tegen 10u aan de waterval, geen mens te zien. Met “Lajunta” (100m, II 4), volgens de topo toch een klassieker, openen we de week. An kan haar nieuwe Nomics nu ook zelf uittesten en ook het klimmen met monopoint bevalt haar goed. In de namiddag begint het te dumpen en dat zal zo zijn invloed hebben op de komende dagen ;-)
Als we dinsdag vertrekken, is er zo’n 50cm verse sneeuw gevallen. Maar het blijft overdag nog sneeuwen en de zichtbaarheid is niet optimaal. We besluiten om vanuit Lagazuoi de Val Travenanzes in te skiën en eens te kijken of we van boven uit aan de watervallen kunnen geraken. Nadeel is wel dat alles wat we naar beneden skiën, ook weer omhoog moeten. Uiteindelijk blijkt de sneeuw te diep en de vallei te vlak om voordeel te hebben van deze approche. We klimmen die dag geen ijs, maar doen wel een dikke 800Hm met 25kg ijsklimrugzak, goei training!

Als enigen in de fantastische noordwand van de Marmolada ©Sanne

Woensdag, grand beau en ijskoud: Time to ride! Na het lange afzien van de vorige dag, tijd om eens echt te genieten van die verse diepsneeuw. Vanuit Arabba volgen we de skiliften richting Marmolada en nemen onderweg al wat verse poeder mee. Op de pistes is het megadruk en ook in de bak naar Marmolada zitten we als sardines in een blik. Maar als we boven even de vellen opleggen en naar de op één na hoogste top van de Marmolada klimmen, Punta Roccia 3309m, zijn we helemaal alleen. En het wordt nog beter als we de volle 1500Hm naar beneden kunnen knallen door zowat de beste diepsneeuw die ik ooit gehad heb! Onderweg skiën we nog door de “canyon”, een wonderbaarlijke passage.

Steeds steiler en smaller wordende canyon ©An

Na deze onderbreking (zo’n dump konden we niet laten liggen), gaan we donderdag verder met hetgeen waarvoor we gekomen waren: ijsklimmen. Dit keer trekken we naar de bekendste ijklimspot van de Dolomieten, de kloof van Sottoguda. Een approche van 5′ (te voet) en een uitgebreide keuze aan watervallen en drytooling in alle moeilijkheidsgraden, je zou denken dat het hier dan wel aanschuiven is. Maar ook hier, tijdens de krokus, hebben we het maar voor het uitkiezen. Ook al moet ik toegeven dat we vandaag toch eens andere ijsklimmers zien, een cordée of 3. We beginnen met een leuke opwarmer, Cascata nel Sole (100m, I 3+).

An in Cascata nel Sole ©Sanne

Gevolgd door wat stevigers, de beroemde Spada nel Roccia (50m, I 5), een uiterst esthetische zuil van ijs, letterlijk “het zwaard in de rots”

An aan de rappel na Spada nel Roccia ©Sanne

En we sluiten de dag af met het beklimmen van de prachtige Cattedrale, 100m breed en even hoog, 4+ tot 6, naargelang de geklommen lijn.

De kathedraal, we klimmen de rechterkant (I 4+) ©Sanne

De kathedraal, we beklimmen de rechterkant (I 4+) ©Sanne

Wat nog ontbreekt op ons palmares deze week, is een stevige multipitch. We keren vrijdag terug naar het prachtige Val Travenanzes, volgens de topo de meest indrukwekkende sector. Deze keer vertrekken we vanuit het andere einde van de vallei, van beneden uit, met de tourski’s. De twee uur instijg zijn meer dan de moeite waard:

Een sector van 500m breed en 200 tot 400m hoog! ©Sanne

An op het meest efficiënte transportmiddel ooit: de tourski! ©Sanne

We gaan direct voor de (volgens de topo) mooiste waterval van de Dolomieten: Sogno Canadese, 200m IV 5+. En het moet gezegd, dat zou wel eens kunnen kloppen; prachtig ijs, geen mens in de buurt, elke relais in een prachtige grot en een fantastisch decor. Toch een klein nadeel, een douche in de eerste touwlengte, maar daarvoor dient goretex en WOLLEN handschoenen!

An doorweekt op de eerste relais ©Sanne

Sogno Canadese, 200m IV 5 ©Sanne

Net voor donker zijn we terug aan de auto, een prachtige lange dag! Er rest ons nog één dag, want welke idioot rijdt er nu op zaterdag naar huis? We verlaten ons appartement en zijn pas tegen een uur of tien aan de watervallen in Colfosco. Het is weekend en ja, toch wel, er zit een cordée in de waterval die we willen klimmen. Gelukkig zijn die gasten wel vroeg opgestaan en tegen dat we ons klaargemaakt hebben, zijn ze al aan het rappelen. Zo kunnen we nog in alle rust afsluiten met Spada de Damocles, 150m II 4+/5.

Het zwaard van Damocles ©Sanne

Op het scherp van de snee ©Sanne

Kortom, de Dolomieten als ijsklimbestemming: getest en goedgekeurd!
Nog wat nuttige informatie:

Een artikel in het Engels met heel veel informatie: http://www.ukclimbing.com/articles/page.php?id=4437
Topo’s:
Duitstalig, goede selectie Eiskletterführer-Südtirol-Dolomiten
Italiaans, erg compleet Ghiaccio Verticale
Niet te missen voor de dagen na een stevige dump vers poeder:
Freeride in Dolomiti en Skialpinismo in Dolomiti
Logement in Val Badia
altabadia.org (budget voor een appartementje 2 personen voor een week €300)

Niet verder vertellen hé, allen naar Cogne!
Sanne

Kandersteg

15 vrijdag feb 2013

Posted by Maxime De Groote in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Blue Magic, Grimm, Kandersteg, Maxime De Groote, Olivier De Deken

Het was alweer een jaar geleden dat ik (Olivier De Deken) nog eens echt ijs onder mijn bijlen had gevoeld. Gezien het ongeluk van Maxime (zie verslag RE-start), was het zelfs geen zekerheid dat het er dit jaar wel van ging komen. Maar twee weken voor ons vertrek kwam de verlossende melding van Max dat hij zich goed genoeg voelde om het beste van zichzelf te gaan geven op het ijs. Onder het moto dat we gingen zien hoe alles verliep, vertrokken we naar het paradijs der paradijzen: Kandersteg.

Olivier in Grimm / Haizähne

Gezien Max nog maar net terug aan het klimmen was (2 weken), hadden we besloten niet al te moeilijk te beginnen. Hierdoor was ons oog op de zeer gegeerde klassieker ‘Arbonium’ (5-) gevallen. Een klein beetje rekenwerk later stond de wekker om 5u45, zodat we zeker als eerste in de waterval zouden zitten. Nu ja, ’s morgens (en zeker de eerste morgen), gaat alles toch net dat ietsje trager dan je zou willen. Iets later dan gepland staan we, toch als eerste, aan de voet van de waterval. Rugzak neer, touw eruit, en ja hoor, daar staat het tweede cordée al. Gelukkig twijfelde de andere cordée tussen ‘Arbonium’ en ‘Rattenpissoir’, en kozen ze voor de laatste. Even een tandje bij, en vertrekken maar!

Olivier in de laatste lengte van ‘Arbonium’

Helaas bleek het geluid van sijpelend water niet enkel van de achterkant te komen, maar stroomde het water ook over de voorkant. Resultaat: natte handschoenen én natte kleren. Maar wat een eerste lengte! De volle 60 meter 85° ijs. Na een korte recup aan de eerste relais besloot Maxime dat het ook voor hem tijd was om te gaan voorklimmen. Dus voor de tweede lengte kreeg hij de eer eerst te gaan. Later na een kort sneeuwveld en een mooie 4de lengte, krijg ik het genoegen om de laatste lengte van de dag te klimmen. Wat een ambiance, subtiele bloemkooltjes, veel haken en weinig slagen… Een goede afsluiter van een geslaagde eerste waterval.

Maxime volgt in de eerste lengte van ‘Arbonium’

Na een uitgebreide aperitief, en nog uitgebreidere douche, en tijdens een zalige tartiflette besloten we dat we de volgende dag iets moeilijker gingen doen: ‘Blue Magic’ (5+). Opnieuw willen we zeker als eerste in de waterval zitten, dus gaat de wekker deze keer nog ietsje vroeger… Eens opgestaan, bleek de aangekondigde sneeuwval toch iets heviger dan verwacht, waardoor het even spannend was om de auto van de parking op de weg te krijgen. Maar Zwitsers zouden geen Zwitsers zijn, moesten ze niet efficiënt met sneeuw kunnen omgaan, en ja hoor zelfs het kleine weggetje dat we op het einde nodig hadden was reeds geruimd!

Aanlopen naar ‘Blue Magic’

Instijgen dan maar naar de route. Maar bijna helemaal boven wordt er ineens geroepen… “Go home!” Hu, is dit nu een niet zo vriendelijke Zwitser? Of zou er toch iets meer aan de hand zijn? Uiteindelijk blijkt dat er een “bom” was geprogrammeerd om een lawine te triggeren in de wand boven de waterval. Er resten ons nu twee opties: afdalen, wachten, terug instijgen… en dan ‘Blue Magic’ klimmen, of een andere route kiezen?

Kandersteg City

Vanop afstand spot ik dat ‘Grimm/Haizähne’ (5+), die op de allereerste pilaar na gevormd is, maar dat er een paar meter ernaast wel een andere pilaar staat had Maxime gezien. Bij deze was de beslissing genomen om ‘Grimm/Haizähne’ te beklimmen. Ook deze route blijkt weer behoorlijk nat te liggen. Na een eerste lengte komen we aan bij de pilaren, en blijkt dat deze toch maar beter met de nodige tact moeten worden benaderd. Luchtig is op elk gebied de beste beschrijving van de eerste meters, maar uiteindelijk kan ik dan toch een ijsvijs draaien, en wordt het ijs ook veel beter. Kwestie van het touwverloop een beetje “ok” te houden, maak ik na deze delicate passage relais, en klimt Max het 2de deel van de lengte. Alleen begint de waterval hier eerder zomerse neigingen te krijgen, en worden we getrakteerd op een echte douche… Resultaat: Max is tot op zijn bloot lijf nat! Vlug de echt natte kleren uit, en genieten maar van die laatste lengte, want wederom mogen we ons te goed doen aan een zalige 90°-lengte!

Het 2de deel van ‘Grimm/Haizähne’

Voor de volgende dag hadden we niet echt veel voorbereidingswerk meer, want natuurlijk wouden we ‘Blue Magic’ gaan doen… Dus meer tijd voor eten en drinken die avond.
Ook de instijg verloopt vlotter, daar we de weg al kenden, dus na een ochtendlijke wandeling stonden we aan de voet van ‘Blue Magic’.

Olivier in de 1ste lengte van ‘Blue Magic’

Er was ons gezegd geworden dat de middelste lengte redelijk nat stond, maar het geluid deed ons al snel vermoeden dat we ook nu weer een natte dag tegemoet gingen. En ja hoor, na de eerste lengte waren mijn handschoenen al volledig doordrongen van het water. Maar net als de vorige dagen werd dit kleine ongemak ruimschoots gecompenseerd door de pracht van de waterval, nu zelfs met een ware doolhof tussen overhangend ijs, én echte 95° stukken! Dit gecombineerd met de erop volgende sublieme 45 meter lange 85-90° sectie maakt ‘Blue Magic’ terecht tot een van de ‘musts’ in Kandersteg.

Topo ‘Blue Magic’

Spijtig genoeg kon het niet blijven duren, en sloeg toen het weer om… Warmte en regen! Niet echt bepaald waar je op zit te wachten als je op ijs wilt klimmen. Het besluit was dan ook snel genomen om de volgende dag een andere trekpleister van Kandersteg te gaan opzoeken, namelijk de mixt-wand van Ueschenen. En we waren niet de enige die deze beslissing hadden genomen, want niemand minder dan Robert Jasper himself was ook afgezakt voor een dagje drytool! Wat een wand, wat een figuur en wat een sympathieke man!

Ueschenen – Kandersteg

Olivier klimt vlot in M8 !

Daarmee zaten onze geplande klimdagen erop, en restte er ons niets anders meer dan huiswaarts te keren. Maar niet zonder ons huiswerk te maken voor bepaalde instijgen, want… We’ll be back!

Tekst: Olivier De Deken
Foto’s: Maxime De Groote & Olivier De Deken

Have a (n)ice day

10 zondag feb 2013

Posted by quinten mattens in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Andy Nieubourg, Cogne, ijsklimmen, Jeroen Willems, Quinten Mattens, Stijn Schouteten

Nu de examens er weer op zaten werd het dringend tijd voor mij (Quinten) om weer eens wat ijs te kunnen knallen. Samen met Andy, Jeroen en Stijn besloten we de watervallen van Cogne onveilig te maken.

Jeroen in Chandelle de Lillaz

Vermits het Andy’s eerste keer was besloten we rustig te beginnen en eerst wat korte (en uitgeslagen) watervallen te klimmen. Om er terug wat in te komen klimmen we enkele keren een mooi 4e graads watervalletje (chandelle de Lilaz). Deze was wel zeer uitgeslagen waardoor het eerder een stevige 3 was en dus een perfecte oefenwaterval. We klimmen tussendoor nog enkele simpele watervalletjes kwestie van de slagtechniek bij te schaven.

Stijn op dun ijs in Lauson

De volgende dag staan we vroeg op en besluiten we Lauson (II 3. 70m) te klimmen een mooie waterval met niet al te lange aanloop want die dag is het veel te warm en om 11u moeten we er al mee ophouden omdat de condities te gevaarlijk werden.

Jeroen baant zich een weg naar de pijler van Ignegneria

Omdat het warme weer maar aanhield besluiten we weer vroeg op te staan en kiezen we voor een waterval net naast die van de dag ervoor. Ignegneria (II 4 100m) heeft een mooie pijler die zeker de moeite is om te klimmen maar in de huidig condities toch wel een pittige 4 zo niet 4+. Omdat Jeroen en Andy eerst in de route kruipen besluit ik samen met Stijn een variant (4 denk ik) op Lauson te klimmen alvorens zelf die prachtige pijler op te kruipen. Later klimmen we ook nog de eerste lengte van Thoule (II 3+ 100m) maar nadat we een stevige downwash van een helikopter (die een Spanjaard met gebroken been kwam redden) over ons kregen was de ‘goesting’ toch wat over en rappellen we na de eerste lengte.

Quinten op de pijler van Ignegneria ©Jeroen

Omdat Cascade Lilaz (II 3 250m) toch wel een oer klassieker is en ze sneeuw voorspellen besluiten we deze dan toch maar te klimmen. Een mooie waterval door een leuke canyon alleen de 2e lengte was wat dun maar daar bestaan korte ijsvijzen voor. Niet? En omdat we vroeg terug waren besluit ik nog een route te drytoolen maar helaas breek ik de sleutelpas uit in mijn 2e poging :( . mijn kompanen besluiten dat drytoolen voor aanstellers is en vallen de rots aan met blote handen. Weliswaar met wisselend succes.

Andy in de 2e lengte van Cascade de Lillaz

Andy in de 3e lengte van Cascade de Lillaz © Stijn

Stijn in de voorlaatste lengte van Cascade de Lillaz

Quinten op de drytool route ©Jeroen

De volgende dag besluiten we maar eens te kiezen voor een waterval verder in de vallei. Henninger (II 4 60m) zou het worden een lekkere waterval die ik besluit in 1 lengte te klimmen ipv 2 hetgeen een iets minder goed beslissing bleek vermits de relais zich eerder op 80 dan op 60m bevond wat voor een spannende uitklim zorgde. Omdat ik echt een slechte dag beleef (slecht geslapen) ben ik blij als we het laten bij die ene waterval.

Jeroen in de 2e lengte van Henninger

De laatste dag was aangebroken dus het was de moment om nog eens iets zwaar te klimmen. Ik en Stijn kiezen voor Tuborg (II 4+/5 200m) maar in de huidige condities toch wel een 5. Gelukkig waren we vroeg genoeg opgestaan want na ons bleken nog een 6tal andere cordees dit een mooie waterval te vinden. We klommen zeer efficiënt en de andere cordees hebben we alleen nog terug gezien tijdens het rappellen. De waterval was prachtig om te klimmen alleen in de eerste lengte maakte ze een vies geluid waardoor ik de verzuring snel vergeten was en in een mum van tijd boven stond. De laatste lengte bereik je door minstens 100m sneeuwploeteren maar is zeker de moeite om te klimmen.

Quinten in de eerste lengte van Tuborg ©Stijn

Stijn in de 3e lengte van Tuborg

Quinten in de laatste lengte van Tuborg ©Stijn

Jeroen en Andy klommen terwijl Chandelle Levure(II 4+ 180m). Hier klimt Andy zijn eerste lengtes voor waar hij zelf zijn vijzen draait hoewel het ijs soms wat te dun was voor een goede vijs. De laatste pilaar en normaal mooiste lengte lag in geen al te goede condities en was nogal sorbet achtig waardoor ijsvijzen bijna nutteloos werden.

Andy in Chandelle Levure ©Jeroen

Al bij al een zeer geslaagde week en met een beetje geluk slaag ik maandag ook nog voor mijn laatste examen.

Quinten

Northern Hospitality

07 donderdag feb 2013

Posted by nicomys in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Eikesdal, Iceclimbing, Isklatring, Nelson Neirinck, Nicolas Mys, Norway, Oppdal, Tindegruppa

Het is vrijdag klokslag 12 uur. Ik ben net thuis en overloop nog snel eens in mijn gedachten wat ik allemaal mee moet hebben naar Noorwegen om te gaan ijsklimmen. Mijn vlucht vertrekt in welgeteld 5 uur maar ik moet eerst nog in Brussel zien te geraken! Tijd voor de mama wat lieve woordjes toe te stoppen in de hoop een rit naar de luchthaven te verzilveren. –Bingo; off we go! Lang leve de mama! Eens aangekomen in Noorwegen stuur ik Nelson een sms met de Blijde Boodschap van mijn aankomst. Niet veel later zie ik de Mount Coach mobiel aandaveren met een breed grijnzende Nelson achter het stuur. Isklatring Tid! Om de pezen nieuw leven in te blazen na 40 dagen en 40 nachten examen- en thesis stress besluiten we wat indoor te klimmen en wat single pitchen ijs te klimmen in Buvika alvorens aan het echte werk te beginnen. Best wel nodig want de weken ervoor hebben ik en Nelson vlijtig voor onze bureaus gezeten de wereld de volgende decennia in te schoppen met onze research om nu een dik weekje te kunnen gaan ijsklimmen Gelukkig heeft Nelson tijdens het semester niet stil gezeten en weet hij al een paar plekjes waar we naartoe kunnen. Rest ons enkel nog een slaapplek te vinden. Ook hier toont Nelson zich langs zijn sterkste kant en scoort ons een appartement bij een van z’n female climbing friends in Oppdal, slechts een aantal minuten rijden van het ijs. Kongsvoldfossen, een uit zijn voegen getreden waterval van 4 tot 5 touwlengten (4 met stukken 5- in voor wie wil) staat eerst op het programma. Een ware zee van ijs komt je tegemoet tijdens de aproche. Maar genoeg gebabbeld: hakken zeg ik u!

Zotte research aan de gang

Kongsvoldfossen; een zee van ijs (Nicolas)

Nelson in L2 van Kongsvold

Kongsvold met Nelson

Eindeloos veel ijs (Nelson)

Tof stukje met een wijze uitklim (Nicolas)

De volgende dag is Wenche Foss aan de beurt. Een simpele 2 touwlengtes lange waterval volgens Nelson maar de aanhoudende koude van de voorbije tijd heeft het beestje een kleine groeispurt gegeven. Boven kun je kiezen om rond te wandelen tot de top of een alpienere mixed lengte tot te top te nemen. Even twijfelen we omwille van een sterk opkomende wind maar al gauw realiseren we dat dit gewoon een Noorweegs briesje is en kruipen we in de route. Echt een wijze route die eindigt in een ietwat stijl sneeuwveld tot de top.

De aproche naar Wenche Foss met Nelson

Nelson in de voorlaatste lengte die hier alles over mijn hoofd kapt een paar seconden later

De laatste lengte mixed; superwijs (Nicolas)

Uitklimmen tot de top in een sneeuwveld

Na 2 mooie dagen in Oppdal moeten we onze verkregen mansion verlaten om wat praktische zaken te regelen in Trondheim (Nelson moest nog een presentatie voor zijn promotor geven over zijn laatste ontwikkelingen :p). Daarna viel ons oog op Eikesdal, een vallei ten zuiden van Trondheim waar er meer watervallen zijn dan inwoners. We hebben dan ook al direct meer watervallen op ons programma staan dan de dagen dat we in de vallei zijn. Dankzij Tindegruppa –de Tondheimse Klim vereniging voor studenten- kunnen we een hutje regelen in het midden van de vallei. Helaas verliep onze tocht niet vlekkeloos door een plotse sneeuwval waarbij zelfs de noren moeite hadden om overeind te blijven. Een kapot mistlicht, een gedeukte voorkant en een gekrenkt eergevoel later kunnen we Tindegruppa dan toch nog vergezellen. De volgende dagen staat Tyvikgrova op de planning maar door een traag cordee voor ons moeten we uitwijken naar een naburige waterval, Rangåa; een 10 touwlengtes lange waterval. Mooi, maar verschrikkelijk nat :p

Rangaa (Rango-a uitgesproken:p) - De enigste foto daar we een beetje baalden van onze recentelijke ontmoetting met de vangrail op de weg

Rangaa (Rango-a uitgesproken:p) – De enigste foto daar we een beetje baalden van onze recentelijke ontmoeting met de vangrail op de weg

De rest van het weekend begint het echt sneeuw te dumpen samen met wat regen wat de condities niet ideaal maakt en er zelfs een hoog lawinegevaar begint te heersen. We besluiten dus gewoon wat single pitch routes te doen en zondag al terug te keren naar huis. Een niet voorbarige conclusie zo blijkt want als we naar huis rijden zien we rondom ons overal lawines naar beneden komen. Ik keer hier zeker nog terug naar dit stukje paradijs. Er zijn hier teveel mogelijkheden en het is hier echt wel veel te wijs om het bij 1 bezoekje te laten!

Brannstasjon Fossen – een van de single pitch routes

Een beetje natte condities :p

Nelson Neirinck en Nicolas Mys

RE-start

03 zondag feb 2013

Posted by Maxime De Groote in Mount Coach

≈ 4 reacties

Afgelopen zomer heb ik (Maxime De Groote) samen met Sam en Nelson een fantastische maand doorgebracht in Peru. We hebben veel ervaring opgedaan op gebied van klimmen, ik mocht terug proeven van de zó gastvrije cultuur en we hebben op enkele toppen mogen staan. Onze verslagen en foto’s kan je hier terug lezen: verslag 1 – Tales of Peru, verslag 2 – Big Dreams, verslag 3 – Churup, Single Push. Het was een reis om niet snel te vergeten, thanks buddy’s!

De maand augustus was terug werken geblazen maar ik had aan mijn vader beloofd nog eens naar de bergen te gaan. Het is dan ook hij die me deze prachtige sport en omgeving heeft leren kennen. In september hebben we beide in onze agenda plaats kunnen vinden om een multi-pitch klimtrip te plannen. Ik keek er naar uit om mijn vader nog eens te laten proeven van de prachtige momenten die ik zo vaak mag beleven.

Deze reis is me jammer genoeg niet goed afgekomen. Halverwege de route heb ik een grote val gemaakt doordat een rotsgreep uitbrak. Ik ben heel wat meters door de lucht gevallen en wist dat dit niet goed was. Ik ben op mijn rug beland en alles deed enorm veel zeer. Het kwartier dat daarop volgde ging ik ervan uit dat klimmen, lopen en zelfs stappen gedaan was… voor altijd.

Churup, Single Push

Ondertussen, na veel ups en downs momenten, een serieuze nek-operatie, veel controles in het ziekenhuis, tintelende lichaamsdelen en andere kwaaltjes mocht ik afgelopen 9 januari terug op controle. Voor het eerst keek ik enorm uit om mijn chirurg terug te zien. Hij verloste me met de woorden: je mag zo goed als alles terug doen Maxime, je wervels zijn gehecht!

Na 4 maanden stil te zitten mocht ik terug van start gaan: fantastisch
nieuws !!! Vanaf dat moment was ik uiteraard terug in de klimzaal te vinden! Gelukkig mocht ik sinds eind december van start gaan bij de fysiotherapeut, ik was enorm gemotiveerd en trainde ook rustig thuis. Het ging vlotter dan verwacht en besloot ook vrij snel terug de bergen in te trekken. De afgelopen dagen heb ik samen met Olivier De Deken in Kandersteg (Zwitserland) doorgebracht. We hebben er 3 prachtige watervallen beklommen maar ik heb vooral kunnen genieten van onze sport, de natuur, de vriendschap tussen klimmers, de gezellige momenten aan tafel en alles wat bij een klimtrip hoort!

Kandersteg 2013

De komende maanden en waarschijnlijk zelfs nog langer zal ik bewust moeten omgaan met bepaalde lichamelijke beperkingen. Desondanks gaat alles vlotter dan verwacht en ben ik enorm gemotiveerd. Ik wil iedereen en vooral familie en vrienden bedanken voor de steun en positieve motivatie die ze mij altijd zijn blijven geven, dank jullie wel!

Kandersteg 2013

Uiteraard heb ik de afgelopen maanden lang stilgestaan en kunnen nadenken over mijn ongeluk. Er heerst nog een dubbel gevoel… tegenover mezelf en ook tegenover mijn vader.
Ik heb geleerd uit het verleden en neem dit ook mee. Nu kijk ik vooruit en maak nieuwe plannen voor de toekomst. Wat ik vooral heb onthouden is om nooit op te geven en nog meer te genieten van de kleine dingen op elk moment… niet alleen in de bergen maar alle dagen, ook hier thuis!

Vrienden, ik zal jullie ondersteuning van afgelopen maanden nooit vergeten!
Maxime

P.S. Een verslag en foto’s van onze trip in Kandersteg volgt binnenkort.

Even wat anders in Andermatt

31 donderdag jan 2013

Posted by Yannick in Andere, Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Andermatt, BCA, Beal, Black Diamond, Dirk Houttequiet, frank saeys, K2, Mountain Hardwear, POC, ski, tourski, Yannick De Bièvre, Zwitserland

Na onze vorige trip naar de Alpen tussen kerst en nieuw had ik nog niet het gevoel dat de ‘vorm’ er al helemaal was. Omdat onze trip naar Kosovo er zit aan te komen leek het me geen slecht idee om nog even kort naar de Alpen te trekken. Net zoals begin december was het weer niet moeilijk Frank Saeys en Dirk Houttequiet te overtuigen om mee te gaan. Verse sneeuw was niet zo belangrijk, met tourski’s valt er altijd wel wat te beleven.

Frank Saeys aan het genieten van de Zwitserse bergen, goede sneuw en zon

Frank aan het genieten van de Zwitserse bergen, goede sneeuw en zon

Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens in Andermatt geweest was. Ik herinner me nog enkele memorabele dagen in diepe poeder, maar was er nog nooit geweest om echt te toerskiën. Dat Andermatt vlot bereikbaar is in een 8-tal uur en zonnig ging worden maakte het de ideale bestemming voor een weekendje.

Dirk & Frank op zoek naar de ingang van het Guspital

De eerste dag moesten we nog even wennen aan de horden Freeriders/tourskiers die allemaal een plaatsje in de lift naar boven wouden bemachtigen. Na een uurtje stonden we midden de centrale Alpen op de Gemstock. Vandaar maakten we een leuke tocht in deze volgorde: skiën, stappen, skiën, vellen, stappen, skiën, vellen, skiën, de Gottardpas afskien, wandelen, treintje, wandelen en terug op het vertrekpunt!
(na de eerste keer stappen waren we al weg uit de massa ;-)

Frank op ontdekkingstocht in het Guspital

Zoals verwacht begonnen mijn oogleden tegen 20u al 10 kg te wegen en was het tijd voor een powernap. Frank kleedde zich wat warmer aan, want -15 in een daktentje met een enkel stofje was blijkbaar niet zo comfortabel. Dirk en ik hadden daar beneden in de wagen en mét een extra slaapzak de nacht daarvoor niets van gemerkt :-)

Tijdens da afdaling zaterdag hadden we een prachtige route gespot aan de overkant van de vallei. Het compromis over wat we zondag wouden doen was dus ook snel gesloten. Onder een stralende zon maakten we een halve lus rond Andermatt. Geen tocht die in de boekjes staat, maar wel een beauty!

Dirk tijdens de beklimming van de Winterspitze

Op zondag had ik eindelijk het gevoel dat mijn skidieseltje weer op temperatuur was. Ready-set-go richting ons volgend avontuur binnen 2 weken!

Yannick tijdens de afdaling van de Winterspitze

Yannick tijdens de afdaling naar de Gottardpas

Zoals steeds met ongelooflijk veel dank aan:

Fitz Roy, Franco-Argentina

23 woensdag jan 2013

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ 6 reacties

Tags

El Chalten, Fitz Roy, Franco Argentina, Sam Van Brempt, Tim De Dobbeleer

The Fitz roy chain

Toen we na onze beklimming van de Cerro Torre de weerkaarten bekeken konden we onze ogen nauwelijks geloven. Goed weer voor nog eens 5 dagen. Een ideale gelegenheid om ons volgend objectief: De Franco Argentina op Fitz Roy aan te vallen. Het enige probleem… al ons rotsklimmateriaal lag nog steeds boven in Niponino!

Met een lichte aarzeling vroeg Sam me of ik me fit genoeg voelde om het materiaal op te halen. Na 1 dag rust waren mijn kapot gelopen voeten min of meer hersteld en was ik klaar om een “aller retourke” naar Niponino te maken. Na een tocht van 10 uur ben ik terug beneden met het materiaal. Het oorspronkelijk plan om de dag nadien in te stijgen wordt gewijzigd als ik die avond de balans opmaak: 2 dikke blaren op beide hielen en een stevige vermoeidheid.

The long approach to Paso Superior

Vrijdag is het dan zover. Zoals voorspeld is het weeral een prachtige dag en onder een staalblauwe hemel en een verschroeiende hitte stijgen we in naar Paso Superior. Zoals gewoonlijk is de approche ook hier niet van de poes. Zeker niet als blijkt dat we aan Lago de Los Très veel te hoog boven het meer aan het traverseren zijn op losse rots en stijl terrein. Jammergenoeg hadden we tijdens het maken van onze zak over het hoofd gezien dat de zonecrème bijna op was. Daar stonden we dan aan het begin van de sneeuwpente als 2 kippen klaar om gebraden te worden. Gelukkig was er die vriendelijke Braziliaan van wie we enkele ml “factor 60” konden tanken.

A busy evening at the Col del Bloque Empotrado on the base of Fitz Roy’s Goretta Pilar

Another bivy, Paso Superior this time

Vermomd als 2 kleine spookjes baanden we ons een weg door de sneeuw en uiteindelijk, na 7 uur wandelden bereikten we het basiskamp : Paso Superior. Tezamen met 2 Zwitsers besluiten we de dag erop te vertrekken om 1 uur s’nachts. Om mijn ochtendtraagheid voor te zijn zet Sam de wekker om half 12. Toch nog niet vroeg genoeg als blijkt dat het ineens half 2 is en de Zwitsers reeds vertrokken zijn. Door de goede sporen komen we vlot tot onderaan de rimaye. Deze is nogal groot is en je komt er alleen voorbij door 10 meter overhangende sneeuw te klimmen… Dit is voor rimayemaster Sam zelfs te hoog gegrepen. In de verte zien we 2 lichtjes. Het blijken de Zwitsers te zijn die zich een weg hebben kunnen banen door een andere, kleinere rimaye. Onder leiding van Sam klimmen wij er ook doorheen. We zijn er over maar zitten bijna aan de instijg van Poincenot in plaats van onze route. Wat volgt is 400m lange sketchy sneeuwtraverse tot La Brecha de los Italianos

Tim on the long traverse underneath Aguja M&M

Tim doing some easy climbing to the start of the route, Lago Viedmo, Aguja M&M and Poincenot in the background

Onze timing is perfect als blijkt dat de eerste zonnestralen net op het begin van de route schijnen. En wat voor een begin… een magnifieke 45m splitter crack! Sam voelt zich meer thuis op het ijs en in de sneeuw, op de rotsen is hij minder op zijn gemak. Ik krijg de eer om alle lengtes voor te klimmen. Mij hoor je niet klagen! Door het warme weer zijn de barsten vaak compleet nat. Maar dat stoort niet echt als je telkens bomvaste handjams kunt plaatsen.

Tim on the second pitch of the Franco Argentina

Sam following on the Franco-Argentina

Almost at the end of the difficulties, one water pitch to go

Almost at the end of the difficulties, Some wet pitches to go

Die nattigheid veranderd in ijs naarmate we dichter bij de top komen. In een van de laatste lengtes slaagde ik er zelfs in om een ijsvijs te plaatsen tijdens het rotsklimmen…. That’s Patagonië!!! Onderaan de laatste lengte staan we voor een raadsel. Ofwel gaan we naar links en klimmen we de “6c wordt eens lekker nat lengte” ofwel naar rechts het verijsde chimney/corner systeem. We volgen de Zwitsers en gaan voor de laatste optie. Met het nodige getrek en gesleur en enkele chimney bewegingen komen we erdoor. De gevreesde laatste 200m kuitenbrander/sneeuwpente blijkt goed mee te vallen we wisselen onze rotsklimschoenen voor crampons en bijlen en 17 uur na het vertrek uit paso superior staan we op de top en genieten we van het welverdiende uitzicht over Cerro Torre, Torre Egger, Poincenot,…

Tim and Sam on the summit of Fitz Roy

Tim descending the Fitz Roy top field

Om de voorspelde opkomende wind voor te zijn blijven we niet te lang op de top. De eerste rappels over het ijs gaan snel. Om zeker geen miserie te hebben maken we daarna veel korte rappels. Ondanks de nodige stressmomenten gaat alles goed en net als we beiden op de sneeuw van de brèche staan heeft Fitz roy ons bij ons pitje. De touwen zijn bovenaan in de knoop geraakt en we krijgen ze met de beste wil van de wereld niet doorgetrokken. Het is pikdonker, Sam twijfelt nog even om het probleem nu op te lossen, maar het lijkt mij beter om te wachten tot het eerste licht om zo een duidelijk beeld te krijgen van de situatie…..maar dat betekent slapen op de winderige brèche zonder slaapzak.

Rapping into the night

….Shiver bivy tijd! Het wachten op de zon duurt zoals gewoonlijk lang en het lijkt voor het eerst in dagen ’s nachts te vriezen. Gelukkig heeft Sam de reactor meegebracht en kunnen we ons nog opwarmen aan een soepje. Net als ik goed lig en bijna slaap voel ik een warme adem in mijn nek…. Sam heeft het duidelijk ook koud en heeft zich in lepelhouding tegen mij aangelegd. Vreemd, maar het is warmer en daar draaide het tenslotte om!

Die ochtend krijgen we de touwen gemakkelijk los en na nog eens 5 rappels vanaf de brèche staan we eindelijk terug op de gletsjer. 34 uur na vertrek uit Paso superior doet het deugd om er terug te zijn, om kleren te drogen en om een halve kilo polenta naar binnen te duwen. Een uurtje later zijn we al terug onderweg naar beneden. 7 uur lang hersenloos wandelen tot in El Chalten met maar 1 doel voor ogen : eten en slapen.

———

Fitz Roy with the Franco-Argentina and the approach we took

Directly after our climb on Cerro Torre an other high pressure system moved into the range. We hoped to get several days of rest but that was no option. Tim hiked up and down to Niponino to get our rockgear. And on friday, we hiked up to Paso Superior.

We left Superior the next night around 1u30. Thanks to a Swiss Party upfront we made fast progress on the glacier. The couloir to La Brecha de los Italianos was inacessible so was the left or right variant but we traversed totally left and managed to get over the bergschrund somewhere underneath Poincenot. So we needed to do a sketchhy snow traverse back to the right. We arrived at the start with the first sunlight.

Tim, without question the best rockclimber of us both took the lead so we could make fast progress. Although a lot of pitches were wet we made normal progress. In the afternoon the 6c exit pitch was turned into a waterfall so we took a corner/chimney system a bit more to the right. We changed to to boots and crampons and climbed the last easy 200 meters to our second patagonic summit, Fitz Roy.

In the weather forecast wind seemed to pick up the next day so started the raps doing the last two in the dark. Everything went smooth till the last one were our rope got jammed. We didn’t want to climb up without knowing or seeing what was wrong so we waited 6 cold shivering hours for the first light.

We managed to get the rope loose and 34 hours after leaving Paso Superior we were back. A small food stop on we were on our way down to El Chalten…

Supported By: